2,5 jaar geleden vroeger we ons af of de Fransen van Djakarta paranoide waren. Het gelijknamige liedje scoorde een 7.7 en deed ons denken aan Grizzly Bear. We zijn een tijdje verder en nieuwste liedje Any Open Door klinkt nog steeds erg lekker. Nog steeds Grizzly Bear, met een beetje Tame Impala en Alt-J.
Tag: <span>Grizzly Bear</span>
Het was Mercury- en BRIT-award winnaar Charlie Andrew die art-pop band Zooni als eerste ontdekte. Wordt gezegd. Niet eens door hem zelf. Maakt ook niet uit. De Londenaren zijn in de openbaarheid gekomen en dat is winst voor iedereen. Luister maar eens naar het mooie A Flat; dat heeft de stemming van Pyramid Song, het hoogdravende van Grizzly Bear en de hartslag van Portishead. Dat wil je horen, toch?
In 1854 publiceerde de Amerikaanse schrijver Henry David Thoreau het boek waarmee hij wereldberoemd zou worden: Walden, or Life in the Woods. Hij beschreef hierin zijn poging om voor een periode eenvoudig te leven in een klein, zelfgebouwd huis in een bos. Dat huisje lag vlakbij een meer, Walden Pond geheten. Het verhaal, weliswaar grotendeels overdreven, was een inspiratie voor velen. In Nederland was schrijver en psychiater Dr. Frederik van Eeden er zo van onder de indruk dat hij z’n in 1898 opgerichte kolonie op de heide van Bussum, nabij Hilversum, er naar vernoemde: Walden. Men leefde hier in kleine hutjes en volgens het principe van gemeenschappelijk bezit; er was geen eigenaar of baas en alles wat verdiend werd aan het verbouwde voedsel en gebakken brood, ging terug de gemeenschap in. Mooie idealen, maar het werkte niet. Het experiment, zoals Van Eeden het later zou noemen, ging in 1907 failliet.
111 jaar later, in 2018, dook de naam Walden weer prominent op. In Limburg ditmaal, op de poster van van het festival Pinkpop. Als winnaar van de Nu of Nooit wedstrijd mocht Walden (de band) het festival openen. Een optreden dat goed werd ontvangen door oa 3voor12 en Dagblad de Limburger. De Sittardse band rondom schrijver en frontman Mees Hamer had toen nog maar weinig kilometers op de teller, maar heeft inmiddels 50 gigs en een succesvolle Popronde mogen bijschrijven.
Na prima single Friends Are OK (kwam op ook verschillende blogs terecht in de UK en USA en haalde de Spotify New Music Friday en Apple Best Of The Weeklijstjes in Nederland, België, Amerika en zelfs Turkije) is er sinds vandaag met Runaway Child een heel fijne opvolger. Het nummer is geschreven en geproduceerd midden in de Ardennen en gaat van delay doordrenkte kabbelende rifjes naar psychedelische fuzz explosies.
Walden live zien kan op 21 september in Heerlen (Parkstad) en 18 oktober in Hilversum (Vorstin)
Mathrock noemen ze het dan. Maar wij doen natuurlijk niet aan etiketjes die wij niet zelf hebben bedacht. En Static Masks heeft zo’n plakkertje of labeltje ook helemaal niet nodig. Dust is namelijk zo’n nummer waarvoor jij ongetwijfeld een eigen hokje hebt. Zo’n song waarin jij invloeden van bands hoort die ons compleet ontgaan. Dat is goed, dat is prima. Want Dust klinkt op zijn best als je hem onbevooroordeeld hoort.
De band Static Masks is alleen nogal omgeven door mist. Of stof. Niet veel te vinden. Alleen platenmaatschappij Strange Daisy schijnt te weten wie achter de maskers schuil gaan. In ieder geval Pat Bailey, want uit zijn solo-project is de band ontstaan. Gepokt en gemazeld door gebroken dromen en muzikale mislukkingen in New Orleans, zocht hij in San Francisco naar iets nieuws. En dat vond hij, oh ironie, bij een voormalig bandlid.
Kort verhaal extra kort; ze schreven liedjes. Mooie liedjes. Liedjes waar je een beetje aandacht aan moet besteden. Maar dankzij die spannende drums en die flagrante riffs gaat dat eigenlijk vanzelf.
Zie hem dansen, op dat randje van mainstream en alt-pop, op het riedeltje van I Already Know van Shields. Zoals hij dat ook altijd doet wanneer wij 1517 van de witste jongen ooit opzetten. En wij maar lachen, met onze vastgeroeste heupen, onze vastgeklonken koffiemokken en onze gympies die nauwelijks ritmisch op de vloeren tappen. Zie hem gaan. Zie de overgave. En we voelen de jaloezie branden, voor de moves van Freek de redactiestagiaire. Dat schrijven wordt niks bij hem. Maar swingen kan hij wel.
Oh am I too late to take it back? Would never last
Don’t just take my word for it there’ll be no second chance
Het is ook zijn verdienste dat we nu naar Shields luisteren. En dat is tegelijk ook de reden dat hij een mager zesje krijgt voor zijn stage. Want rijkelijk laat is-ie er wel mee. Freek heeft liggen slapen. Letterlijk waarschijnlijk. Maar toen hij wakker werd was net Etemenanki uitgebracht, het nieuwe ep-tje van de band uit Newcastle. En zo kwam deze kneiter alsnog boven water. Gelukkig. Want dit is er zo een die de vrijdagmiddagborrels blijft domineren. Ook als Freek vertrokken is.
It’s all I’m asking just to hear me, hear me out
There’s something missing that we need to turn around
Zou hij ook naar de tekst luisteren? Het verhaal? Zoals wij dat altijd doen? Misschien ook beter van niet. Zie hem gaan. Beter van niet. Het is een darkening cloud.
Akureyri is een prachtig plaatsje op IJsland. Het is ook een liedje van Saguru. Saguru? Yes, Chriz Rappel (uit Duitsland) begon het project begin 2016. Vanaf een jaar op 11 luisterde hij niets anders dan Arctic Monkeys, Bon Iver, Jose Gonzales en Ben Howard. Okay, dat horen we niet echt. Akureyri is namelijk uiterst sfeervol. Had zomaar van een band als Grizzly Bear kunnen zijn.
Tot op heden is Akureyri het enige liedje dat is verschenen. Maar het kan haast niet anders of er volgt meer. Dan lees je dat natuurlijk bij ons…
Vast niet, om alvast antwoord te geven op de vraag. Wat dan wel? Bovenal in Djakarta een spannende indie-act uit Frankrijk. Juist, dat zien we niet supervaak. Toegegeven, de roots liggen ook voor een deel in Australie, maar toch. Hoe het klinkt? Ogen dicht en laat je meeslepen. Door Paranoid bijvoorbeeld. Invloeden van Alt-J, Radiohead en Grizzly Bear zijn niet alleen aanwezig in de bio, ook in het liedje (dat overigens staat op Djakarta EP).
Hot Dreams komt uit Londen en begint met drie singles al aardig naam te maken aan die kant van de Noordzee. ‘Another Night’ is de meest recente en gaat over “acceptance that friends are like any other serious relationship, and experiences ups and downs,” aldus bandlid Cameron Fyall bij de buren van DIY. “If the good times mean enough to you, then it’s worth holding onto.”
Het liedje staat op een binnenkort verschijnend debuut EP’tje. Veel meer is er eigenlijk niet te vertellen, dus hier komt de punt.