Ook een leuk feit. Frontman Davey Allen is momenteel keyboard-speler in Eric Burdon & the Animals. Maar laten we hem vooral beoordelen op liedje Lucinda. Dik geslaagd, wat ons betreft!
Bijna 2 jaar op de kop af geleden schreven we over Hollis Brown. Een korte opfriscursus: “Hollis Brown is an American Rock ‘n’ Roll band. Named after a Bob Dylan song, The Ballad of Hollis Brown.” Het liedje Wait For Me Virginia verscheen toen op Spotify, een album was er nog niet. Inmiddels weten we dat die track op het prachtalbum 3 Shots staat. Rock ’n Roll, ’60’s (denk Creedence Clearwater Revival, The Rolling Stones, maar ook wat Black Keys) schreven we destijds in al onze wijsheid.
Afgelopen vrijdag verscheen er ineens een nieuwe EP op Spotify: Cluster of Pearls. Om eerlijk te zijn hadden we de memo dat er iets nieuws op komst was even gemist. Des te groter de verrassing. En wat een aangename. Hollis Brown gaat precies verder waar het was gebleven. Wat wij de lekkerste track vinden? Die gaat naar de ballad Don’t Want To Miss You. We horen daarop zelfs wat Gram Parsons en Otis Redding. Otis Redding? Jazeker. Daarover zegt de band:
The song is very R&B, which is a style of music we all love. I’m a huge Otis Redding fan—he’s one of my favorite voices. I even named my dog after him, so we were really going for it on this one.
Hollis Brown is ook een graag geziene gast in Nederland. Zo speelden ze op menig festival en deden ze zalen als Paradiso aan. En een nieuwe plaat betekent doorgaans een nieuwe tour. Zo ook hier. In oktober kun je ze weer op een aantal plekken bewonderen, warm aanbevolen door ons. Doe er je voordeel mee.
Dancin’ With Wolves is een schijfje wat vaak op staat, hier op de redactie. Nee, niet de film. De plaat, van Natural Child welteverstaan. Die schijf is alweer uit 2014, dus het was een kwestie van wachten op nieuw werk. Dat wachten is nu voorbij. In september verschijnt namelijk Okey Dokey. Prima titel, als je het ons vraagt. Eerste single van die plaat is Now and Then.
Maar hoe klinkt dat dan? Nou, volgens de collega’s van Aquarium Drunkyard hoeven we dat helemaal niet te vertellen: “You don’t need sub-genres, qualifiers, comparisons, caveats or i/allusions; just ears, a heartbeat, and some of whatever it is that gets through the day and/or night”
We doen het lekker toch: wij vinden dat Natural Child zich aardig heeft laten inspireren door The Rolling Stones, maar ook door The Stooges en zelfs wat Gram Parsons. Het is echter vooral Rock-‘n-roll wat de klok slaat. En daar houden wij van. De iets rustigere kant horen? Luister dan ook even naar Out In The Country.
Alweer bijna 2 jaar geleden maakten we kennis met Robert Ellis. We maakten van die gelegenheid gebruik door het het liedje Chemical Plant meteen maar even op ons, toen nog vrij nieuwe en lege, scorebord te gooien. Met een 8.3 nog wel. Randy Newman en Willie Nelson op de soundtrack van een docu over Gram Parsons, zeiden we toen. En daar staan we nog steeds achter. Inmiddels heeft het album The Lights From The Chemical Plant ook aardig wat rondjes gemaakt op onze discman.
Erg fijn dus dat meneer Ellis weer nieuwe nummers aan het droppen is. De eerste, Drivin’ is wat meer de country rock ’n roll kant op, maar met het vorige week verschenen How I Love You is het wat ons betreft weer raak. Americana zoals alleen Amerikanen dat kunnen. Ofzo.
De track komt te staan op een nog te verschijnen album, getiteld Robert Ellis. Wij snappen wel waar die titel vandaan komt. We horen je trouwens denken, ‘daar zit wel een Delta Spirit randje aan. Kan goed kloppen. Het nummer werd namelijk geschreven door Matthew Logan Vasquez, frontman van deze te gekke band.
Ruim een jaar geleden schreven we het volgende over Max Jury: “Het waren de platen van grote Amerikaanse singer/songwriters als Bob Dylan, Gram Parsons en Paul Simon die de 21 jarige Max Jury uit het Amerikaanse Iowa de kunst van het liedjes schrijven bijbrachten. Twee EP’tjes heeft Jury inmiddels uit en alles wijst er op dat hij het al aardig onder de knie heeft.”
Die twee EP’tjes smaakten naar meer. En dat meer komt er dan ook daadwerkelijk op 10 juni. De debuutplaat van Max Jury, handig Max Jury getiteld , ligt dan in de winkels. En de verwachtingen voor die plaat zijn hooggespannen. Niet alleen bij ons. Media als Mojo en Clash Music kunnen ook niet wachten, naar het schijnt. En Mark Ronson zegt: “Max’s songs and musicianship conjure up so many of my favourite elements of country, soul, gospel & rock n roll. I can listen to his album on repeat.”. Niet gek.
Er zijn al wat liedjes verschenen. Numb vinden we tot nu toe de mooiste. Maar ook het vorige week verschenen Little Jean Jacket mag er zijn.
Voor de mensen die niet kunnen wachten, geen nood! Je kunt Max Jury aanstaande zaterdag in de fraaie bovenzaal van Paradiso bewonderen. Wij zijn er ook. Zien we je daar?
Volgende week ligt dan eindelijk het debuutalbum van Marlon Williams in de winkel. In thuisland Nieuw-Zeeland al een rising star (award nominaties en uitverkochte shows) en nu met de steun van Amerikaanse kwaliteitslabel Dead Oceans lonkt de rest van de wereld. Met single Dark Child zou in ieder geval menig deur open moeten gaan.
Qua muzikale opvoeding zat het wel lekker bij Marlon. Moeder liet hem cd’s van PJ Harvey en Smokey Robison horen, vader kwam aanzetten met die van Elvis, The Beatles, Echo & The Bunnymen, The Band en Gram Parsons. Het zou een kind van Leo Blokhuis kunnen zijn.
Vooral Gram Parsons maakte indruk op Marlon: “A rock ‘n’ roll dude playing country music, but respecting the purity of it.” Het heeft de manier waarop hij zichzelf als muzikant presenteert dusdanig beïnvloed.
En dan was er nog de kerk, want jawel, Marlon was in zijn tienerjaren een knoorknaapje. “I’m not a spritual person,” vertelt hij over die periode, “but the music was enough to keep me there, through whatever hangover I had.”
U begrijpt, muziek stroomt door de aderen van onze Marlon Williams. Om werk te maken van die hobby, week hij uit naar Australië om zich onder te laten dompelen in de bloeiende Melbourne scene. Daar schreef hij het gros van zijn binnenkort in Amerika en Europa uitkomende debuutplaat. In Australië kun je ‘m al kopen, waarschijnlijk met een sticker erop met een van de volgende quotes:
“…his voice soars to the heavens and plucks at the heartstrings.” – The Australian
“Williams’ combination of youthful enthusiasm, old-soul wisdom, and solid songwriting makes this debut a wonderfully accomplished record which justifies the hype he is getting” – New Zealand Herald
“It’s a revelation: an album that will still be listened to and enjoyed a decade hence” – Metro Magazine
“Marlon Williams has one of the richest voices you’ll hear anywhere in New Zealand.” – Sunday Star Times
Maar luister vooral zelf.
Uit de stal van een van onze favoriete platenlabels Paradise of Bachelors (oa Hiss Golden Messenger en Steve Gunn) verschijnt met For Use And Delight eind deze week een nieuwe plaat van Nashville-based country-rockers Promised Land Sound.
Het is de opvolger van het in 2013 verschenen Promised Land Sound (single Empty Vase gaven we destijds een dikke 8). En over die plaat zei men: “what the Byrds might have sounded had Gram Parsons joined the band a year or two earlier.”
Op nieuwe plaat For Use And Delight gaat de band meer de psychedelische kant op, met een dromerig randje. En dat is helemaal niet erg. Denk aan Ryley Walker meets Strand of Oaks. Zeker aan het einde van single She Takes Me There.
Het moge duidelijk zijn: wij kunnen niet wachten op dat album.
Het waren de platen van grote Amerikaanse singer/songwriters als Bob Dylan, Gram Parsons en Paul Simon die de 21 jarige Max Jury uit het Amerikaanse Iowa de kunst van het liedjes schrijven bijbrachten. Twee EP’tjes heeft Jury inmiddels uit en alles wijst er op dat hij het al aardig onder de knie heeft.
Zo verscheen er vorig jaar het schijfje Something In The Air: slechts drie liedjes, maar alle drie raak. Met name het prachtige ‘Christian Eyes‘ deed onze ogen openen. Je hoort dan ook meteen dat de piano hét instrument van Max is. En dan is het ook lastig om de namen van Elton John en Leon Russel niet te droppen, eigenlijk net zoals bij landgenoot (en eveneens groot talent) Tobias Jesso Jr. het geval is. Maar wacht, we horen ook Jackson Browne.
Niet veel later verscheen een tweede EP’tje: All I Want: The Sonic Factory Sessions, waarvan het geweldige Black Metal (“She don’t listen to rock and roll / She don’t listen jazz or soul / No, no / She listen to black metal all day long”) op Spotify al bijna 2 miljoen streams verzamelde. Mooiste liedje is echter de titeltrack, All I Want. Zoals met veel van Jury’s liedjes begint het rustig met een mooie pianomelodie om iets verderop gezelschap te krijgen van een ritmesectie en zelfs een fijne gitaarsolo. Heel lekker.
