Tag: <span>George Ezra</span>

Sinds 2013 draaien we ze geregeld op ons HQ, de Britten van To Kill a King. Met name debuutplaat Cannibals with Cutlery staat vol met prachtige popliedjes en deed het zeer goed onder de ‘kenners’. Wat te denken van een quote als “The love child of INXS, The Maccabees and The National, with everything from charming ballads to big anthems”. Die kan je prima in je bio zetten. En dat deden ze ook, toen ze ons kortgeleden het nieuwe liedje The Problem of Evil stuurden.

De quote gaat nog steeds op wat ons betreft. En we voegen daar graag de namen van (het helaas ter ziele gegane) Dry the River en Matthew & the Atlas aan toe.

The Problem of Evil is geen simpel liefdesliedje, laat frontman Ralph Pelleymounter weten. Hij wil grote thema’s raken:

It’s about grief, anger, and the loss of faith. It’s about prayers going unanswered. It’s about a person trying to reconcile an all-powerful God with the evil in this world, and now more than ever it seems an appropriate time to share it with people.


Nieuwe muziek

Toevallig, van de week zagen we de nieuwe Star Wars en bij thuiskomst zat er een liedje in onze inbox met de titel ‘You Were Human’. We konden de timing wel waarderen en na het lezen van de begeleidende woorden konden we niet anders dan de track, van Brit Swan Levitt, een slinger geven.

Blending together acoustic folk with refreshingly modern themes, his emotionally charged voice lets you in on a personal level, taking intricate melodies and crafting them into a fully cinematic experience.

Namen wil je horen? George Ezra en Antony Hegarty. Zou trouwens best kunnen dat we in 2017 veel gaan horen van deze Brit. Het schijnt namelijk dat de Britse Giel Beelen (ahum), Dermot O’Leary, fan is. En terecht, wat ons betreft.


Nieuwe muziek

Nee, Manta Ray is niet de bijnaam van die buurjongen die zijn parelmoeren Opel iedere avond parkeerde onder een lantaarnpaal en wachtte tot het schijnsel van zijn gekoesterde auto een disco maakte. Manta Ray is een mooie, dikke vis (met zo’n lange dunne staart). Sam Brockington uit Bristol zingt erover. Maar daarover later meer.

Sam is bleus, Sam is soul, Sam is folk en nu al geliefd bij de BBC. Sam gaat lekker, met een fijne stem ook en Manta Ray is een verslavend voorbeeld van zijn talent. Op zijn achttiende trok hij naar Londen en speelde hij wekelijks overal en nergens in de stad. Maar daar kwam hij niet veel verder mee, vond hij. Een jaartje Australië wel.

En dan nog even over die manta ray; dat is dus een rog en als je die eens goed wilt zien dan is Burgers’ Zoo in Arnhem de aangewezen plek. Ze zwemmen daar boven je hoofd! Maar je bent hier natuurlijk niet om een uitje te plannen. En wij zijn geen VVV. Je bent hier voor de muziek. Dus luister snel. Het is echt te gek.


Nieuwe muziek

Act tough. Dat is naast de lijfspreuk van Harm ook de titel van het nieuwe liedje van Skin & Bones. Taylor Borsuk en Peter Blackwelder (a.k.a Skin & Bones) staan al sinds mid 2015 op onze radar. Ze stuurden ons toen namelijk het meer dan prima liedje Pointing & Laughing.

We noemde toen al wat namen. Van Alabama Shakes en Edward Sharpe tot aan George Ezra en The Lumineers. Het nieuwe liedje Act Tough lijkt daarentegen wat rauwer. We houden het hier dus op George Ezra, Shakey Graves en wat van hun bijna naamgenoten van Brother & Bones. Zoals we ook bij Pointing & Laughing al dachten zou Act Tough ook zomaar een hit kunnen worden. Maar ja, wie zijn wij?

De boodschap die we je willen meegeven is in ieder geval dat Skin & Bones een te gekke band is die wat ons betreft een stuk meer aandacht verdient.

Nieuwe muziek

Via via kwamen we in aanraking met California. De track welteverstaan. In Spotify stond dit nummer op naam van een band die ‘F’ zou heten. Wij zijn niet vies van een uitdaging en gingen de uitdaging aan om info boven water te krijgen. Maar de letter ‘f’ geeft dus opvallend veel zoekresultaten in Google. Maar we gaven niet op. Een paar koppen koffie later wisten we dat de track eigenlijk is van de Britse band I Said Yes. En dat riepen wij dan ook.

Goed, we konden de zoekopdracht wat specifieker maken. Maar tot heel erg veel meer info leidde dit niet. Facebook meldt: “An energetic five piece who combine arresting harmonies with raucous bluesy folk.” De BBC voegt daar aan toe: “A winning line in melodic, pop-infused folk.” Qua sound dachten wij meteen aan de Benjamin Clementine. Althans, ongeveer. Ow, en een beetje Josh Ritter en George Ezra, maar dan allemaal wat catchier (zeker na anderhalve minuut).

Naast California staat er nog een recent liedje op Spotify, Thinking It Down. Ook dat nummer diggen we wel. Met een EP’tje zijn ze nog “ff” (haha – red.) bezig. We houden je op de hoogte.


Nieuwe muziek

Mogen we je voorstellen aan Sons of the East? Vast wel. Al the way from Sydney, deze drie-mans indie-folk formatie. Vorige week verscheen er met Already Gone een nieuwe plaat/EP (8 nummers, wat is het dan eigenlijk?). Een van de betere indie-folk platen die we dit jaar tegen zijn gekomen. Vrolijk (dat kunnen we wel gebruiken met dit weer), muzikaal. Denk aan bands als Mumford & Sons (ja, er zit een banjo in), mede-Australiers Boy & Bear en zelfs een beetje George Ezra. Liedje Into the Sun heeft dan weer wat meer weg van Novastar

Het schijnt overigens een bont gezelschap te zijn, dat Sons of the East. Hun bio leert ons: “Sons of the East is an indie-folk band from Sydney, consisting of Jack Rollins, who once tamed an emu; Nic Johnston, the guy who is without a doubt the best at finding short cuts; and Dan Wallage, whose hair was once described by David Attenborough as ‘the single greatest organism to ever grace the earth.”

Live schijnt het overigens ook heel erg tof te zijn, hebben we via via. Maarja, het is een eindje vliegen vanuit Australie. Mochten ze toch de oversteek maken zijn jullie natuurlijk de eersten die het van ons horen.


Nieuwe muziek

Het is nog lang geen zomer, maar Jeremy Loops zorgt er met zijn track Sinner voor dat we de misere die oktober heet even vergeten. Jeremy Loops komt uit Kaapstad en lijkt een prima carrière te hebben in Afrika (als we af mogen gaan op de vele showdates, festivals en Facebook likes).

Ingrediënten: een fijn koortje, een stem als George Ezra en een lekker akoestisch deuntje. Heel spannend is het niet, maar man o man wat blijft het nummer hangen. De track staat op zijn debuutalbum Trading Change, dat helaas nog niet uit is in Nederland.

Jeremy Loops noemt zichzelf een folk-artiest, met invloeden van Woody Guthrie en Bob Dylan. Dat horen we niet helemaal. Waar we het wel mee eens zijn is zijn volgende uitspraak: “What I create is a mash-up of a number of genres, namely folk, reggae, hip-hop, gypsy-jazz… Whatever keeps me smiling really.”

Dus tover die lach op je gezicht en geef Sinner van Jeremy Loops in slinger.

Nieuwe muziek

Als wij Ezra zeggen, dan roepen jullie natuurlijk heel hard dingen als: George! Budapest! Eurosonic! Maar er zijn meer Ezra’s. Neem bijvoorbeeld Ezra Vine, een jongeman, zelfverklaard escapist, multi-instrumentalist en Nieuw-Zeelander.

Deze Ezra kwam op onze radar dankzij vier tracks, gebundeld op Celeste EP (2014). De titeltrack bevat handclapping, een achtergrondkoortje en gaat gepaard met een prachtige videoclip. Aanstekelijke pop, radiovriendelijk. De naam Beach Boys viel hier op kantoor meer dan eens. Maar nog niet echt iets om gobsmacked van te raken.

De volgende track, Cradlesong, komt al een stuk dichter in de buurt. Singer-songwriter, breekbare stem, weinig upsmuck. Goed gedaan, niks mis mee.

Maar écht Gobsmacked zijn we van track 3, He Won’t Knock. Een beetje Jon Allen en wat Jonathan Jeremiah, horen wij. Een nummer dat overigens niet zou misstaan in het oeuvre van die andere jonge Ezra. En zo is dit artikeltje weer mooi rond.

Nieuwe muziek