Tag: <span>Frightened Rabbit</span>

Bijna vier jaar geleden werden ze al getipt op Gobsmag, de uit Newcastle afkomstige rockband A Festival, A Parade. Donker en zenuwachtig, noemden we ze. Een langspeler is er nog altijd niet, maar een nieuwe EP is wel aanstaande. Company verschijnt 26 februari 2021 op vinyl en bevat zeven liedjes, waarvan er zes reeds online te beluisteren zijn.

Het meest recente liedje verscheen vandaag en is het stevige Area Man. Die gaat over “feeling claustrophobic and kind of swallowed up by your place of work,” aldus de band, om er aan toe te voegen dat het ook over hunzelf gaat en de struggles van een baan te moeten hebben naast het spelen in een band: “At the time of writing ‘Area Man’, living that double life was really taking its toll on us. I think that shines through on the track as it’s full of little bursts of energy and dynamic highs and lows.” 

Topliedje, met een vleugje vroege The National, Frightened Rabbit en Biffy Clyro. Dikke bonuspunten ook voor de explosieve laatste minuut.

Foto: Johnny Haynes

Nieuwe muziek

Toegegeven; wij houden wel van een potje pathos. Het mag best een beetje hoogdravend zijn, met een tikje bombast. Maar je moet wel binnen de lijntjes blijven. Ga je er buiten? Dan wordt het, ehm, pathetisch. (Er is een verschil.) Camera Thief weet met Starting Fires een prachtig liedje te kleuren met een DCFC-achtig intro (What Sarah Said!). En de band uit Philadelpia werkt netjes en schiet niet uit. Hoewel het koorwerk nog maar net aan de goede kant blijft …

Nieuwe muziek

Groots en meeslepend, dat is de muziek van Only Shadows. Niet gek wanneer bijvoorbeeld Arcade Fire, Editors en The Killers als inspirators genoemd worden. Niet dat je al deze bands terughoort in Cold Shoulder, maar de ambitie om in grote stadions te spelen is duidelijk aanwezig. Het zal dan ook niemand verbazen dat deze Britten de prijs voor ‘Best Live Band in de wacht sleepten bij de Unsigned Music Awards, waarmee zij o.a. Brother & Bones achter zich lieten (kent u ze nog??).

Cold Shoulder gaat verder op de stevigere weg die Only Shadows eerder met Fight Milk is ingeslagen. Het is een krachtige alt-rock song die, dankzij de heldere vocalen van Nick Ashby en het uptempo ritme, lekker fris en dansbaar blijft, zonder de echte rockvibe te verliezen. De verantwoordelijke producer heet Bruce Rintoul, een man die al eerder samenwerkte met Fatherson en Twin Atlantic.

Na vele kleine zaaltjes en supports voor grotere acts, heeft het sympathieke viertal inmiddels ook al hun eerste headline tour in eigen land erop zitten. Als ze zo doorgaan, is het slechts een kwestie van tijd voor Only Shadows ook internationaal de spotlight zal pakken.

Hadden we al gezegd dat Carl Barât fan is?

Nieuwe muziek

Q: Wat krijg je als de zanger van Frightened Rabbit (Scott Hutchison) met de drummer van die zelfde band (broer Grant Hutchison) en de gitarist van Editors (Justin Lockey) en die van Minor Victories (broer James Lockey) bij elkaar zet in een oefenruimte? (Naast waarschijnlijk ruzie.)

A: Mastersystem, een rockband die op 6 april met een debuutplaat komt (Dance Music) en waarvan het geweldige ‘Notes On A Life Not Quite Lived‘ het eerste voorproefje is.

Nieuwe muziek

Was ie toch bijna aan onze aandacht ontglipt, die tweede single van A Festival, A Parade. We zijn dan ook niet de eerste, maar hopelijk nog wel steeds je favoriete muziekblog dat bericht over deze talentvolle band uit Newcastle. Heb je People Person al gehoord? Skip dan de woorden en luister gewoon nog een keer.

Want People Person is donker en zenuwachtig. Somber en schizofreen. Pulserend en stroboscoopachtig. Dat zegt niet zoveel (behalve dan dat we moeite hebben om het duiden), maar goed is het zeker. Toegankelijk zelfs. Melodisch. Hoewel die woorden van net iets anders doen vermoeden. Geloof dus niet alles wat je leest.

Waar gaat dat nou helemaal over, dat People Person? Over een beetje op elkaar letten. Over een beetje zorgzaamheid. Ook al lijkt dat misschien niet nodig. Frontman Joe Allan vat het even samen voor ons:

The take-home message from the song (if there is one) would be to just make sure you make time for people who might need someone to talk to, and that even people who appear be leading an idyllic lifestyle may be struggling behind closed doors.

Dus sluiten wij ook maar af met wat stichtende woorden; geef om elkaar mensen, wees lief. En luister nu naar A Festival, A Parade!


Nieuwe muziek

Uit Glasgow komt het geweldige geluid van Holy Esque. Na het releasen van een rits EP’tjes hebben ze nu net met At Hope’s Revine een intense debuutplaat afgeleverd.

En inmiddels stromen de lovende recensies voor dat album binnen. Zo geeft Clash Music een 8 met daarbij de woorden: “Ambitious, anthemic and at times, gut wrenchingly emotional, ‘At Hope’s Ravine’ is a staggering piece of work.”

Ook DYI is enthousiast en steekt dat zeker niet onder stoelen of banken: “Essentially, what each track on ‘At Hope’s Ravine’ has in common, is the blistering intensity with which it’s delivered, culminating in the ever-intensifying title track and the cathartic sonic explosion with which it bows out. A staggering debut album.”

Grappig hoe beide websites het woord ‘staggering’ gebruiken. Vrij vertaalt zou dat in het Nederlands ‘aangrijpend’ zijn. En dat is het ook wel, er komt namelijk nog al wat op je af met dikke gitaarlagen, doffe klappen op de drumkit, donkere teksten en een trillende schuurpapierstem (die ontzettend doet denken aan die van de zanger van het inmiddels ter ziele gegane en destijds enorm gehypte WU LYF). Dit willen we wel live ervaren (wie haalt ze naar Nederland?).

Elk liedje is raak, maar als je er dan toch een paar echte prijsnummers uit moet halen, check dan vooral Hexx, Silences, Rose en huidige single Tear. Ja, Holy Esqye is, om onze collega’s van Sputnik Music maar eens te quoten, potentially your new favourite indie band.


Nieuwe muziek

Het goede nieuws: de Schotse band Admiral Fallow bracht een paar maanden geleden met Tiny Rewards een nieuw album uit. Het slechte nieuws: dat album kun je — op prachtige single Evangeline na — niet streamen in Spotify.

Vijf jaar geleden debuteerde de in Glasgow opgerichte band met het album Boots In My Face. Daarop hoor je meteen al waarom Admiral Fallow zo goed is, want die plaat barst van de sfeervolle, melancholische liedjes. De teksten van frontman Louis Abbott springen er meteen uit. Hij vertelt beeldend, en op Boots In My Face veelal over zijn eigen leven. Zo is daar het bijzonder mooie Dead Against Smoking over een vriendinnetje dat rookt ondanks het altjd op de loer liggende risico op kanker:

And you smoke when you’re hurt or bored or out with friends, but I don’t mind
Who cares if the big ‘C’ comes?
We’re young, we’re having some lovely times

In 2012 verscheen de opvolger: Tree Bursts In Snow. Zou je een doorbraakplaat kunnen noemen. Singles Guest of the Goverment en The Paper Trench deden wat stof opwaaien. Laatstgenoemde bevat de volgende mooie regels:

We suffer in silent mothball fury
Trees that have long since shed their rings
As if to rub out the ballpoint memory
Of a thousand sins

En sinds eind mei is daar met Tiny Rewards dus het derde album. Single Evangeline is al een paar maanden uit, maar omdat net aangekondigd is dat de band in september naar Nederland komt voor een concert hebben we een meer dan goede reden om ‘m nu nog eens aan te stippen. Het liedje gaat over het krijgen van een kindje, en hoe dat alles anders maakt:

Little one, before you came along I was feeling indigo
Would not have thought a month ago I could love such a tiny bundle of tidal waves as much
You should know you’ve made a vast improvement, Evangaline, a vast improvement

Afijn, meer dan genoeg reden om een kaartje te kopen en na het optreden de plaat.


Nieuwe muziek