We love Fred Thomas. Dat klinkt pathetisch en dat maakt ons niks uit. Luister maar eens naar Good Times Are Gone Again. Fred doet gewoon waar hij heel erg goed in is: het creëren van een subtiele crash, met dito tekst. Beetje pessimistisch, zoals altijd. Dat wel.
Bad things are happening now
Sharp days are wrapping around us
Good Times Are Gone Again komt op het nieuwe album Aftering en die verschijnt ergens in september. Meer Fred? Dit liedje is ook zo mooi.
Fred Thomas heeft de gave om in één zin duizend beelden en duizend verhalen op te roepen. Dat deed ‘ie al in het redelijk geniale nummer Bad Blood, dat heel snobistisch door het jongste Gobsmag-redactielid als het beste van 2015 werd bestempeld. Maar hallo. Zo iets als dit in dat liedje: ‘You remember this whimpering, thick, nauseous feeling? From your step-brother chasing you around with a staple gun. It was fun and then suddenly pain became a very real thing. Do you remember that feeling?’ Fantastisch toch?
Het is een beetje zoals Spinvis doet; vraagtekens zetten, surrealistische situaties schetsen en absurde gedachten spuien. Sprookjes uit een nieuwbouwwijk, over alledaagse dingen. Fred doet het ook. In het scherpe Mallwalkers bijvoorbeeld. ‘At night you watch your friends dance around, feeling weird about fucking each other and you wonder, do I even need to be here? And why does this hurt?’ Daar vallen wij dus keihard voor. Want dromers (of fantasten), dat zijn we. En we kennen het verhaal, want we hebben het meegemaakt. Misschien. Min of meer. (Het voelt wel zo. Huisfeestje in Westervoort, 1999.)
Mallwalkers is muzikaal dwars en tekstueel een feest. Het gaat over die eenzaamheid die je kunt voelen in de drukte en de tijd die dan zo verschrikkelijk langzaam gaat. Het gaat over ellendige zomers op de HAVO en het besef dat het eigenlijk nooit veel beter is geworden. Nog eentje dan. Uit Mallwalkers:
All the lonely lights on these frozen cars, every broken-wrist handstand in some best friend’s yard, and every ugly part of everything that people keep telling you you are… They aren’t yours. They’re just wrong.
Oh, it was a year when everybody died
And it was a year when the adults and children cried
For the loss of their hope, for the loss of their youth
And next year might be better but I don’t see any proofSo if you still have friends
Raise a glass with them
Saying, “Happy New Year, Prince can’t die again”
“No, happy New Year, Prince can’t die again”
Je kunt niet zeggen dat we niet lui zijn, zo tegen het einde van het jaar. Maar deze songtekst zegt eigenlijk alles al. Mac McCaughan (van Superchunk en Portastatic) schreef het afgelopen zaterdag.
Het klinkt als iets van Billy Bragg, Fred Thomas of Daniel Johnston. Prince gaat in ieder geval niet meer dood en, gelukkig, ook volgend jaar is er nieuwe muziek. Dus misschien valt 2017 nog wel mee. Ja, vast wel. Tot dan. Gelukkig nieuwjaar.
