Het uit Portsmouth afkomstige (en inmiddels opererend vanuit Wapping, Londen) Hotel Lux is nog niet zolang bezig. Nog geen hand vol singles tellen we. Allereerst was daar het gevaarlijke The Last Hangman. Onweerstaanbaar. In mei werd die opgevolgd met het rauwe, lome, postpunkerige en oer-Brits klinkende Daddy, dat zo in een playlist met populaire nieuwkomer Shame gedropt kan worden. De flip-side van die single is nu ook online gegooid: ‘Berlin Wall’. En krijg nou wat, ook dat is een topliedje. Lijkt ons een goede score, eentje die ons verleidt tot de uitspraak dat Hotel Lux weleens een nieuwe punkpopsentatie kan gaan worden. Wij staan al aan de goede kant van de muur.
Tag: <span>Franz Ferdinand</span>
Begin 2018 verschijnt met Homotopia het debuutalbum van Sam Vance-Law. Eerste single is het fascinerende ‘Prettyboy‘ en die beleeft vandaag z’n video premiere (eveneens fascinerend).
Sam Vance-Law is geboren in Canada en het gezin verhuisde 5 jaar later naar Oxford in Engeland. Op z’n zestiende gingen ze echter weer terug naar Canada. Daar studeerde hij Engelse literatuur en begon de rest van de wereld te lonken. Na z’n studie, 23 jaar inmiddels, stak hij dan ook weer de grote plas over, ditmaal om te gaan wonen in Parijs. Niet voor lang; na een bezoekje aan Berlijn wist hij binnen 24 uur dat de Duitse stad z’n nieuwe habitat moest worden. En zo geschiedde. Samen met producer Konstantin Gropper (aka Get Well Soon) werd daar z’n debuutplaat vormgegeven.
Achter de albumtitel Homotopia zit een idee, uiteraard. Een frustratie zelfs. Sam vertelt:
I’d been frustrated by a few things, particularly the queer / gay music I’d been hearing [..] It seemed to focus on two themes: victimhood and pride. Thematically and musically, that seemed relatively impoverished, and the gay rights movement was moving quickly. Who cottages anymore? Who comes out in middle age? You can watch Paris is Burning and see a whole way of life that simply doesn’t exist anymore. I wanted to capture, through various narratives, some of the gay experience, as it is now, without judgement – so far as I was able – and, perhaps, controversially enough to engender interest in those narratives and ways of being.
Of zoals de pr-machine achter ‘m het scherp verpakt:
HOMOTOPIA is a timely album, one which offers a series of vital, vivid and revealingly candid snapshots of life for a gay man in the 21st Century. Fearless and frank, wise and witty, it finds 30-year-old Vance-Law spinning tales of love, lust, beatings and babies against an ingeniously realised musical backdrop.
Fascinerend dus.
Ook schromelijk onderbetaalde scribenten van bedenkelijk allooi hebben recht op vakantiedagen. En dat geeft een bepaalde dynamiek op de redactie; er worden hilarische out-of-office replies verzonnen, er wordt noest geschreven aan een werkoverdracht en dat overvolle postbakje wordt eindelijk eens geleegd. En dan vind je nog eens wat. Like Never Before van Artificial Pleasure bijvoorbeeld.
Lag daar dus al een maandje of drie te verstoffen onder andere releases die ook nog niet beluisterd waren. En in relatief rustige tijden, met een twee weken Toscane voor de deur, nemen we het niet meer zo nauw. Ook omdat Like Never Before (van het gelijknamige debuut ep’tje) heel lekker is. En anders. Maar niet nieuw. Funk pop zoals je ouders die hoorde, midden jaren ’70. Frontman Phil McDonnell noemt het; ‘Full on synth and guitar driven sweaty soul pop.’
Dansvloervriendelijk dus, maar dan moet je wel diep in de nacht op de juiste plek zijn beland. Het liefst in een donkere ruimte onder de grond. Met nog net genoeg geld voor een laatste bier. Dansend rond het afvoerputje van de stad, zeg maar. Dan wil je nog wel even als een Ian Curtis bewegen op Artificial Pleasure. Als nooit tevoren.