Valleyheart (Beverly, Massachusetts) schreef met T.I.K. een song waar je vroeger ernstige behoefte aan had. Je weet wel; toen je eerste vriendinnetje plots danste met je beste vriend. Of toen er plots iemand wegviel die je graag zag. Of toen in dat ene verloren jaar, zo wat elke nacht.
Het is een song about ‘opposing emotions and thoughts interact’, zegt de band. Het gaat over de gedachten die je bewaart. Dus ook nu kun je T.I.K. goed gebruiken. Want zijn er niet altijd Thoughts I Keep?
Ja, ja. Foxing. Daar hebben we het vaker over. En is het niet over de band, dan wel over de frontman ervan. Maar mag het? Want als je mooie muziek maakt, dan horen wij daar toch over te schrijven? Dat is het hele idee achter dit alles!
I can be romantic
When I’m starving for sleep
Afijn. Foxing heeft een nieuw album. Een heel goed album. Kreeg een 8.0 van Pitchfork. Daar zijn wij het gigantisch mee eens. Dus luister vooral ook die andere 11 tracks. Met Grand Paradise begint het pas.
– ‘We kunnen toch ook gewoon liegen?’
– ‘Echt? Liegen? Nu? In tijden van fake news?’
– ‘Nee, ok, maar #newmusic is het niet.’
– ‘Ook niet als het uit Tsjechië komt?’
– ‘Hmm. Ja, dan misschien wel.’
Joie van Cold Cold Nights is oud. Zo. Eerlijkheid duurt het langst. Het nummer staat op het debuut-ep-tje (The) Last Summer en dat zag al in maart dit jaar het levenslicht. Maar Joie is te mooi om geen aandacht te schenken. En denk maar zo; als je deze Tsjechische indie-emo-band nog niet kende, dan is dit natuurlijk hartstikke #newmusic voor je.
Jakub schrijft de teksten en die gaan over zijn jeugd, over opgroeien en over momenten met vrienden en geliefden. Maar eigenlijk over droefheid, vooral. En zo af en toe (zoals in Joie) is daar dan de trompet of trombone van Krystof en die laat je hart pas echt goed janken. Verder is het allemaal vrij simpel en repetitief, maar dat is bewust, zegt bassist Stepan. Want er is niet veel nodig om emoties over te brengen.
Prachtig ep-tje. Luister vooral ook Prologue en het drieluik Football. Daarna heb je er nog maar twee te gaan en die zijn ook de moeite waard. (The) Last Summer gaat dus over een zwaarmoedige zomer. De vorige. Of de laatste. En dat luistert heerlijk weg tijdens slapeloze nachten in de herfst.
Je weet het. Een beetje emo op zijn tijd, daar zijn wij bij Gobsmag niet vies van. Niet dat Smidley emo maakt, maar via dat draadje kwamen we wel zijn debuutalbum tegen. Want Smidley is Conor Murphy en dat is de frontman van Foxing (en hier hoor je een liedje van die band). De gelijknamige eersteling van Conor is een knappe verzameling bubble-grunge, jangly power-pop en breezy balladry (zegt Pitchfork). Daar zijn mij het roerend mee eens. En Dead Retrievers vinden we wellicht het mooist tussen al het moois.
Conor blijft natuurlijk ook gewoon Conor. Dus Smidley is dan wel wat zonniger en toegankelijker dan Foxing, maar ook in Dead Retrievers horen we een verdrietige ondertoon. Het gaat over twee vrienden; één met een gekrenkte trots (Coleen) en een ander die het leven liet (Dan Dorsey). En dat maakt het refrein ‘Dead retrievers are all golden’ fraaier dan alleen een beetje vreemd.
Wat zeg je? Jaarlijstmateriaal? Ja, waarom ook niet. Luister maar eens naar het album op Bandcamp of Spotify. Het is goed. Maar nu eerst Dead Retrievers. Zo fijn.
Ze kenden hem wel, in de scene. Beau Brynes was die creatieve jongen die album art deed voor een bandje hier en een bandje daar. Poëzie deed hij ook. Aardige gozer bovendien. En toen pakte hij plots zelf de microfoon en bracht hij het ondergewaardeerde debuutalbum Old Evil uit. Hij raakte bevriend met een paar Modern Baseballers en toen had ‘ie ineens een band: Broken Beak. Matches is de opener van het onlangs verschenen album Some Nerve.
Matches is eigenlijk nog een soort van hommage aan zijn vroegere solowerk; daarna neemt de band het over en wordt de oude Beau opgepeuzeld door drukte en rauwheid. Of zoals zijn platenlabel Near Mint zegt: “Brynes’ lyrical portraits, while retaining their darkness and surreal narratives, are boosted by an electric upgrade that is neither too fiery nor too forced.”
En wij zijn niet vies van een beetje emo. Helemaal niet. En wij houden wel van een beetje jaren ’90 gruis en jaren ’80 verdoemenis. Zelfs het 40 seconden durende intro -dat klinkt als muzikaal behang bij een verstomd diner- heeft wel wat. Dus als Beau aan het eind van het liedje zingt ’the pain is not mine’, dan denken wij; zing het nog een keer, zing het nog één keer, alsof de wereld vergaat. Alsof het te laat is. En dat doet ie dan gewoon. Prachtig.
Felix Walworth, creatief brein achter Told Slant, neemt ons mee op een slechte dag en doet dat mooi, droevig, maar ook zo hoopvol. Tsunami is een song over de realisatie (die volgt op een zelfvernietigende angst) dat ook jij liefde nodig hebt. Verdient zelfs. Misschien.
En dan kun je zingen of niet, of je gebruikt je stem gewoon zo mooi mogelijk. En je schrijft dan een lied, zet het op de setlist van je band en je vraagt het publiek om het mee te zingen, nee, tégen je te zingen, maar dan wel alsof het echt, écht van jou houdt. Want ‘when no one will write a love song for you, you have to do it yourself.’ Dat deed Felix dus. Verdomde goed.
I want someone to grab my face, tuck my hair behind my ears and say:
Isn’t this silly and aren’t you beautiful?
Tsunami wordt dus al een aantal jaren live gespeeld door Told Slant, maar heeft nu een videorelease gekregen omdat het op het aankomende, tweede album staat. De koortjes? Dat zijn de dames van Eskimeaux en Girlpool. De verwachting? Dat het album geweldig zal zijn. Luister ook maar eens naar Low Hymnal.
