Young Creatures stuurde ons liedje To Be Alive. Of we eens wilden luisteren. Natuurlijk! En na de eerste paar tonen wisten we het eigenlijk al, dat is een kneiter! Broken Bells, Fleet Foxes, The Temper Trap en een beetje The Antlers. Juist, de Champions League van de hedendaagse muziek.
Veel meer willen we er eigenlijk niet over zeggen. We willen dat je luistert naar het liedje. Gaan wij ook weer doen, voor de 37e keer vandaag.
Vorige week verscheen met A Black Mile To The Surface het nieuwe album van de Amerikaanse (!) band Manchester Orchestra. Het zou weleens hun echte grote doorbraak kunnen zijn. Of in ieder geval moeten zijn.
Dit vijfde album van het kwartet bevat alles om ons van begin tot einde te blijven boeien. Ontroerende liedjes als The Alien en The Sunshine plus stevige rockers als Lead, SD en het hier onder geplaatste The Moth. Dan weer akoestische gitaren en dan weer gruizige elektrische. Fascinerend. Voer voor hard op de koptelefoon.
Gouden tip: 2 november staan ze in de Melkweg in Amsterdam (oude zaal!)
Throw the man you used to be away
Bury him with rivalry entirely
‘I’d just read Woody Guthrie’s autobiography a few years ago when I remember seeing pictures of Oklahoma and getting this weird feeling of discontent and nostalgia. I wrote this song shortly after.’ Zo simpel kan het dus zijn. Als je talent hebt. Als je liedjes kunt schrijven. Als je Jake Houlsby bent.
Maar we zijn Jake niet. Dus met enige jaloezie luisteren we naar Oklahoma; een gloeiende song, een sfeervolle soundscape, mét een mooi verhaal. Het komt samen met het eerder uitgebrachte (en ook mooie) Howl op zijn nieuwe EP. Vondelpark gaat-ie heten. We weten niet waarom (maar er was ooit ook een Engelse band die zo heette, dat weten we dan weer wel).
There’s a fractured memory
Somewhere in my skull
It never quite reveals itself
Though I pull and pullOklahoma, take me in
Mooi.
Afgelopen vrijdag verscheen met Tales from the Draught het debuutalbum van Rainbrother. Deze Denen gaan meer dan prima op dit moment. Zo scoorden ze aardig wat pers in hun thuisland, maar lijkt het geluid nu ook de zee over te waaien. Niet alleen naar Gobsmag, de heren zijn ook in voorbereiding voor niets minder dan SXSW in Austin. Dan gaat het dus lekker.
Liedje Blue doet ons met name denken aan Fleet Foxes en Midlake. En dat geldt eigenlijk ook voor de rest van de plaat. En daar is helemaal niets mis mee. Wat de heren zelf over de plaat zeggen:
Tales From The Drought” is all about making your way whilst on the road, dwelling on memories both beautiful and troublesome and coming to terms with the decisions that have been made. Abum opener ‘Riverside’ is a stunning piece of songwriting that carries you away into the abyss and as the album continues, so do your thoughts. Each one a little more comforting than the next.
In de categorie ‘spaarzame bio’s’ ontvingen we er van de week weer eentje: “We’re a three piece band from New Jersey, US – three vocals, two acoustic guitars, and a piano.” Band in kwestie? Cold Weather Company.
Op dit moment maken ze zich op voor hun ‘altijd moeilijke tweede’. In december verschijnt de plaat als het goed is. Daarop staan in ieder geval de liedjes Wide-Eyed en From Rest. Op eerstgenoemde horen we bands als Coldplay en Fleet Foxes, op From Rest kunnen we niet anders dan de naam van Patrick Watson daaraan toevoegen. En dat is absoluut geen schande! Cold Weather Company maakt dus heerlijke luistermuziek. Ideaal om ons de herfstmaanden door te loodsen.
Ondergetekende kreeg via Twitter de tip om eens naar Findlay Brown te luisteren. Afijn, ben niet de beroerdste dus gauw even liedje Ride Into The Sun aangezet. Na 8 secondes was het al duidelijk: ja, dit is prachtig.
Met album Slow Light (2015) door de speakers, meteen maar wat informatie over Findlay Brown opgezocht. Blijkt dus dat hij niet uit New York (of de wijk Brooklyn) komt, maar uit de originele York, in Engeland. De man heeft in 2007 al een debuutalbum uitgebracht, Separated By the Sea, gevolgd door Love Will Find You in 2009. Bij laatstgenoemde zat ex-Suede gitarist Bernard Butler achter de knoppen. Niet de minste, als producer werkte Butler al voor bekende (indie-)namen als The Cribs, Black Kids, Frankie & The Heartstrings, Teleman, The Veils en natuurlijk Duffy.
Wat is nog meer noemenswaardig? In 2010 maakte Finlay bij David Letterman his national television debut (met orkest) en speelde hij op grote festivals als Glastonbury, Latitude, Reading en SXSW.
Samengevat: Findlay Brown is al een paar jaar veelbelovend als een malle. Hoogste tijd voor een doorbraak, of niet dan?
Garrett Sale werd geboren in Knowville, Tennessee. Tijdens zijn college-jaren begon hij met het maken van muziek. Dat ging prima. En dan heb je een naam nodig. Dat werd William Wild. Waarom? William Wild was de bijnaam van een lokale dakloze man. Dus. In 2014 was er met William Wild een debuutalbum en begin deze maand verscheen Steady Now, een 6 nummers tellend EP’tje.
Ons favoriete liedje is When I’ve Been Gone. Dat nummer in het bijzonder, maar eigenlijk de hele EP, ademt de sfeer van helden als Fleet Foxes, Local Natives en Midlake. Dat zijn gewaagde vergelijkingen voor een 24-jarige muzikant die zich naar een dakloze heeft vernoemd. Dat realiseren we ons. Wat we overigens ook een mooie vergelijking vonden: “If Dan Fogelberg, Neil Young, and Harry Chapin put their musical genes together to create a musician in their image, they would have come up with Garrett Sale.”
De referentie naar een dakloze man heeft trouwens een persoonlijke betekenis. De track gaat namelijk over de laatste gesprekken en herinneringen die William Wild had aan zijn vader, enkele dagen voordat deze als dakloze stierf aan de gevolgen van verslaving:
Come on son, help me out
It’s cold out here, you’re all I’ve got
Come on son, help me out
Come on son, I’m getting tired
I feel the blame, I feel the fire
Come on son, I’m getting tired, I’m getting tired of playing the game
I’m getting tired of feeling the shame.
Heavy shit, nietwaar? Dus luister naar dit hartverscheurende liedje.
The Pines zitten al sinds 2012 vast in onze cd-spelert. Dat jaar brachten ze namelijk met Dark So Gold een prachtplaat uit. Americana/roots in de stijl van Bon Iver, Fleet Foxes en zelfs een beetje Calexico. Absolute uitschieter vinden wij Cry, Cry, Crow. Vorige week dropten ze met Above The Prairie een gloednieuwe plaat. Niet alleen met prachtig artwork, ook met prachtige liedjes. U begrijpt: wij zijn blij.
Stel je voor dat je maar één nummer van die plaat mag luisteren, pak dan openingstrack Aerial Ocean. Maar goed, dat zou de plaat tekort doen. We raden je dus aan om 41 minuten vrij te maken en dit album met je ogen dicht een slinger te geven. Daar ga je geen spijt van krijgen, geloof ons maar.
