En Tell Me Nice is hun debuutsingle. Catchy as fuck, wat ons betreft. First Aid Kit meets Broken Bells, bijvoorbeeld. Woven Hollow is in ieder geval een bijzonder fijne combinatie. Op naar meer!
Tag: <span>First Aid Kit</span>
Vandaag even iets kleins tussendoor. Daarmee willen we geen afbreuk doen aan het liedje, zeker niet. Het is namelijk een prachtig liedje, maar wel kort. 1 minuut 35 om precies te zijn. Maar wat goed is, is goed. We hebben het over Little Strand of Moon van het Texaanse duo Mountain Natives.
Mountain Natives is het verhaal van Philip Pappas en zijn vrouw, Loren. Philip ging, na afstuderen, een mooie carrière in de natuurkunde tegemoet. Maar dit, en dat kunnen wij ons voorstellen, was nooit echt zijn passie. Je raadt het al, die passie was muziek. Hij zegde zijn baan op, kwam zijn toekomstige vrouw tegen en… werd gediagnosticeerd met kanker. Wonder boven wonder overleefde hij het. Dit was het teken om volledig te gaan voor een carrière in de muziek. Daarover zeggen ze zelf:
The music that was produced by Philip and Loren was not from a place of wallowing in the doubt of life or death. These “Essential” songs were born from a place of hope and gratitude. That hope is impressed on not just the ears but the heart of the listener. Hope for the miraculous. Philip and Loren want you to believe in the hope that the impossible is possible. Mountains of adversity can be thrown into the sea.
Mooi verhaal dus. En mooie liedjes. Meerstemmig, en duidelijk afkomstig uit Texas. We horen wat First Aid Kit en The Head and the Heart. Little Strand of Moon gaat over het Midden Oosten en paarden:
We wrote this song because we received a voicemail of a friend who had just divorced and was moving to the Middle East to raise horses and she wanted us to sing her a lullaby. We were driving in the car at the time and we just started singing.
Begin 2016 komt het Duitse duo Me And My Drummer met een nieuwe plaat die luistert naar de prachtige titel Love Is A Fridge. Eerste voorproefje krijgen we in de vorm van prima single Blue Splinter View.
Love Is A Fridge is de opvolger van het in 2012 verschenen debuut The Hawk, The Beak, The Prey, dat destijds aardig werd ontvangen en met You’re A Runner een populair liedje bevatte. Succes is er vooral in het thuisland, Zwitserland en Oostenrijk, maar het nieuwe werk verraadt dat het nu ook weleens in de rest van Europa kan gaan gebeuren.
Toch nog even over de albumtitel Love Is A Fridge. Die laat ons niet los, dus zijn we er even dieper ingedoken. Zangeres Charlotte Brandi legt fijntjes uit aan onze collega’s van Fame Magazine waar die vandaan komt:
It has several levels to it. It´s of course a reference to “Life Is a Bitch” but since there happen to be so many songs about relationships and little short stories of a romantic kind on this album, we knew it would have to have “Love” inside the name somewhere. (…) I also had some strange encounters this year from which one was with someone who called me “a cold store”. That reminded me of a song an Ex boyfriend of mine wrote two years ago which he called “Kühlschrank” (fridge) and he said it was dedicated to me.
Love it.
Photo by SASHBERG
Afgelopen weekend maakten we kennis met Mayin, een nieuwe alternatieve popband (zoals ze zelf zeggen), uit Rotterdam en vers van het conservatorium. En wij hebben wel wat met Rotterdam. Dus gaven we de single Take Us Away een slinger. En wat bleek? Mayin maakt meer dan prima muziek! Sfeervol, duister en het geluid van frontvrouw Misha Wong doet af en toe best wel denken aan First Aid Kit.
Zelf zegt ze over de plaat: “Ik neem jullie mee naar mijn intiemste herinneringen, waar mijn diepste verdriet en mijn mooiste geluk ligt. Een heel bewogen jaar waarin mijn tranen ontwikkeld zijn tot muziek. Deze tranen bewaar ik in een potje en mijn album vormt de deksel.”
Oké. Iets concreters nodig? Snappen we. Uit de bandbio: “The music comes from the No Man’s Land between Alternative Pop and Psychedelic Folk, from Sleepy Sun to London Grammar.” Hatsa.
We beginnen dit stukkie met de naam Francis. Dat kan natuurlijk alle kanten op, maar we hebben het nu over een Zweedse indie-band die in haar thuisland al best een paar jaartjes aan de weg timmert. Inmiddels is de band klaar voor internationaal succes. Deze doorbraak moet er komen met het album Marathon. Waarom? Nou, omdat het door niemand minder dan Nicolas Vernhes geproduceerd werd. Wacht, wie? Een snelle google-beurt leert ons dat hij samenwerkte met geinige bandjes als The War On Drugs, Animal Collective en Bjork.
Het is nog even wachten, de plaat komt pas begin 2016. Wel is er alvast een track + clip beschikbaar in de vorm van Follow Me Home.
De vorige plaat en EP kennen we niet, maar we hebben ons door Turntable Kitchen laten vertellen dat het nieuwe geluid best een tikkeltje anders is: “The steady, driving rhythm and sparse guitar chords create a vast Americana-like soundscape while Petra’s vocals, mature and distinct, leave you with your guard down, and a yearning feeling at the core, of returning home after a long time away. It’s very different from their past music, intelligent and concisely developed, yet warm and welcoming to your ears like a big hug from a loved one.”
Top. Wij gaan het in ieder geval in de gaten houden.
Dit lazen we: “Tess Emma is a singer-songwriter from Philadelphia, PA. The debut of her new full band “Lou” follows shortly after the release of her solo record (Tess Emma) on December 25, 2014.”
Vreemde timing, nietwaar? Daar is ze het mee eens en zegt daarover: “I did a weird thing by starting a new band and releasing a solo project EP at the same time.”
Dan nu de muziek. Het EP’tje kent 5 nummers en staat grotendeels in teken van een break-up. Niet enorm origineel, wel erg mooi. “I had a really shitty breakup,” vertelt ze. “It was absolute hell. I didn’t write for six months after. The EP was my way of getting all of that out of my system.”
De track You Were Mine vormt eigenlijk het begin van het verhaal en beschrijft de tijd dat Tess en haar toenmalige geliefde elkaar ontmoetten. Alles was rozengeur en maneschijn maar daarna ging het al vrij snel bergafwaarts. Qua sfeer en stem doet het ons nog het meest denken aan de zusjes van First Aid Kit. En dat is dus primadebima! Handen in de lucht trouwens als je ook wat Adele hoort en de intro herkent van Fleet Foxes.
Overigens niet alleen kommer en kwel op het schijfje: het vijfde nummer, Be My Baby, is niet alleen een cover van The Ronettes, maar is ook opgedragen aan haar nieuwe lover.
Dit is het enige dat staat op de Facebookpagina van de Amerikaanse singer/songwriter Liza Anne onder het kopje biografie: “I feel things deeply and then I sing them sweetly.” Soms heb je inderdaad niet veel meer woorden nodig.
Toch hier even wat meer informatie, want zo zijn wij dan ook wel weer. Liza Anne komt uit Nashville en brengt 19 mei haar nieuwe album uit: TWO. De plaat verschijnt in eigen beheer en is de opvolger van het mooie, in beperkte kring opgepikte debuut The Colder Months uit 2014 (check bijvoorbeeld de prachtige titeltrack).
Met dat debuutalbum onder de arm deed ze in 2014 veel shows in Amerika, van kleine zaaltjes tot huiskamers. Independent als ze is, boekte ze die allemaal zelf. Op uitnodiging van het Londense label Communion (opgericht door Mumford & Sons kerel Ben Lovett) kwam ze naar de Britse hoofdstad en speelde ze niet veel later ook op het hoofdkantoor van Soundcloud, in Berlijn. 2015 bracht ook al wat moois: iTunes Music gooide nieuw liedje ‘Room’ in de New Artist Spotlight en ze mocht openen voor buzz artiest FYFE in Londen.
Nieuwe plaat TWO is een stap vooruit en zal ongetwijfeld haar carrière een goed vervolg geven. “On TWO Liza strives to find the balance between staying authentic to her folk/singer-songwriter roots, and experimenting with fuller instrumentation and layered sounds,” schrijft de ingehuurde promomachine en na een eerste draairondje weten wij al dat het haar goed gelukt is.
Voorproefjes Room (“I should have known you didn’t want me, you never had room to want me”) en Take It Back (“I would rather have it fall apart than act like we’re on solid ground”) moeten je doen beseffen dat het nu de hoogste tijd is om aan te haken. Liza Anne, dames & heren.
Het gaat goed met de Britse zusjes Emily, Jessica en Camilla die als The Staves steeds meer muziekharten veroveren. Nieuw album If I Was komt er aan, EP’tje Blood I Bled maakt ons nu al lekker.
The Staves klinkt behoorlijk Amerikaans (denk aan Joni Mitchel en Crosby, Stills & Nash), maar toch komen de dames uit Engeland. In 2012 maakten ze al indruk met debuutalbum Dead & Born & Grown. Het leverde ze voorprogramma’s op bij Bon Iver, Civil Wars én eigen optredens op festivals als Glastonbury en ons “eigen” Into The Great Wide Open.
Over Bon Iver gesproken: Justin Vernon was zo onder de indruk van zijn voorprogramma, dat hij met alle liefde de producer wou worden van het in januari verschijnende nieuwe album If I Was. Hij nodigde The Staves uit in z’n afgelegen studio in Wisconsin en wist dat het goed was:
Maar op dat album moeten we dus nog even wachten. Als warmhoudertje hebben we gelukkig al wel de eveneens door Justin Vernon geproduceerde EP Blood I Bled. Daarop drie topliedjes waaronder de geweldige titeltrack:
The Staves doen het voorprogramma van Angus & Julia Stone in de Heineken Music Hall op woensdag 26 november