Een tijdje terug vroegen we ons af of Simon Alexander de broer van Fink was. Liedje Brother deed ons hier aan denken, even als aan Matt Corby. Nieuwste liedje Along Came June op zich ook. Al zit er iets meer productie in ditmaal. Simon waarschuwt ons hardop voor de maand juni. De maand waarin doorgaans te gekke dingen gebeuren, maar mensen ook misbruik van je proberen te maken. Prima advies!
Tag: <span>Fink</span>
Ah, nu geven we het al weg. De Zweed Simon Alexander stuurde ons liedje Brother. Onze eerste ingeving: Fink (en Matt Corby)! En dat is verdomd positief, zoals trouwe volgens van Gobsmag zullen weten. Fink is namelijk awesome, en Simon Alexander is dat ook. Vooralsnog een standalone single, maar er komt vast snel een plaat jullie en onze kant op.
Man achter The Last Hours is Callum James, een 20 jarige singer/songwriter uit Londen. De platencollectie van z’n pa bracht ‘m de liefde voor artiesten als Joni Mitchell, Nick Drake en John Martyn. Laatstgenoemde neemt hij ook mee in het omschrijven van de (redelijke specifieke) sound die hij zoekt. Een obsessie, noemt-ie het zelfs, “trying to mix John Martyn style acoustic riffs with Radiohead’s In Rainbows’ era style production whilst channeling the infectious nerving bubble gum melodies of Talking Heads takes place.”
Spannend klinkt het zeker, en prima single ‘Shiver and Shake‘ (dat ons ook wel doet denken aan iemand als Fink) doet ons wel uitkijken naar een later dit jaar verschijnend EP’tje.
<
p style=”text-align: justify;”>
Jordan Mackampa werd geboren in Congo en woont tegenwoordig in Coventry, UK. Dat zal best een overgang geweest zijn. Met nog maar een paar nummers op zak mag Jordan nu al lovende kritieken op zijn CV zetten, zoals: “As delicate as it is powerful and inspiring” (The Line of Best Fit) en “Eternally smooth… Jordan Mackampa has an old soul and an enlightened voice” (The 405). Zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Op 15 mei verschijnt er met Tales From the Broken een nieuwe EP, en daarop staat de track Battlecry. We horen gospel, soul, blues. Als een fijne mix tussen Willis Earl Beal, Michael Kiwanuka en Marc O’Reilly. Oh, en een beetje Fink.
The Sound of 2017?
Begin oktober brengt de Britse singer/songwriter Jono McCleery zijn nieuwste album uit: Pagodes. Eerste voorproefje is het liedje Age Of Self. Niet alleen een cover van Robert Wyatt, maar ook meteen een pareltje.
In 2008 debuteerde Jono met het door fans voorgefinancierde Darkest Light, om daar 3 jaar later There Is aan toe te voegen. Laatste plaat leverde hem vergelijkingen op als “Miles Davis, Massive Attack, John Martyn, Fink, and Radiohead wrapped up in one exquisitely produced album”. (Over Fink gesproken: die deed ook mee op het album There Is, je hoort ‘m op liedje Stand Proud.)
De naam Jono McCleery heb je trouwens dit jaar ook al eerder voorbij zien komen op Gobsmag. Hij is namelijk te horen als vocalist op vier liedjes van de nieuwe Portico plaat Living Fields. Zat-ie in een mooi rijtje want ook Alt-J zanger Joe Newman doet op dat album mee, net als Jamie Woon.
Afijn, binnenkort ligt er dus met Pagodes een nieuwe solo-album van Jono in de winkels. Eentje waar het label Ninja Tune het volgende over zegt:
It’s an album that’s difficult to turn away from, full of beautiful melody, futuristic production flourishes and lyrics that don’t shy away from darkness, but always alight on uplifting conclusion.
Precies, goed in de gaten houden dus.
Twee liedjes heeft de uit Birmingham afkomstige singer/songwriter Lawrence Taylor pas uit, maar ze zijn genoeg om de early adopters onder ons (you know who you are) bijzonder enthousiast te maken.
Allereerst kwam de tweeëntwintigjarig met Waiting For Your Love. Een spannend liedje met een belachelijk fijne gitaarsolo. Onze collega’s van Clash Music hoorden nog meer: “Steeped in rock classicism – check out that Jimmy Page style guitar solo – there’s a tenderness of touch, a fragility of lyric which seems supremely modern.”
Nog sterker vinden wij de nieuwste single: Bang Bang. Indrukkend hoe Taylor via bijtende coupletten toewerkt naar overdonderd einde, dat doet denken aan het experimentele werk van Ben Howard en Fink.