Tag: <span>Fantastic Negrito</span>

Dat gaan we je vertellen. Maar niet voordat we hem een goede introductie hebben gegeven. Phillip-Michael groeide namelijk op in de wetenschap dat zijn oom een prima potje gitaar kon spelen. Maar hoe en wat precies, dat wist hij niet. De naam van de oom? B.B. King. Jawel!

Op liedje Tell Me How I Sound Again klinkt hij niet echt als zijn oom. Maar eerder als een bluesy/soulvolle singer-songwriter. Heeft wel iets weg van Fantastic Negrito, bijvoorbeeld. En met de goedkeuring van B.B, welteverstaan.

Nieuwe muziek

Man o man, weet je nog toen we fan waren van Fantastic Negrito? En dan met name van kneiter Lost in a Crowd? Alweer meer dan twee jaar geleden. En fan zijn we nog steeds. Daarom staat sinds afgelopen vrijdag The Last Days of Oakland vrijwel op repeat. Geen nieuwe plaat (hij won er in 2016 al een Grammy mee, maar sinds afgelopen week in Spotify). Een van de fijnste nummers van die plaat vinden we The Shadows. De intro lijkt wat op Moby. Voor de rest nog steeds blues met een punk-attitude, en de groeten van The Heavy.

Goed, nog even terug naar wie hij ook alweer was. Hij werd geboren als Xavier Dphrepaulezz. Grootgebracht in een traditioneel moslim-huishouden met een Somalisch-Carribische vader. Op zijn twaalfde verhuisde hij naar Oakland. Nadat hij de cultuurschok te boven was, begon Xavier naar muziek te luisteren (Leadbelly, R.L. Burnside) en zelf te maken. Dat ging fantastisch, want binnen no time had hij middels een demootje een platendeal bij het legendarische Interscope Records te pakken. Maar zoals dat kan gaan flopte het album en besloot hij te stoppen met muziek.

Tot het jaar 2008. Na een bijna-doodervaring (auto-ongeluk) en vier weken in coma vertrekt hij weer richting Oakland. Zijn zoon wordt geboren en hop, daar is de creativiteit weer. Met eerdergenoemde The Last Days of Oakland won hij dus een Grammy. Sinds afgelopen week staat de plaat gelukkig in Spotify.

Nieuwe muziek

Vandaag het bijzondere verhaal van Fantastic Negrito (echte naam: Xavier Dphrepaulezz). Grootgebracht in een traditioneel moslim-huishouden met een Somalisch-Carribische vader. Op zijn twaalfde verhuisde het gezin naar Oakland. Je kan je voorstellen dat dit een redelijke cultuurschok is. Wat doe je dan? Juist, je gaat muziek maken. Oh, en ook omgaan met verkeerde mensen. Xavier had een bijna-doodervaring tijdens een gewapende overval en besloot toen maar met een demo-tape naar LA te vertrekken. Logisch.

Eenmaal in LA lijkt alles voorspoedig te gaan. Hangin’ in tha club, vrouwen, drank en een platendeal bij het beruchte Interscope Records. Wat wil je nog meer? Helaas werd het geen succesverhaal. Het album flopte, de inspiratie was weg en hij besloot ermee te stoppen.

Ben je er nog? Goed, want nu wordt het echt apart. In 2000 had hij een nieuwe bijna-doodervaring, ditmaal door een auto-ongeluk. Vier weken in coma en maanden van revalidatie. In 2008 keerde hij terug naar Oakland om een leven zonder muziek te leiden. En dan wordt zijn zoon geboren. Bam, de creativiteit is terug! Hij denkt maar één ding: muziek maken!

Hij laat zich inspireren door blueslegendes als  Lead Belly, R.L. Burnside en Skip Woods, maar geeft er ook een eigen draai aan. Een draai die ons erg doet denken aan Bluespunk van The Heavy, maar van tijd tot tijd ook aan Alabama Shakes. Je snapt het, blues met een hard randje. En dat alles vind je op Fantastic Negrito Deluxe EP. Luister maar eens naar Lost In A Crowd, de opener van de EP.

Wij gunnen hem al het mogelijke, niet alleen vanwege het unieke verhaal, ook vanwege zijn alomtegenwoordige talent. Wat een baas.


Oh, als je een kwartiertje over hebt, kijk/luister dan ook even zijn Tiny Desk Concert.

Nieuwe muziek