Veertig jaar geleden komt Sleep No More uit, het tweede album van de Engelse post-punk band The Comsat Angels. Atmosferische keyboards, venijnige gitaren, intrigerende teksten, dreunende bassen en duistere drumpatronen typeren de plaat. Voor sommige nummers zijn de drums, met een hoofdrol voor de toms, opgenomen op de vierde verdieping van de studio. Vlakbij de liftschacht, om ze hun bombastische sound te geven.
Tag: <span>Editors.</span>
Als Winning van The Sound wordt gedraaid op KINK, denkt hij weer terug aan het moment dat hij de band voor het eerst hoort. Op een herfstachtige avond in 1982 neemt hij de uitzending van het concert op, dat ze eerder dat jaar in Arnhem hebben gegeven. Het is in de periode dat zijn cassetterecorder overuren maakt. Dankzij nummers als Missiles, Sense Of Purpose en Contact The Fact is hij meteen verkocht. Niet lang erna worden zowel de albums Jeopardy (1980) als From The Lions Mouth (1981) aangeschaft.
De afgelopen twee decennia worden gekenmerkt door een revival van de New Wave. Luister maar eens naar bands als Savages, Interpol en Whispering Sons. In recensies wordt deze nieuwe lichting vaak vergeleken met Joy Division, The Comsat Angels en The Cure. The Sound wordt bijna nooit genoemd. En dat terwijl deze Engelse band een typisch product is van de Post-Punk uit de jaren tachtig. Ze zijn in die periode wereldberoemd in Nederland, wat ertoe leidt dat ze aan mogen treden op het vermaarde No Nukes Festival.
In thuisland Engeland worden ze alleen maar argwanend bekeken. The Sound is de zoveelste hype, die qua gitaarwerk ook nog eens veel te veel op U2 lijkt. Een vergelijking die helemaal mank gaat.
In 1999 maakt zanger zanger Adrian Borland een eind aan zijn leven. Pas daarna krijgt de band de erkenning die ze verdient. Het oude materiaal wordt eindelijk op CD uitgebracht en de critici vragen zich massaal af hoe het toch komt dat ze The Sound zo over het hoofd hebben kunnen zien.
From The Lions Mouth is hun sleutelalbum. De muziek bevat een soort van gecontroleerde somberheid, die goed aansluit bij de tijdsgeest van dat moment. Een klassieker, die het verdient om aan de vergetelheid ontrukt te worden.
I was gonna drown
Then I started swimming
I was going down
Then I started winning
Winning!
Uneasy Laughter, zo heet het 20 maart jl. verschenen nieuwe album van de Amerikaanse rockband Moaning. Volgens platenmaatschappij Sub Pop is het te vatten in de volgende probleemstelling:
What happens when an abrasive rock trio trades guitars for synths, cranks up the beats and leans into the everyday anxieties of simply being a functioning human in the 21st century?
Prima vragen natuurlijk, en een eenduidig antwoord hebben wij ook niet, behalve dan dat het een geweldig spannende plaat oplevert. Zo’n eentje waarvan je stiekem hoopte dat het steeds suffer wordende Editors ooit nog eens zou maken (Is deze opmerking nou nodig? – red.)
De switch van Moaning naar een meer synthpopperige sound kwam uit een soort van verveling, lezen we verder op de website van Sub Pop. Zanger / gitarist Sean Solomon had een folkliedje geschreven, maar haatte het eigenlijk. Samen besloten ze er een Moaning liedje van te maken en creatief helemaal los te gaan. Het folkse niemendalletje veranderde zo in een “complete digital creation,” vertelt Solomon. “It’s super weird and clubby.” Het gebruik van synths voelde logisch, onderstreept bassist (en toetsenist) Pascal Stevenson: “Guitars always sound like guitars, whereas with keyboards you have the ability to thin them out or thicken them up more dramatically, and then mold them to fit into whatever spot you need them to fit into.”
Afijn, een topplaat dus. Ons favoriete liedje? Waarschijnlijk Fall In Love.
Groots en meeslepend, dat is de muziek van Only Shadows. Niet gek wanneer bijvoorbeeld Arcade Fire, Editors en The Killers als inspirators genoemd worden. Niet dat je al deze bands terughoort in Cold Shoulder, maar de ambitie om in grote stadions te spelen is duidelijk aanwezig. Het zal dan ook niemand verbazen dat deze Britten de prijs voor ‘Best Live Band in de wacht sleepten bij de Unsigned Music Awards, waarmee zij o.a. Brother & Bones achter zich lieten (kent u ze nog??).
Cold Shoulder gaat verder op de stevigere weg die Only Shadows eerder met Fight Milk is ingeslagen. Het is een krachtige alt-rock song die, dankzij de heldere vocalen van Nick Ashby en het uptempo ritme, lekker fris en dansbaar blijft, zonder de echte rockvibe te verliezen. De verantwoordelijke producer heet Bruce Rintoul, een man die al eerder samenwerkte met Fatherson en Twin Atlantic.
Na vele kleine zaaltjes en supports voor grotere acts, heeft het sympathieke viertal inmiddels ook al hun eerste headline tour in eigen land erop zitten. Als ze zo doorgaan, is het slechts een kwestie van tijd voor Only Shadows ook internationaal de spotlight zal pakken.
Hadden we al gezegd dat Carl Barât fan is?
The Halo Trees, uit Berlijn, maakt naar eigen zeggen indie rock met een melancholische vibe. En hoe! Op liedje Time And Tide Wait For No Man horen we Editors, Joy Division en Nick Cave. Maar bovenal Matt Berninger. Twee weken geleden verscheen de debuut EP en een langspeler zou zelfs al in de maak zijn.
The Halo Trees is het project van Sascha Blach. In 2016 vond hij dat hij een steady band neer moest zetten, meer dan een project. Waarom? De jaren daarvoor had hij al omzwervingen gemaakt naar metal, prog rock, pop en electronica. Dat was allemaal leuk, maar niet toekomst bestendig. Fijne beslissing, want daaruit volgde The Halo Trees en dit prachtige liedje.
Eenvoudig ging dat trouwens niet. Sascha heeft meer dan twee jaar gewerkt voordat de sound was zoals hij hem wilde hebben. Maar nu is de tijd rijp voor The Halo Trees.
‘Alles gaat kapot,’ zei Dirk, onze cynische systeembeheerder. ‘En als het niet kapot is, volstaat opnieuw opstarten, meestal.’ Maar wij, romantici, weten dat het zo niet werkt. In het leven. In de liefde. Say It van Sama Dams gaat over een mislukte relatie en over het omgaan met de pijn en eenzaamheid als control-alt-delete niet meer werkt. Het nummer is donker als Dirk zijn gemoedstoestand. Het nummer is wanhopig als Dirk soms kan zijn.
Sam Adams (ja, Sama Dams, Sam Adams) klinkt getormenteerd. Maar uiteindelijk gaat het in Say It vooral om ‘being more honest about what we’re thinking and feeling.’ Want: ‘You don’t acknowledge it exists, and so by letting a small problem go, you allow it to grow.’ Dat zal onze Dirk niet zo snel gebeuren, denken wij.
Het is niet dat Sama Adams (Portland, Amerika) een nieuw bandje is. Het aankomende album is alweer het vierde sinds 2011. Maar een nummer als Say It was nog niet gemaakt. Ja, wij houden van orgel. Wij houden van strak drumwerk. Wij houden van het zwarte randje van verdriet. Wij houden een beetje van dingen die kapot gaan. Meer dan Dirk. Maar van hem houden we ook.
Q: Wat krijg je als de zanger van Frightened Rabbit (Scott Hutchison) met de drummer van die zelfde band (broer Grant Hutchison) en de gitarist van Editors (Justin Lockey) en die van Minor Victories (broer James Lockey) bij elkaar zet in een oefenruimte? (Naast waarschijnlijk ruzie.)
A: Mastersystem, een rockband die op 6 april met een debuutplaat komt (Dance Music) en waarvan het geweldige ‘Notes On A Life Not Quite Lived‘ het eerste voorproefje is.
Jongens, kappen nou met dat name droppen. Ja Gang of Four. Ja Ought. Ja Preoccupations. Maar dit is dus Gold Class uit Australië en daar schreven we een jaar geleden ook al over. En dat die band gesnoept heeft uit allerlei potjes vol lekkers, daar kunnen we alleen maar blij om zijn.
Gold Class heeft inmiddels een nieuw album uit (Drum) en gaat daarop onverdroten door met dat waar ze goed in zijn; de riffs vliegen om je oren, de bas zit vol testosteron en de stem van Adam Curley (met een Aussie-accent) heeft de juiste attitude. Spierballen dus. Het doet onze hoofdjes knikken van goedkeuring.
Maar achter die hoorbare lading masculiniteit gaat natuurlijk wel een klein hartje schuil. “You’re the wrecking ball, I’ve been waiting for” zingt Adam. Want alles gaat uiteindelijk altijd over liefde. In dit geval is het een ‘break-up song’, over “wanting someone to come back for you, to not leave you in the dust. But I think I was looking for something in myself that knew it was ok to be in the dust, too.” Moeten we dan nog meer vertellen (voor de tweede keer)? Nope, gewoon luisteren.