Toegegeven; wij houden wel van een potje pathos. Het mag best een beetje hoogdravend zijn, met een tikje bombast. Maar je moet wel binnen de lijntjes blijven. Ga je er buiten? Dan wordt het, ehm, pathetisch. (Er is een verschil.) Camera Thief weet met Starting Fires een prachtig liedje te kleuren met een DCFC-achtig intro (What Sarah Said!). En de band uit Philadelpia werkt netjes en schiet niet uit. Hoewel het koorwerk nog maar net aan de goede kant blijft …
Tag: <span>Death Cab For Cutie</span>
Goodbye old love, hello new friend. Dat is “gb/ol h/nf”. Jade Lilitri (Oso Oso is zijn band) heeft het in dit heerlijke emopopnummer inderdaad over dat rommelige stukje tussen geliefden zijn en gewoon vrienden worden. ‘I still come through when you want. It’s like if I serve no use, where will I get purpose from?’ Dat dus. En ja, you have been there. Wie niet. En dat maakt “gb/ol h/nf” herkenbaar. Dat maakt het nummer pijnlijk eerlijk en geruststellende tegelijk. Want zo gaan die dingen.
I love it, yes I do
(Oh no I think I love them more)
I love you, yes I do
Oh no, no, I’m not really sure
Als het goed is komt “gb/ol h/nf” op een reissue van het veelgeprezen album The Yunahon Mix uit 2017. Op dat album, dat wakkere recensenten vergeleken met werk van DCFC en Jimmy Eat World, bezingt Jade de liefde en de vriendschap aan de hand van verschillende karakters in het verzonnen stadje Yunahon. Hoe goed klinkt alleen dat al? En toch kon Jade geen label vinden die het uit wilde brengen. Maar Triple Crown Records (ook het huis van Smidley) pikte hem begin dit jaar op. En zo krijgt The Yunahon Mix dus toch nog een fatsoenlijke release.
En dat is fijn. Want dit prachtige nummer verdient een goed album. Ja, het doet misschien even pijn. Maar Jade laat je kiezen of het stukje tussen geliefden zijn en vrienden worden om te rouwen of te vieren is. Of allebei. In de fade out laat hij weten hoe hij er zelf over denkt: ‘This is where it ends and begins again’
Blake Tallent, frontman van de uit Nashville afkomstige indie folkpop band God Bless Relative, heeft een moeilijk jaar achter de rug. Ervaringen die hij verwerkte in de tweede plaat van z’n band. You Will Receive Favour | I Will Return verschijnt 15 juni en eerste single ‘Soggy Humans’ doet ons al goed de oren spitsen.
Openhartig vertelt Tallent over dat moeilijke jaar, 2017. Op een gegeven moment kwam hij bijna de deur niet meer uit:
“Anxiety ridden, it was hard to often leave the house in fear of some tragedy happening in the grocery store or coffee shop, causing me to stay inside away from the world and feeling helpless like there was nothing I could do to help or make a positive difference.”
Maar gelukkig was daar de band, altijd de band. Samen gingen ze met deze gevoelens aan de slag om er met prachtige liedjes aan de andere kant van de tunnel uit te komen. De plaat werd live opgenomen in Chicago en direct naar tape geschreven. Over gevoel gesproken.
Misschien gaat het wel over de liefde. Zou best kunnen. Bijvoorbeeld een liefde die helemaal opbrandt, omdat alles op het vuur wordt gegooid, want het is al koud en alleen een beetje warmte kan het nog redden. We weten het niet hoor. Fire van Special Explosion telt twee lange, cryptische zinnen. Mooie zinnen. Dat wel.
There’s a fire in the house and we’re burning all the wood that we cut from a tree that fell into the yard in the middle of the winter and we wanna be a little bit warmer than we were last year.
Of misschien is de liefde bij de ene meer aanwezig dan bij de ander. En zoekt die ene naar een teken, iets kleins, een handreiking. Zodat het wat draaglijker wordt. Dat zou kunnen toch?
If I go on too long would you meet me in the middle and I really wanna feel it and if you could ever even return my calls, it’d be a little bit better than the typical weather.
We weten het gewoon niet. Maar de band uit Seattle heeft dus zojuist het nieuwe album To Infinity uitgebracht en daar zijn al behoorlijk wat mensen heel blij mee. Wij ook. Vooral met Fire.
Zac kan alles. Zac bespeelt alles. Van de Turkse bağlama, de Russische balalaika tot de dulcimer (uit de Appalachen). Maar op deze ‘new one-off single’ laat ie dat allemaal achterwege. Book Of The Dead On Sale is een bedwelmend klein liedje van zijn band Saintseneca; het rommelt en bobbelt, het is een hersenspinsel. Dat hoor je. Dat is fijn.
Dit gaat over Remi, het kleine katje van Zac’s vriend Steva. Dat beestje was beroemd, min of meer. Een video van een slapende Remi op de rand van zijn drinkbakje ging viraal; meer dan een miljoen keer bekeken. Toen sloegen Zac en Steva aan het rekenen. Er werd langer naar Remi gekeken (3 jaar in totaal), dan dat hij oud was. En toen dacht Zac: Seems like everything has a number. A number is a score. A score is a value. A value is a price. A price is cheap, or too expensive to be within reach. I don’t know, I guess at least kittens are cute.
Surely I’m awake
38 dollars on the book of the dead felt steep
Oh but then again
How do you put a price on ancient wisdom?
En dan zijn er twee minuten en drie seconden verstreken en besef je dat er eigenlijk niets gebeurd is in Book Of The Dead On Sale. Twee minuten en drie seconden prachtige niets.
Soms lijkt het net of het echte leven zich altijd ergens anders afspeelt. Dat gevoel bekruipt je af en toe (vooral als je ouder wordt). Dat gevoel dat je iets mist. Dat alle toffe dingen gebeuren terwijl jij in bed ligt. Of op kantoor bent. Of op de bank zit. Te Facebooken.
Todd Goldstein, drijvende kracht achter ARMS, herkent dat. De eerste helft van het fijne Missing gaat over dat paniekerige en verpletterende gevoel dat het allemaal langs je heen gaat. Dat groots en meeslepend leven dat je jezelf beloofd had.
Missing is volgens hem een ‘grown-ass-person’s teenage anthem’. Maar in het tweede deel komt Todd bij zinnen en laat hij zijn gitaar janken en de drums knallen. Want ‘nope, this is it. This is all there is. And it’s beautiful and terrible and awesome.’ En dan zingt hij:
No one cares where you are
There’s nothing that you forgot
and nothing you have to do
Astral Cloud Ashes is vooral Antony Walker, een creatieve songwriter uit New Jersey met een voorliefde voor ‘verborgen aspecten van de werkelijkheid’ (het astrale vlak) en het al dan niet bestaan van andere dimensies. Genoeg om af te haken, zou je denken. Maar Flashback is verdraaid fijn, Death Cab For Cutie-achtig, met een fikse jaren ’90 sound.
‘I very much liked Astral Cloud Ashes,’ zei Tom Robinson (die van die Crew) op BBC 6. Dat is toch een lekkere binnenkomer voor een nieuw bandje. En Tom zei dat over het eerste, ook niet slechte, singletje Too Close To The Noise Floor. Maar dat nummer vliegt nog van de ene naar de andere kosmos, iets wat in Flashback succesvol vermeden worden. Sterker nog; voor een esoterisch project is Flashback verrassend ‘down to earth’.
‘A reflective song which follows a stream of thoughts which arose while walking,’ zegt Antony er zelf over. En ene Claire zegt op een blog; ‘it’s the band’s view on modern life as a whole. Themes include, love, acceptance and being trapped in our daily routines.’ Precies. Mooi.
Dient er verder nog wat besproken te worden? Het artwork van Astral Cloud Ashes misschien. Daar zou je namelijk over kunnen twisten, maar echt nodig is dat niet. En dat praatzingen? Daar houden we al van sinds Spinvis. (Of eigenlijk al sinds Dire Straits.)
Belgische prachtbands: daar kun je ons midden in de nacht voor wakker maken. Het nieuws dat Marble Sounds volgende maand met een nieuwe plaat komt, Tautou geheten, werd hier op de redactie dan ook juichend ontvangen. En die euforische stemming werd alleen maar groter na het beluisteren van de eerste single: het belachelijk mooie The Ins And Outs.
Tautou is de opvolger van het in 2013 verschenen meesterwerkje Dear Me, Look Up. Een plaat die zowaar metLeave A Light On een 3FM megahit bevatte. Mooiste liedje van dat album? Misschien Never Lost, Never Won. Of nee wacht, dat is natuurlijk Photographs. (“You cut me out, you cut me out…”)
2016 begint meteen goed voor de band rondom singer/songwriter Pieter van Dessel, want ze maken hun opwachting op het Eurosonic Noorderslag festival in Groningen. Daar worden ze aangekondigd met de volgende woorden: “In al zijn bescheidenheid ontpopte Marble Sounds zich de voorbije jaren tot de ruwe parel van de Belpop.” En zo is het. Nu is het tijd om die parel op een mooi plaatsje te zetten.
