Tag: <span>David Bowie</span>

Al redelijk buzzing: het uit Amerika afkomstige The Lemon Twigs, Hun net uitgekomen debuutplaat Do Hollywood is lovend ontvangen en single / albumopener I Wanna Prove To You laat meteen horen waarom dit zo’n interessante band.

Luister naar dat liedje en je begrijpt dat de broertjes Brian en Mike D’Addario veel liefde koesteren voor de psychedelische kant van de jaren ’60 muziek . We horen in I Wanna Prove To You echo’s van giganten als The Beatles (vocaal komt het zelfs in de buurt van Paul McCartney, David Bowie en The Beach Boys.

Iets dichterbij huis is de invloed van Foxygen. Man achter die band, Jonathan Rado, is niet geheel ontoevallig ook de producer van Do Hollywood.In een fijn interview bij 3Voor12 lezen we dat The Lemon Twigs hem gewoon via Twitter hebben benaderd. Over het opnameproces vertelt Brian: “We hebben twaalf dagen met Rado in de studio gezeten. Toen ik daarna thuis kwam, dacht ik bij mezelf: dit is het mooiste dat ik ooit heb meegemaakt.”

En dat hoor je ook op Do Hollywood. Op het eerste gehoor een gekke plaat wellicht, maar als het kwartje valt, valt-ie hard.

Nieuwe muziek

“This is the first professionally mastered outing from Hallam’s collaboration with English poet / lyricist Ian Badcoe and is a homage to the wonderful David Bowie, who influenced both of them more deeply than they realised.” Zo begon de mail die we onlangs van Hallam London ontvingen. Onze eerste reactie: weer een Bowie-dingetje. Maar goed, wij luisteren.

Onze tweede reactie: damn, dat is een lekker nummertje! We horen zeker Bowie, maar ook wat Arctic Monkeys. Benieuwd naar die combinatie? Slinger dan het liedje To The Sky even aan. Oh, of we nog meer kunnen vertellen over Hallam London? Nou, ze komen uit Dresden (en dus niet uit Londen) en hebben een aantal jaar geleden een album uitgebracht waarop ze sonnetten van Shakespeare muzikaal vertalen. Best wel geinig.

Nieuwe muziek

Wanneer je als band naar Future Islands verwijst, dan heb je al snel onze aandacht. Zo geschiedde voor Memorry, dat uit Albuquerque komt (Breaking Bad!). Het is overigens geen typefout, Memorry schrijf je met twee keer een ‘y’. Waarschijnlijk om de Googlebaarheid wat te beïnvloeden.

Maar goed, de band werkt toe naar de release van langspeler Memorry en heeft in aanloop daarnaartoe al wat liedjes gedropt. Out of The Dark is er daar een van, en de meest recente. 80’s electropop, Future Islands en een beetje Bowie. Kortom, een meer dan prima liedje.

Tot slot willen we je dit stukje bio niet onthouden:

Once upon a time there was a boy named Shaun and his LA synth-rock band of 8 years broke up. He did what most boys do when their bands break up – he moved to Brooklyn, got a unicorn tattoo & started a synth-pop band of course! Kitten Berry Crunch was that band & as one would expect with a name like that, Shaun did his best Michael Jackson impression and put out funny cat music videos, and then creepy cat music videos, and finally music videos with no cats in them at all. Things were changing. Like a baby caterpillar turning into a butterfly, the kitten was becoming a memory. Or more accurately, the Kitten Berry Crunch was becoming a Memoryy.

Een sprookje.


Nieuwe muziek

“A genuine bit of pop magic”, zo werd Hudson Scott bij ons geïntroduceerd door een enthousiast PR bureau. Dat leek ons wel wat. En wat blijkt, Hudson Scott heeft met Clay een prima track afgeleverd. Een soort van early Bowie meets Glass Animals. Ofzo.

Kleine Hudson was 7 toen hij zijn eerste trompet kreeg, geleend door zijn moeder. Dat ding viel meteen in de smaak, hij weigerde namelijk om hem terug te geven. Een paar jaartjes later heeft hij zich ontwikkeld tot toeteraar van formaat. Zo maakte hij o.a. deel uit van de brass sectie van Foals.

Maar de schoorsteen moet ook roken. Daarom legde Hudson Scott overdag tapijten en vloerbedekkingen in Oxford. Hij kwam er achter dat hij zelf ook prima liedjes schrijft. Maar wat nu? In ruil voor wat werkzaamheden in muziekstudio’s regelde hij dat hij gratis gebruik mocht maken van de faciliteiten. Een soort dal-uren abonnement dus. Helemaal niet gek bedacht. En dit Jambers verhaal eindigt dus met single Clay.


Nieuwe muziek

Begin dit jaar kwam Supergrass frontman Gaz Coombes met een prima solo plaat (Matador) en sinds vandaag heeft drummer Danny Goffey er ook eentje. Onder het pseudoniem Vangoffey (gekozen omdat het klinkt als Van Gogh) geeft hij ons het album Take Your Jacket Off & Get Into It.

Supergrass kapte er in 2010 mee, maar Goffey zat daarna zeker niet stil. Hij drumde eventjes bij Babyshambles en maakte met de eerder genoemde Coombes een covers album. Vangoffey is wel z’n eerste soloproject en daarvoor kreeg hij hulp van oa Steve Mackey, basgitarist van Pulp. Dat Take Your Jacket Off & Get Into It zo Brits klinkt als een rode telefooncel in een dubbeldekkerbus al linksrijdend in de regen over Trafalgar Square is dan ook niet zo verwonderlijk. Referenties all over the place: we horen Bowie, T-Rex, Ian Dury, ook wat Supergrass, Blur en Pulp.

Een paar maanden geleden verscheen een eerste single, het belachelijk sterke en vrolijke You You You. Sinds een paar dagen is daar Trials Of A Modern Man bij gekomen en ook dat is een topliedje. Well done, chaps. Cheerio!


Nieuwe muziek