Tag: <span>David Bowie</span>

Op deze vrijdagochtend tippen we je graag River Lion. Liedje Leaving You is zijn eerste wapenfeit. Hij schreef het in LA en nam het helemaal zelf op. Wat ons betreft is prima te horen door wie en wat hij heeft zich laten inspireren: David Bowie, Elliott Smith en wat Radiohead. Dat maakt van liedje Leaving You een erg fijne track

“It wrote itself while I was waiting at a stop light. It was Valentine’s day and I was driving home after a fifteen hour shift delivering flowers. I was watching the moon and singing aloud to myself and it was the first thing that came to me…”

Nieuwe muziek

Vijf jaar geleden vierde David Bowie zijn laatste verjaardag. Vandaag zou hij 74 zijn geworden. Om dat te gedenken, is er een nieuwe single van hem gereleased op limited vinyl, met daarop twee covers.

De eerste is Mother. Een nummer van John Lennon. Oorspronkelijk afkomstig van het album Plastic Ono Band uit 1970. Bowie nam het in 1998 op met producer Tony Visconti voor een tribute album dat nooit verschenen is. Op Mother horen we Jordan Rudess van Dream Theater op piano. Deze met modernere technieken opgenomen versie, illustreert nog maar eens hoe jammer het is dat John Lennon in 1980 de mogelijkheid is ontnomen om zijn muzikale carrière een vervolg te geven. Wat had ik graag nog muziek van hem gehoord, opgenomen in het digitale tijdperk.

Het tweede nummer betreft Tryin’ To Get To Heaven van Bob Dylan’s Time Out Of Mind. Ook in 1998 opgenomen. Ten tijde van de sessies voor het LiveAndWell.com album. Deze plaat was toen alleen verkrijgbaar voor de leden van BowieNet en is daardoor nooit officieel gereleased. Eind vorig jaar werd overigens aangekondigd dat dit album alsnog op 15 januari zal worden uitgebracht.

Van beide opnames valt de cover van Bob Dylan bij mij het meest in de smaak. Omdat het het origineel overtreft, wat vooral te maken heeft met het in de loop der jaren aftakelen van Dylan’s stem. Tryin’ To Get To Heaven beluisteren met de vocalen van David Bowie is een verademing. Het gitaarwerk van Reeves Gabrels, die hem eerder vergezelde in Tin Machine, zorgt bovendien voor extra pit. Beide nummers zijn vandaag uitgebracht op vinyl en tevens te verkrijgen via de digitale kanalen.

Dit bericht verscheen eerder op de website Luistertips.

Nieuwe muziek


Liefhebbers van Patrick Watson opgelet: vandaag maak je kennis met At Mission Dolores, en dan met name met liedje Crash in the Jungle. En de oplettende luisteraar hoort ook wat David Bowie’s Space Oddity. Daar hebben de mannen zich namelijk door laten inspireren. Like what you hear? Schakel dan even door naar de plaat Last Night Outside Her Apartment.

Nieuwe muziek

[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=3642umRIK-E[/embedyt]

Prijsnummertje van Final Notice. Dat album van Lord Sonny the Unifier verscheen eind vorig jaar en The Starman heeft nu een clipje gekregen. Met een boodschap. Zie de beschrijving op YouTube. Maar wij luisteren eigenlijk gewoon veel liever naar het nummer, naar die distinctieve stem, dat hammondje en die snerpende gitaren. Niet gek, toch?

‘This is a video of one such Starman who came and was too overwhelmed with the realities of the human experience in 2019 to begin to cultivate any changes. He came and he saw the madness around him and left.’

Nieuwe muziek

Soms is het prima om niet afgeleid te worden door allerlei randzaken. RHEMA is zo’n geval. Geen biografie, geen Facebook, geen site. Alleen wat liedjes. Waaronder Staring Through The Rain. Een Bowie-achtige classic waarin we ook het geluid van het Nederlandse Stillwave horen.

Nieuwe muziek

Ook in Uppsala gaat het oude jaar over in een nieuwe. We hebben het over 2015. Er is een feestje. Er zijn mensen. Victor, Robin, Robert, Isabelle en ongetwijfeld nog wat anderen, anders kun je het nauwelijks een feestje noemen. Maar het genoemde kwartet besluit die nacht een band te beginnen. Cat Princess. Een paar dagen later spelen ze al op het verjaardagsfeestje van Robin. En niet veel later claimt Victor in Nils de ideale frontman te hebben gevonden.

Dat kan best wel eens kloppen. Want op het lekkere Fly on Your Wall laat Nils horen over voldoende bravoure en psychose te beschikken voor de spannende retro art rock die de band maakt.

Oh honey bunny
Won’t you please pick up the phone
I love to hear your sweet voice, darling!

Nee, een verhaal heeft Cat Princess met Fly on Your Wall niet echt te vertellen. Hoeft ook niet. Het is die stem. Het is die spontaniteit in de compositie. En het is de wetenschap dat die ene toffe oom van je helemaal los gaat op dit nummer omdat het hem doet denken aan 1978 en de vrijdagavonden in de jeugdsoos in Zevenaar. Mooi toch?


Nieuwe muziek

En dan vind je in één van je kontzakken toch nog een paar losse euro’s voor een allerallerallerlaatste biertje en dans je dus rond dat afvoerputje van de stad regelrecht de ochtend in. Op Creatures van The Fluids bijvoorbeeld. En er is niemand meer. Misschien is het licht zelfs al aan.

Mike, Nick en Cooper (uit Brooklyn) begonnen een band uit gedeelde malaise, onbeantwoorde lust en na eindeloos bankhangen. Een beetje om dezelfde redenen waarom jij daar op die plakkerige dansvloer nog als een Ian Curtis ritmisch te bewegen. Dan kun je inderdaad maar beter sexy zijn. The Fluids is sexy. Jij bent sexy.

Deze herfst verschijnt het debuutalbum No Kidding! op Axis Mundi Records. Lead single Creatures geeft alvast de richting aan. Funky als de hel. Alsof je een louche nachtclub binnenstapt, eind jaren ’70, begin jaren ’80. Maar je staat gewoon nog rond dat afvoerputje en je danst nog altijd als nooit tevoren.


Nieuwe muziek

Ook schromelijk onderbetaalde scribenten van bedenkelijk allooi hebben recht op vakantiedagen. En dat geeft een bepaalde dynamiek op de redactie; er worden hilarische out-of-office replies verzonnen, er wordt noest geschreven aan een werkoverdracht en dat overvolle postbakje wordt eindelijk eens geleegd. En dan vind je nog eens wat. Like Never Before van Artificial Pleasure bijvoorbeeld.

Lag daar dus al een maandje of drie te verstoffen onder andere releases die ook nog niet beluisterd waren. En in relatief rustige tijden, met een twee weken Toscane voor de deur, nemen we het niet meer zo nauw. Ook omdat Like Never Before (van het gelijknamige debuut ep’tje) heel lekker is. En anders. Maar niet nieuw. Funk pop zoals je ouders die hoorde, midden jaren ’70. Frontman Phil McDonnell noemt het; ‘Full on synth and guitar driven sweaty soul pop.’

Dansvloervriendelijk dus, maar dan moet je wel diep in de nacht op de juiste plek zijn beland. Het liefst in een donkere ruimte onder de grond. Met nog net genoeg geld voor een laatste bier. Dansend rond het afvoerputje van de stad, zeg maar. Dan wil je nog wel even als een Ian Curtis bewegen op Artificial Pleasure. Als nooit tevoren.


Nieuwe muziek