En toen kwam Laurens op bezoek en dronken wij biertjes (van die lekkere blonde) in de tuin, want het was nog warm buiten en het bleef best lang licht en buurman Koos vindt altijd alles best, dus we bleven gewoon zitten, ook toen het donker werd. Veel te lang dus. Veel te drank dus. De volgende ochtend voelde zoals prachtnummer Blackout van Ryan Pollie klinkt: wollig met hier en daar een steek.
Ryan ken je misschien van Los Angeles Police Department. Onder die naam bracht hij met redelijk succes twee albums uit. Maar zijn nieuwe materiaal werd nogal beïnvloed door liedjesmakers uit de jaren ’70. En toen was het behoorlijk not done om je te verstoppen achter een bandnaam of een pseudoniem. Kwetsbaarheid kon je alleen tonen door jezelf te zijn. ‘I just found that really appealing – like I don’t have to be selling something, it’s just me.’
Blackout schreef Ryan de dag na een uit de hand gelopen verjaardag van een vriend. Het gaat dus over het noodzakelijkerwijs uitstellen van plannen en het berouwvol opbellen van vrienden. Het gaat over je vies voelen. Vol zelfmedelijden en spijt. ‘I think I need to call my friends and apologize. I’m feeling kinda gross.’ En het fijne is; Ryan zingt erover zonder stichtelijk woord. Zonder agenda. Gewoon. Zoals zo’n dag voelt. En dat herkennen wij maar al te goed.
