Neil O’Shea maakte onder de naam The Nation Mourns al indruk met liedje Ogre. Met liedje Laura zijn we net zo verrukt. Donkere, stemmige singer-songwriter waarin we wel wat terughoren van Tom Waits, Mick Flannery en Damien Rice. Tot op heden is Laura het derde liedje van Neil. Kom maar op met die plaat!
Tag: <span>Damien Rice</span>
Bij Cork denken we, bijna vanzelfsprekend, aan prachtige muziek. Zoals bijvoorbeeld van Mick Flannery. En niet te vergeten van Sean William Murphy, oftewel All the Queen’s Horses. Prachtig, stemmig, verdrietig. Verdere vergelijkingen? Leonard Cohen, Tom Waits, Bright Eyes en Damien Rice.
I wrote this song as an allegory to The Ides of March and all the turbulence, mischance and omens that surround the Ides of March (March 15th the 74th day in the Roman calendar). It was notable for the Romans as a deadline for settling debts. It was the date Julius Caesar was stabbed to death which then also triggered a civil war. The date is synonymous with a myriad of significant unfortunate events, bad luck & bad omens
The song is very simple. I tried to create a situation with someone who has always had a lot of trouble, bad luck and misfortune who carries it to others who have had to carry him who he thinks can and will help him and are like him ‘’You’d bleed like me….I was told’’. I tried to show the devastating effect mischance, debt and conflict has had on their lives and how they had to pay for their crimes forming the Ides of March an endless sea of bad luck and bad luck and bad luck.
Volgens ons hebben we een primeur, een artiest uit Argentinië op Gobsmag. Die eer gaat, volkomen terecht, naar Matu. Met liedje The Days Don’t Come Back. Een heerlijk laid-back singer-songwriter liedje. Vance Joy meets Damien Rice en Jack Johnson, dachten we. Wil je meer horen? Even geduld, want dit is pas het eerste liedje van Matu. We houden je op de hoogte!
En zeker als je van Damien Rice, Julien Baker en/of Leif Vollebekk houdt. In de categorie prachtige singer-songwriter dus. Oorspronkelijk komt Gert uit, jawohl, Duitsland, maar hij resideert alweer een paar jaartjes in NYC. Dicht op het vuur dus. Vooralsnog is het wachten op een EP/plaat.
Daniel Cane is eigenlijk Rico Neeter. Jawel, uit Nederland (Nijmegen om precies te zijn). Zelfbenoemd lovechild of Damien Rice, Ed Sheeran en Lewis Capaldi. Daar kunnen wij prima inkomen. De bio vervolgt:
“A Teddybeer with a broken heart singing about love, losing love and regaining faith.”
Ook daar kunnen we inkomen. Rico is namelijk niet alleen een begenadigd muzikant, hij is ook nog eens een heel warm mens. Zo zette hij onlangs nog koers naar Bussum (of all places) om een hele groep mensen in een verzorgingsvilla een te gekke muzikale middag te bezorgen. Onze Harm schreef er zelfs een ooggetuigenverslag over.
En nu de muziek: na single Wolves is het nu de beurt aan Falling in Reverse. Waar mogelijk nog mooier.
Soepel is de weg van Rico trouwens niet. Maar van bovengenoemde liedjessmeden ook niet. Zo bevond hij zich ineens in een burn-out en deed een trip naar USA hem het roer omgooien. Dag negen-tot-vijf, welkom muziek. Het komende jaar beloofd vruchtbaar (en succesvol!) te worden.
We kregen onlangs mail van Indianola. Onze eerste gedachten gingen uit naar de uitgestrekte katoenplantages van Mississippi. Rauwe blues. Echt bluesy is Zero niet. Maar blues is wel waar Owen Beverly zijn inspiratie vandaan haalde. Hij groeide op in Juke Joints en leerde gitaar spelen van mannen die zijn opa hadden kunnen zijn.
Hoe klinkt Zero dan wel? Nou, zo: “An aggressive stomp through the southern gothic: part old-school rock n’ roll, part singer-songwriter. Not unlike the Mississippi delta itself, known for it’s mythic crossroads, INDIANOLA finds itself at the intersection of heritage and innovation, with a firm and enduring grasp on the traditions from which it was born.”
Qua sfeer lijkt het wat ons betreft wel een beetje op GAMBLES. En op iemand die zijn hart in een liedje legt. Damien Rice, zo u wilt.
Si Clancy, niet bepaald een naam waarbij je in eerste instantie aan een folkie uit Engeland denkt. Toch is het zo. Si Clancy is namelijk Simon Clancy, een jongeman uit Leicestershire die ons verraste met het prachtig mooie Old Abandoned Feeling. Een liedje in de traditie van Damien Rice, David Gray, Mick Flannery en Glen Hansard. Niet bepaald nieuw (2014), maar soms is dat helemaal niet erg.
Heel veel meer kunnen en hoeven we er ook niet over te zeggen. Tijd voor muziek:
Daniel Docherty, een naam die je misschien al vaker voorbij hebt zien komen. Niet bij ons, want pas vanaf begin deze maand op Spotify. Wellicht wel bij onze vrienden van 2 Meter Sessies, Eurosonic of diverse Nederlandse Festivals. En volkomen terecht. Daniel Docherty is namelijk zo’n artiest die je grijpt (ons in ieder geval). Geweldige gitaarskills en dijk van een stem. Het is dan ook niet gek dat hij een verleden als ‘busker’ heeft.
Gelukkig werd Daniel Docherty onlangs opgepikt door kwaliteitslabel PIAS. Nu maar hopen dat er snel wat muziek verschijnt. Buiten This Holy Fire dan. Dat liedje staat sinds begin deze maand op Spotify. En we raden liefhebbers van Ben Howard en Damien Rice aan dit te luisteren. En wanneer je de kans krijgt, ga deze man dan live bewonderen. Helaas is hij net voor wat data in ons land geweest. Maar we houden je op de hoogte!
