Op de drempel van het nieuwe jaar een lijstje met de favoriete albums uit 2020 van ondergetekende. Albums die ik, om wat voor reden dan ook, vaak heb opgezet en nog altijd blijf opzetten. Ongetwijfeld niet de beste of belangrijkste, maar wat zou het. Gaan we dan (Spotify playlist helemaal onderaan de post).
Tag: <span>Cut Worms</span>
Cut Worms is Max Clarke. Cut Worms is niet George Harrison. Cut Worms komt uit 2017, niet uit 1967. Standplaats is het hippe Brooklyn, niet Swinging Londen. We moesten het een paar keer vertellen op de redactie bij het (hard) draaien van Like Going Down Sideways.
Max Clarke dus. Een jonge gast met veel talenten. Opgeleid als illustrator, goed onderweg naar een carrière als grafisch designer, maar gegrepen door liedjes schrijven. Met Alien Sunset verschijnt 20 oktober z’n debuut EP, bij Jagjaguwar (niet Apple), en is een “collection of home-recorded “demos” from Max’s time living in Chicago (Side A) and New York City (Side B).” Bij het label zijn ze ook niet dom en lezen we al een disclaimer over de 60’s sounds, bloemrijk verpakt:
It isn’t really “retro” music – it just glitters in a way you don’t often hear these days. If this collection can be said to have any sort through-line, a whiff of motif, it revolves around the obvious delight Max takes in singing his heart out, despite variegated agony.
Of zou Clarke het zelf hebben geschreven? Hij is namelijk niet vies van wat literatuur. Zo is liedje ‘Songs of the Highest Tower’ – geschreven op de sterfdag van Lou Reed – een bewerking van ‘A Season in Hell’, een gedicht van Rimbaud (1854-1891). Daarbij is de naam Cut Worms geplukt uit een gedicht van William Blake (1757-1827): “The cut worm forgives the plow.”
Afijn. Interessant dus. En Max Clarke is niet George Harrison (1943-2001). Toch…?
