Mind the Gap! Dat roepen ze in Londen, maar sinds kort doen wij dat ook op de redactie. Mind the Gap is namelijk een nieuwe kneiter van The Crooked Kings. De vier mannen komen uit het Zuid-Westen van Londen (surprise) en wisten in hun vaderland al de handen op elkaar te krijgen van bijvoorbeeld BBC Introducing. En afgaande op deze single snappen we dat wel, wat een energie! En waar het op lijkt? We horen iets van Cage The Elephant, maar ook heel veel The Raconteurs. Lekker.
Canada staat bekend om een hoop dingen, waaronder muziek. Met helden als The Deep Dark Woods en Patrick Watson zijn het toch over het algemeen mooie liedjes die er geëxporteerd worden. Dat Canada echter ook een soort Britpop-geluid kan voortbrengen weten we sinds we Darkerside van //AMISTAD// beluisterden. Althans, Darkerside is een prima indie-liedje dat liefhebbers van Cage The Elephant wel zullen waarderen. En we voelen zelfs een vleugje The Verve.
We kunnen overigens de complete EP, Talk Peace to a Wolf van harte aanbevelen. 5 liedjes waarmee ze in 2017 weleens op de radar van wat labels en boekers kunnen komen te staan. Over Darkerside vertelt zanger Aidan Andrews:
Darkerside seemed to be the only song on the EP that was entirely in the dark. It was my bad side, that alter-ego fully in control. So for me, it’s always been this song that I feel is very confessional in the way it blatantly states exactly what I’m thinking when I’m in that state of mind.
Grappig: bij een eerste luisterbeurt van City Club, het vijfde album van de inmiddels sterk opkomende Amerikaanse band The Growlers, dachten we vaak aan The Strokes. Dat gitaartje, die manier van zingen. Waarom grappig? Niet veel later ontdekten we dat de plaat is verschenen op Cult Records, het labelt van Strokes zanger Julian Casablancas, die ook nog eens achter de knoppen zat.
Casablancas is dus fan. Tegenover Vice zegt hij dingen die met een sticker op de hoes kan:
The Growlers may be the most interesting band in the world, certainly one of the coolest. Nor gypsy, nor goth, nor surfer, nor punk, yet somehow all of them.
Moeten we verder nog wat vermelden over The Growlers? Misschien dat we The Good Advice al eens misschien wel het mooiste liedje van 2014 hebben genoemd. En dat ze 14 november in Amsterdam spelen. En dat je nu maar gewoon moet luisteren. Ook zo’n goed advies.
In thuisland Canada is Arkells al lang geen goed bewaard geheim meer. Daar wordt dan ook reikhalzend uitgekeken naar het vierde album van ze dat begin augustus uitkomt: Morning Report. Eerste single Private School laat horen dat het ook best in Europa mag losbarsten.
Morning Report is de opvolger van het in 2014 verschenen High Noon, dat met producer Tony Hoffer (Beck,The Kooks, M83) gemaakt werd. Ze kregen er een Juno Rock Album of the Year prijs voor en dat betekent wat in Canada. Aan deze kant van de plas viel-ie niet echt op. De plaat daar vóór, Michigian Left (2011), misschien wel. De daarop te vinden single Book Club mocht er namelijk zijn.
Afijn, 2016 is het inmiddels en op album nummer 4 gaat Arkells weer een stapje verder. Tenminste, dat zegt frontman Max Kerman bij onze collega’s van Exclaim, waar hij de nieuwe liedjes een collectie van de bands “weirdest, funniest, saddest” noemt en het album hun meest eerlijke.
In dat kader past aanstekelijke single Private School dan ook prima. Daarover zegt Max, bij The Fader, namelijk het volgende:
I come from a long line of public school teachers and I’m a proud product of the public school system. If private school is an indication of status, I’m happy to take a warm hearted piss on it.
Topliedje. Fijne clip ook.
Vier jaar geleden debuteerde de Ierse band Funeral Suits zeer verdienstelijk met de plaat Lily Of The Valley. Om je geheugen op te frissen: met All Those Friendly People stond daar een aardig hitje op.
Ergens dit jaar verschijnt een opvolger. Een naam weten we nog niet, een release datum ook niet. Bij onze collega’s van Nialler 9 vinden we wel enige duiding, gegeven door de band zelf:
We wrote the new record in an apartment over a busy street, with windows open to sounds of life and the ocean in Brighton. We wrote overlooking a church on a quiet street in Shoreditch, and in cold, noisy industrial warehouses in Hackney and Tottenham. We wrote by the wild Atlantic on the West Coast of Ireland, and in Zen forests in Sweden, on doorsteps talking to strangers, to the rhythm and sights of the world passing by.
Nou, daar kunnen we wat mee.
Gelukkig is er al een eerste single: Tree of Life. Gisteren ging die in premiere bij DIY Mag met daarbij de volgende mooie woorden: “The video for ‘Tree Of Life’ dances around a modern day re-imagining of the seven deadly sins. Taking that Biblical framework and applying it to an all-too-relatable context, it’s a clip that’s every bit as unsettling as Funeral Suits’ warped, wide-eyed and glimmering sound.” Niks meer aan doen.
