David Weingärtner komt uit Bremen en maakt muziek onder de naam Devin Heat. En dat doet hij in een stijl die liefhebbers van The War On Drugs, Bruce Springsteen, Songs of Boda en Blaudzun wel kunnen waarderen. Die link met Blaudzun komt overigens niet helemaal uit de lucht vallen. Zo werkte David samen met Simon Levi (van Blaudzun), en ook met Kim Janssen. Kortom, dat levert enorme fijne muziek op. Bijvoorbeeld liedje Major Cities. Tot op heden is dit zijn derde single, maar er volgen er vast meer. Dikke aanrader!
Tag: <span>Bruce Springsteen</span>
Gisteren deel I en vandaag op oudejaarsdag deel II van de lijst met de favoriete albums uit 2020 van ondergetekende. Albums die ik, om wat voor reden dan ook, vaak heb opgezet en nog altijd blijf opzetten. Ongetwijfeld niet de beste of belangrijkste, maar wat zou het.
Max Poolman klinkt Hollands. En dat is het ook. Maar qua geluid doet Max ons nogal denken aan Bruce Springsteen. Met een vleugje Ryan Bingham.
Laat je niet misleiden bij hoe ogenschijnlijk makkelijk het hem allemaal afgaat (zang, gitaar, mondharmonica). Een aantal jaar geleden beschadigde hij de zenuwen in zijn hand ernstig tijdens een skatebord-ongeluk. Maar hij revalideerde en bracht afgelopen vrijdag bracht Max zijn debuut EP Bucking The Tiger uit.
Liefhebbers van Augustines en Billy McCarthy zijn we al jaren. En dat was een van de eerste dingen waar we aan moesten denken bij het horen van I Can’t Breathe van Ken Newman. Of zoals hij het zelf omschrijft: Leonard Cohen meets Bruce Springsteen. Wil je meer horen? Dan moet je helaas nog even wachten tot begin 2020. Dan valt de plaat op de mat.
Overigens, een meer dan eervolle vermelding voor het hart van Ken. Dat leggen we even uit. Een muzikanten leven is vaak geen vetpot. Maar het geld dan Ken verdient, geeft hij terug aan de community. Zo heeft hij o.a. een eigen stichting in het leven geroepen, Blanket The Homeless. Naam spreekt voor zicht, lijkt ons. Dus het minste wat wij kunnen doen is even 3 minuten de tijd nemen om naar zijn prachtige liedje te luisteren.
Hoog “Bruce Springsteen Born To Run tijdperk” gehalte in Divorce, de nieuwe single van de Australische muzikant Alex Cameron. Luister naar die piano, luister naar die manier van zingen en hoor dat glockenspiel (of zou het een synthesizer zijn?). Ook Springstiaans, de kunst van het vertellen van een verhaaltje op muziek (er mist alleen nog een hoofdrolspeelster met de naam Mary). Mooiste regel in dit liedje, en gelukkig komt-ie twee keer langs, is het geweldig snerende “I got friends in Kansas City with a motherfucking futon couch, if that’s how you want to play it”.
Op 23 september komt met Miami Memory het nieuwe album van Alex Cameron uit.
Weet je nog dat belachelijk goede nummer van Craig Finn waar wij eerder over schreven? Dat écht niet normaal belachelijk mooi liedje? Nou, Craig heeft er daar veel meer van. En met Blankets voegt-ie er nog één toe.
The detective was expensive
But he thought it was something he could solve
Found her serving breakfast
In a cafe in the skyway in St. Paul
Dat klinkt als een goed verhaal, toch? Het ís een goed verhaal.
You travel your whole life
Just to get out to the the place you’re gonna die
Talmen door de stad, dralen door de straten. Dat doen wij graag (want daar liggen de verhalen). Zo liepen we van Holtenbroek naar Assendorp, van de Oude Markt tot Pathmos en van het Noorderstation naar de Tuinbouwdwarsstraat. Onderwijl ‘listening to the same record for the 32nd time.’ Net als Magon dus. De Israëliër in Parijs zweeg een jaar of tien, als soloartiest althans, en is nu terug met een geweldige single: The Streets. Het is een prachtige, maar doelloze expeditie in de nacht.
People living in the Streets
Near the sewers and drains of the city
I see them laughing and wait in disbelief
And I feel good as I walk in the streets
Misschien ken je Magon van Charlotte; het duo Charlotte & Magon. Dit jaar brachten zij het album Lyrical Miracle uit en die werd verrekte goed ontvangen. Maar we begrijpen ook dat Magon solo van zich wil laten horen. Met The Streets geeft-ie namelijk blijk van een knap staaltje indierock. Het theatrale van Lou Reed en de lyriek van Bruce Springsteen. Dat geeft The Streets lading. Dat geeft The Streets een verhaal.
Anything I could see
Anything I could feel
Anything is a dream
Everything is real in the streets
Komt-ie aan hoor. De langverwachte eerste langspeelplaat van de Australische band Rolling Blackouts Coastal Fever. Het magistrale nummer An Air Conditioned Man is al de derde track die je kunt beluisteren van het debuutalbum (Hope Downs). Maar deze is speciaal. Deze wil je horen. Vaker. Harder. Nog een keer. Deze wil je horen als je zonder plan in een auto stapt. Deze wil je horen omdat je van gitaren houdt. Deze wil je horen wanneer je denkt aan toen. Omdat je langs het muurtje loopt waar ‘you first kissed her against’. Hoe kun je het vergeten?
Or was it over there?
Did it ever matter in the first place?
Does she still think about it now and then?
Deze wil je horen in een zomerse nacht, op een strand. Deze wil je horen als een vergadering te lang duurt. Deze wil je horen als er langzaam een beetje paniek in je kruipt. Als je je realiseert dat je wat verloren hebt. Deze wil je horen als de bandjes van je racefiets zoeven over het asfalt van een dijk. Deze wil je horen tijdens een festival, als je in het gras ligt. Iemand kriebelt je met een grassprietje. Maar dat is ok. Het is goed zo. Je bent voor even niet die Air Conditioned Man. Je bent koel. Met alles.
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=pK2usB-nCwc[/embedyt]