Na de eerste 10 secondes van sterke single Sweet Lullaby hoor je het al: de band ROLLA komt uit Manchester. De Oasis swagger hangt er lekker bij, zullen we maar zeggen. Bij de buren lezen we dat de vier lads van ROLLA hun sound zelf omschrijven als “pure Rock n Roll with the odd love song” en dat ze geïnspireerd raken door bands als Twisted Wheel, DMA’S, Fontaines D.C., The Verve en Idles. Voor de lockdown verscheen met Thinking of Tomorrow een prima debuutsingle waarmee de band eventjes kon schaven aan hun live performance.
Tag: <span>Britpop</span>
Want daarmee zou je Average Joe tekort doen. Want liedje Promo is alles behalve average. We weten dan eigenlijk ook niet zo goed hoe we het moeten omschrijven. We horen in ieder geval wat The Streets / Britpop. Originele lyrics. Prima drums.
Ook leuk, Joe komt uit Stoke-On-Trent, het walhalla van het darten. Laat dat nou een guilty pleasure van ons zijn. We zien het al voor ons, Average Joe op een podium in een rokerige kroeg, terwijl Phil Taylor zijn pijlen naar het bord gooit. Daar willen we bij zijn!
De Britse band The Electric Soft Parade waren we een beetje uit het oog verloren sinds Holes In The Wall, hun geweldige en alom geprezen debuut van ruim 18 (achttien!) jaar geleden. Je weet weel, die plaat met het even heerlijk pathetisch als grungy klinkende ‘Why Do You Try So Hard To Hate Me?‘ Sinds die plaat verschenen er nog drie en dit jaar zelfs nog twee: Stages (al uit) en Avenue Dot (komt nog). Het liedje ‘Left Behind‘ vind je op Stages en mensen, wat een mooi liedje is dat met een melancholische Britpopperige shoegaze sound waar je ons midden in de nacht voor wakker kan maken. Je zou haast “Welcome back” willen schreeuwen als niet had gebleken dat de band nooit echt is weggeweest. Het kan verkeren.
Colin MacIntyre is de man achter Mull Historical Society en eind september verschijnt met Wakelines de achtste plaat onder die naam. Achter de knoppen zat ditmaal Bernard Butler, bandlid van Suede en “Brit-Award-winning” producer.
De albumtitel Wakelines, ook de eerste single, refereert deels naar een jeugdherrinering van MacIntyre. Als kind stond hij vroeg op om z’n vader het eiland Mull te zien verlaten, voor een week werk bij de BBC op het vasteland:
“He didn’t know I was watching. I missed him dreadfully. The songs are about family, and home, and how home, and islands, dreams, travel. […] But it is also about people on the move in a global sense, families being forced to leave their homes due to war. Migration, and how “home” travels, have been themes across much of my recent work. In both music and words it has been the most creative time I’ve ever had.”
Een plaat om naar uit te kijken.
