Tag: <span>Bon Iver</span>

Marc O’Reilly komt uit Ierland en maakt muziek. Dan moet het bijna wel goed zijn. En dat is het ook. We ontdekten de beste man vorige week, toen hij plots in Rotterdam stond en we meer werden gesleept door een Rotterdamse vriend van Gobsmag. En man man man, wat was dat goed!

Zijn tweede plaat, Human Herdings stamt alweer uit 2014. Niet supertje actueel dus, maar we hebben toch besloten er een scobo-post aan te wijden omdat:

1. Hij tourende is;
2. Er vorige week een fijne sessie online verscheen;
3. Marc gewoon zo’n fijne stem heeft en nummers schrijft die tenminste nog ergens over gaan.

Luister onderstaande uitvoering van de album-track Bleed, en je denkt waarschijnlijk (net als wij) aan Bon Iver, John Martyn en James Vincent McMorrow.

De plaat is overigens vrij divers. Nummers als Bleed worden afgewisseld met wat steviger werk. Prijsnummer wat ons betreft is The Wayward Shepherd. Maar oordeel vooral zelf.


Nieuwe muziek

Maak kennis met het Amerikaanse Astronauts, etc. Begin september verscheen met Mind Out Wandering een heerlijk debuutalbum. Bevestiging vind je in single I Know.

Astronauts, etc. is het project van de in Oakland wondende Anthony Ferraro, voorheen toetsenist bij Toro y Moi. Het begon allemaal bij hem op de zolderkamer, met een paar singles gemaakt achter een computer, al in 2012. Live speelde hij wel met een band en met die “jazz-trained musicians” nam hij uiteindelijk een nieuwe plaat op: Mind Out Wandering.

Wat meteen opvalt is de falsetto stem van Ferraro. En dan denk je natuurlijk meteen aan Bon Iver. Zelf zegt hij daarover:

Falsetto probably came as a result of listening to a lot of Bon Iver and stuff that was on the crest of the wave when I started to listen to popular music. I think I’m a little scared of my chest voice. My goal is to venture down there pretty soon.

Het levert een warme, melodieuze plaat met een R&B groove op en een scala aan prijsnummers, zoals See You, Control, If I Run, No Justice en onderstaand I Know. U begrijpt: u moet luisteren.


Nieuwe muziek

De Australische singer/songwriter Riley Pearce vertrok vorig jaar uit Perth om neer te strijken in het Amerikaanse Montana. Reden voor die verhuizing? Een nieuwe locatie zorgt voor nieuwe inspiratie.

En die verandering van omgeving wierp inderdaad z’n penvruchten af. Het gemis van zijn familie en vrienden in Australië bleek de grootste bron voor het nieuwste werk van de 22-jarige Pearce. Na het aardige debuut EP’tje We Are Fools uit 2013, komt hij binnenkort met een veelbelovende opvolger: Outside the Lines.

Op dat EP’tje de single Brave, een bijzonder mooi liedje dat gaat over over het feit dat je nu eenmaal soms je geliefden moet achterlaten om je eigen dromen te verwezenlijken. En daar heb je moed voor nodig. Maar… I’ll be coming back for you.


Nieuwe muziek

Onlangs verscheen het titelloze debuutalbum van de uit Minneapolis opererende band Aero Flynn. Een interessante plaat die muzikaal gezien zowel doet denken aan Radiohead als aan Bon Iver.

Een kleine waarschuwing vooraf: we gaan nu even vol in de Leo Blokhuis-modus, dus zet je schrap.

Meesterbrein achter Aero Flynn is Josh Scott, die ooit in een band zat genaamd Amateur Love. Een band met naar verluidt een grote toekomst, maar zover zijn ze nooit gekomen. In Amateur Love zaten leden van Justin Vernons (aka Bon Iver) oude band DeYarmond Edison. En, het wordt steeds leuker, in beide bands zaten leden van topband Megafaun. (Overigens zat in DeYarmond Edison ook Chris Porterfield, die je tegenwoordig weer kent van Field Report — ook zo’n fijne band). Dit speelde zich allemaal af in Wisconsin, de plek waar vanuit Bon Iver in 2007 zo hard doorbrak met de game-changing plaat For Emma, Forever Ago. Een bijzonder creatief plaatsje dus.

Nog iets toffer: Chris Potterfield, van Field Report dus, schreef een stuk over de Wisconsin muziekscène en steekt wat veren in de reet van zijn goede vriend Josh Scott en diens band Amateur Love:

Vern (Justin Vernon, red.) and I were about to go see Josh’s band play. They were the better band and everyone knew it. The songs were better. The ideas were grander. The subject matter weirder. The narrators more honest and articulate. The frontman more compelling. The potential greater. Amateur Love were and remain the best band I have ever seen.

Ook heeft Potterfield mooie woorden voor de dit jaar verschenen debuutplaat van Aero Flynn, de nieuwe band van Josh:

I believe that this record, this long-awaited record, is quite seriously a life-or-death record. Josh had to make it to stay alive. And it must be heard in the context of deferred health, deferred relationships, deferred dreams, deferred healing. As spit in the fucking face of the symptoms of disease, like rot and destruction and apathy and cynicism.

Behoorlijk interessant dus allemaal. Tijd voor een documentaire over Wisconsin muziekscène, wat ons betreft. En wat wij vinden van die Aero Flynn plaat? Twee woorden: Redelijk Briljant. Check daarvoor single Dk/Pi hieronder en vooral het zeven minuten durende Floating.


Nieuwe muziek

Nathaniel Rateliff is een Amerikaanse singer/songwriter. En niet zomaar eentje, wat ons betreft. Zo wordt zijn muziek vaak vergeleken met helden als Leonard Cohen, Nick Drake en Bon Iver. Geloof je ons niet? Luister eens naar prachtige nummers als How To Win en You Should Have Seen The Other Guy. Ook toerde hij vorig jaar met andere leden uit de Communion stal (The Staves, Bear’s Den en Ben Howard) dwars door Amerika. Prima gezelschap.

Dat Rateliff ook een andere kant heeft bewijst hij met zijn nieuwe project Nathaniel Rateliff & The Night Sweats. De naam verklapt het al een beetje, het is soul wat de klok slaat. Je hebt gelijk, dat is wat anders dan we je hierboven doen geloven. Maar een snelle luisterbeurt naar de titeltrack Howling At Nothing leert ons dat Rateliff inmiddels klinkt als James Hunter of een onvervalste soul-ster uit de jaren ’60.

Het verbaast ons dan ook niets dat de nieuwe EP verschijnt op het legendarische STAX-label. We zijn benieuwd wat deze nieuwe weg hem gaat brengen. Maar fan blijven we.


Nieuwe muziek

IJsland ken je natuurlijk van Kolbeinn Sigþórsson en goede muziek. Wat te denken van Bjork, Asgeir en Sigur Ros? Iets minder bekend, maar niet minder mooi is Low Roar. Oké, dat is niet helemaal eerlijk. Zanger Ryan Karazija komt namelijk gewoon uit Amerika, maar liet zich inspireren door het IJslandse landschap.

Hoogtepuntje van eerste plaat Low Roar (2011) is wat ons betreft Just A Habit. Op de opvolger, 0 (2014) gaat de band verder waar het gebleven was en combineren ze dromerige folk met elektronische invloeden en een flinke dosis Radiohead. De sfeer is typisch IJslands, maar doet ons ook denken aan Other Lives en misschien wel een beetje Bon Iver. Niet enorm toegankelijk, maar niet minder fascinerend.

Afijn, genoeg namedropping. De helden van KEXP nodigden Low Roar uit voor een sessie in de studio en het resultaat is verbluffend. Stop what you’re doing en luister even naar Easy Way Out. Maar niet voor we je nog een kneiter van een tip hebben gegeven: vorige week had je Low Roar kunnen bewonderen op Crosing Border! Geen paniek, je krijgt een herkansing in januari, wanneer de heren op Eurosonic staan.

Nieuwe muziek

Het gaat goed met de Britse zusjes Emily, Jessica en Camilla die als The Staves steeds meer muziekharten veroveren. Nieuw album If I Was komt er aan, EP’tje Blood I Bled maakt ons nu al lekker.

The Staves klinkt behoorlijk Amerikaans (denk aan Joni Mitchel en Crosby, Stills & Nash), maar toch komen de dames uit Engeland. In 2012 maakten ze al indruk met debuutalbum Dead & Born & Grown. Het leverde ze voorprogramma’s op bij Bon Iver, Civil Wars én eigen optredens op festivals als Glastonbury en ons “eigen” Into The Great Wide Open.

Over Bon Iver gesproken: Justin Vernon was zo onder de indruk van zijn voorprogramma, dat hij met alle liefde de producer wou worden van het in januari verschijnende nieuwe album If I Was. Hij nodigde The Staves uit in z’n afgelegen studio in Wisconsin en wist dat het goed was:

Maar op dat album moeten we dus nog even wachten. Als warmhoudertje hebben we gelukkig al wel de eveneens door Justin Vernon geproduceerde EP Blood I Bled. Daarop drie topliedjes waaronder de geweldige titeltrack:

The Staves doen het voorprogramma van Angus & Julia Stone in de Heineken Music Hall op woensdag 26 november

Nieuwe muziek

Nog net geen maandje uit, Rags Across The Sun, het vijfde studioalbum van de in Canada woonachtige Amerikaanse singer-songwriter Neil Holyoak. Zijn invloeden? “From French symbolist poetry to the acoustic blues music of Mali.”

Daar kun je natuurlijk niet zoveel mee. Snappen we. Neil Holyoak maakt folkie singer-songwriter muziek. Sfeervol. Geen toeters en bellen. De kenners van de BBC komen volgens ons nog het meest in de buurt met hun uitspraak: “evoking the ghost of Bon Iver, the soul of James Vincent McMorrow and the autumn chill of S. Carey”

Die heeft Neil Holyoak ongetwijfeld in zijn zak gestoken. Volkomen terecht, wat ons betreft. Luister maar eens naar het prachtige Jeremy Song, afkomstig van Rags Across The Sun. Andere aanrader is Red Queen of Autumn (dan snap je ook meteen de Bon Iver associatie).

Nieuwe muziek