Wat krijg je als je doo-wop, Leon Bridges en Antony and the Johnsons met elkaar mixt? Iets als Post-Modern Connection and track Drowning, als je het ons vraagt. Vooralsnog vind je in Spotify alleen een aantal losse liedjes/singles. Een album is ongetwijfeld in de maak. Needless to say: daar kijken we naar uit.
Het hangt er namelijk maar net vanaf wanneer je dit liedje opzet. Zo snel mogelijk, is ons advies. Ietwat rauwe stem, piano. Prachtig. We horen er ietwat Antony & the Johnsons in, maar ook een onbekende parel als Ben’s Brother.
De mannen hebben inmiddels al wat jaartjes meegedraaid en de nodige platen uitgebracht. Liedje I’m Awake For Sure is nog geen deel van een groter geheel. Maar dat gaat vast en zeker veranderen. Dus klik op die Follow button en houd ze in de gaten!
Nog niet letterlijk (voor zover we weten). Maar hij komt vanaf vandaag in ieder geval uit je speakers of koptelefoon. Want liedje Coming Your Way is te gek, vinden wij. Elektrische gitaar en Buckley / Antony / Dylan-esque setting. Wat heeft een mens nog meer nodig? Mooi bruggetje, want meer is er op dit moment niet. Coming Your Way is de debuutsingle van Lec. Dan doen we het daar even mee.
Liefhebbers van Antony and the Johnsons en Benjamin Clementine, let even op. We stellen je graag voor aan Hello Lovers. Liedje Gold Remains past precies in je straatje, nietwaar?
Toevallig, van de week zagen we de nieuwe Star Wars en bij thuiskomst zat er een liedje in onze inbox met de titel ‘You Were Human’. We konden de timing wel waarderen en na het lezen van de begeleidende woorden konden we niet anders dan de track, van Brit Swan Levitt, een slinger geven.
Blending together acoustic folk with refreshingly modern themes, his emotionally charged voice lets you in on a personal level, taking intricate melodies and crafting them into a fully cinematic experience.
Namen wil je horen? George Ezra en Antony Hegarty. Zou trouwens best kunnen dat we in 2017 veel gaan horen van deze Brit. Het schijnt namelijk dat de Britse Giel Beelen (ahum), Dermot O’Leary, fan is. En terecht, wat ons betreft.
In de categorie ongelukkige bandnamen hebben we vandaag Cancer. Dat is natuurlijk een heftig onderwerp, maar Googled ook niet zo fijn op zoek naar meer bandinfo. Gelukkig maar dat de band meer dan voldoende info stuurde bij het liedje ‘Esca’.
Cancer dus, afkomstig uit Denemarken. Over de muziek kunnen we kort zijn: man, die komt binnen zeg! Cancer is wat ons betreft het Deense antwoord op bands als Antony (and the Johnsons) en The Antlers. Pure pracht dus, verwerkt in heftige thema’s. Zo heten de eerste twee tracks, die straks op debuutplaat Totem moeten komen: Die One More Time en Tears.
Over Totem gesproken, die plaat verschijnt op 27 januari op kwaliteitslabel TAMBOURHINOCEROS (o.a. EXEC, Palace Winter en Efterklang). Omcircel hem in je agenda en trek die dag 53 minuten uit om je mee te laten nemen door de mannen van Cancer.
And The Golden Choir is dus niet de Duitse versie van kinderkoor De Gouden Strotjes, maar het project van alleskunner Tobias Siebert. In het thuisland scoort hij al hoge ogen met z’n nieuwe album Another Half Life, hier in Nederland zijn we pas vanaf 18 januari aan de beurt. Draai tot die tijd de prachtige single My Transformation maar plat.
De indie Paus: zo noemen de Duitsers onze multi-instrumentalist vriend Tobias Siebert. Dat heeft niks met de katholieke kerk te maken, maar wel alles met z’n werk als producer voor vele interessante bandjes bij onze Zuiderburen, zoals Me And My Drummer (onlangs nog op Gobsmag), Phillip Boa, Enno Bunger en de altijd lekker in het gehoor liggende Slut.
Als And The Golden Choir scoort hij als artiest dus ook vele complimenten. Het leverde hem al supportacts op bij niet misselijke collega’s als Patti Smith, Calexico en Perfume Genius. Over live gesproken: dat doet-ie allemaal net iets anders. Hij speelt namelijk vooraf zelf alle instrumenten, neemt die op en perst ze op vinyl. En die plaat neemt-ie mee om krakend en al af te spelen op het podium als begeleiding, in plaats van een band.
Yup, creatief mannetje, die Siebert.
Het is geen geheim dat Gobsmag fan is van The Slow Show. En via onze vrienden uit Manchester kwamen we onlangs de band I Have a Tribe tegen. Hoe? Nou, deze band zal een aantal (Duitse) voorprogramma’s verzorgen op de aankomende tournee. Dat was voor ons genoeg reden om het eens aan te slingeren.
I Have a Tribe is het alter ego van Patrick O’Laoghaire en heeft inmiddels twee EP’tjes uitgebracht. De EP Yellow Raincoats (met prijsnummer Monsoon) en vorige week de opvolger No Countries. Muzikaal houdt Patrick het midden tussen Antony, Villagers en Moonface. Wat anderen over hem zeggen? Luister eens naar de Britse website The Line of Best Fit:
Vocally, O’Laoghaire sports all sorts of imperfections – his falsetto isn’t pure, there’s a reediness that’s not completely rich and a husk that’s a few pinches shy of barrel-agedness – but it’s true and honest, confident without an ounce of pretense.
Van bombastisch naar klein, I Have a Tribe heeft er geen moeite mee. Luister maar eens naar het hele pure Lungs- afkomstig van zijn nieuwste EP. Onze tip: reis af naar Duitsland en ga deze twee topbands zien & horen!.
