We zijn fan van Angus (& Julia!) Stone. Daarom zijn we natuurlijk ook min of meer verplicht om Dope Lemon te checken. Zeker als er met liedje Rose Pink Cadillac een nieuw liedje is. En wat voor een! Heerlijk relaxt, soulvol, bijna zomers.
Tag: <span>Angus Stone</span>
‘Bird on a Buffalo!’, schreeuwde de stagiaire bij het koffiezetapparaat. Hahaha. Natuurlijk niet. Wat denkt-ie wel. Dit is An Orange Conspiracy (drie broers, residerend op Mallorca) met Porcelain Dreams. En zo klinkt het ook. Als een overdadige droom. Rustig, breekbaar, herhalend. Het klinkt als, uhm, tja, als Bird on a Buffalo eigenlijk.
Levi Robin verraste, nee, overdonderde, ons een paar maanden terug met Airplane. Nu doet hij het weer, met nieuwste liedje Hey Love.
Om je geheugen wat op te frissen: in 2013 ontdekte Matisyahu de debuut EP van Levi Robin. Ze deelden hetzelfde geloof (het chassidische jodendom) en passie voor muziek. Matisyahu nodigde Levi out voor zijn voorprogramma en zijn carrière was onderweg. Helaas verschenen er na die debuut EP slechts een handvol nieuwe nummer. Waar Hey Love dus de meest recente van is. We horen nog steeds (in willekeurige volgorde) Keaton Henson, Angus Stone en Matt Corby.
De grote doorbraak, die we voorspelden, is nog niet geweest. Maar hey, wij kunnen er ook eens naast zitten, toch?
Daar gingen mensen toch wel even los op, hoor. Op King Without A Crown van Matisyahu. De chassidische jood (niet dat het ook maar iets uitmaakt, maar voor het bruggetje is het belangrijk) scoorde in 2006 een wereldwijde hit met een live versie van het nummer. Levi Robin was toen 14. Had nog nooit gehoord van het chassidische jodendom. Maar drie jaar later begonnen vrienden van zijn vader een ‘shul’ en Levi raakte gefascineerd. Hij bestudeerde de Shulchan Aruch HaRav en het werk van Rabbi Shneur Zalman (Wikipedia natuurlijk, [red.]). Afijn. Dat is het bruggetje.
Geloofsgenoot Matisyahu hoorde in 2013 het debuut ep-tje van Levi en bracht het bij zijn volgers onder de aandacht. Levi mocht bovendien optreden in het voorprogramma en vergaarde zo enige attentie. Daarna verscheen nog een singletje (Days of Our Youth, 2016) en nu is er dus Airplane. Een song waarmee Levi naam gaat maken, denken wij (hoewel het misschien niets nieuws onder de zon is, maar dat kan natuurlijk niet altijd en daar gaat het ook niet om; goed is goed, toch?).
Levi zegt zelf: ‘It was an NYC day, overcast in dark shadow from the rain clouds…I didn’t think much of it but as we took off, the plane pierced through these very clouds and suddenly I saw them below me… with endless expanse of pure blue skies and sunshine all around me. Such is life, my friends(…)’ Airplane is dus zo’n liedje dat zegt dat we door moeten gaan. Hoofd omhoog. Schouders recht. Want betere dagen komen eraan.
‘Would you believe me if I told you, I told you, there is a sign beyond the clouds?’
Wellicht heb je deze al gehoord; maar er zijn er vast die nog maagdelijk naar dit pareltje van Benedict Benjamin kunnen luisteren. En voor iedereen is het dan nog even wachten op 25 maart, want dan komt het debuutalbum Night Songs uit.
Ben Rubinstein zag twee van zijn bands worstelen met de raison d’être (The Mariner’s Children en Peggy Sue), had ‘a bad time with the girl I love’ en doolde na nachtdiensten door een uitgestorven Londen. Dat hoor je terug in My Feet Have No Need For The Ground en ongetwijfeld nog veel meer op zijn eerste langspeler.
It was written at and about a point in my life when I realised I wasn’t that young anymore (…). But it’s also a kind of ode to that strange, beautiful and lonely time of night when the city closes down, everything is still and you feel like you’re the only person left.
Hij zwierf door een serene hoofdstad, met veel aan zijn hoofd. Hij nam Night Songs op in kerken, slaapkamers en keukens in Londen en Kent. Dat vinden wij mooi. Wij zijn van plan hetzelfde te doen, als we ooit een band beginnen. Want hopelijk schrijven wij dan ook zo’n song als My Feet Have No Need For The Ground.
Welkom bij een nieuwe aflevering van het Grote Scorebord der Nieuwe Muziek. Vandaag Jay William Henderson, all the wat from Nashville, TN. Hij komt overigens uit Utah. Zijn muziek past dan ook prima bij de desolate landschappen van de Beehive State. Spaarzaam, dromerig, melancholisch. En dat alles met een stem die doet denken aan Angus (je weet wel, van Angus & Julia Stone) en de sfeer die we kennen van Robert Ellis. Folk/Americana in haar puurste vorm.
Jay William Henderson vindt grote inspiratie in diezelfde woenstijnlandschappen. Nog niet zo lang geleden brak hij met zijn vrouw, verkocht hij zijn studio en begon hij zichzelf tamelijk existentiële vragen te stellen. In the desert, “you can’t help but be there. … It’s easier in a place that quiet to get lost in yourself, like in really yourself, not all the things that we pretend make up ourselves, but just the essence of being. All that other shit kind of melts away.”
Als je op zoek bent naar iets om de voetjes van de vloer te krijgen zit je verkeerd bij Jay William Henderson. Wil je je ogen dichtdoen en genieten van prachtige kleine liedjes? Geef dan een tik op de play-button. Waar je dan op moet klikken? Begin eens bij zijn laatste album, Hymns to my Amnesia (2014). Nummer 1 van de plaat, Marrow In The Morrow maakt eigenlijk meteen duidelijk wat we bedoelen. Doet het je niks? Check dan even of je hart nog steeds op de goede plaats zit.