Begin dit jaar waren we erg enthousiast over liedje Animals in the Kitchen van Dylan Cox. Dat zijn we overigens nog steeds. We schreven toen ook dat we benieuwd waren naar nieuw materiaal en je op de hoogte zouden houden. Belofte maakt schuld, dus hierbij het prachtige A Place To Meet. Nog steeds die heerlijke Andrew Bird vibe, en een beetje Fleet Foxes. En nog meer goed nieuws, het gelijknamige album is net zo prachtig.
Tag: <span>Andrew Bird</span>
Nick Trode komt uit Canada en maakt muziek onder de naam Letchi. Gregory Alan Isakov meets Andrew Bird en Big Thief. En een prominente plaats voor de pedal steel, tenminste op liedje Insane. Momenteel legt hij de laatste hand aan EP The Static. Meer weten? Nee joh, gewoon lekker luisteren!
Rotterdam huisvest wat fijne artiesten. Crying Boys Cafe, St. Solaire of de mannen van De Likt. Daar voegen we Maksimilyan graag aan toe. Gewapend met akoestische gitaar is hij nog bezig om zijn eigen stijl te vinden. Aan de stem ligt het in ieder geval niet, die is heerlijk relax.
In februari komt hij trouwens met de plaat Let There Be Light. We zetten hem in onze agenda. Zeker op basis van voorproefje Nobody Knows. En op basis van het feit dat hij zelf zo goed als alles gedaan heeft. Vocals, instrumenten, mixen en masteren. Daar houden we van!
Afgelopen week verscheen Ky Burt’s debuutplaat, The Sky In Between. Goed dat hij ons een heads-up gaf, anders waren we liedje Small Town Dream misschien niet tegengekomen. Een Andrew Bird en Gregory Alan Isakov achtig liedje. Inclusief pedal-steel! Needless to say verdient zijn hele plaat aanbevelen, als je even een momentje hebt. Maar begin bij Small Town Dream.
Je weet wel, die fijne folk-indie-pop van Andrew Bird. Daar krijg je geen genoeg van. Sisyphus is weer zo’n pareltje. Het komt op zijn twaalfde album: My Finest Work Yet. Zou het?
I’d rather fail like a mortal than flail like a god on a lightning rod
History forgets the moderates
For those who sit
Recalcitrant and taciturn
Lijkt er wel op.
Timing is alles in het schimmige wereldje dat muziekindustrie heet. Dat zeggen pluggers, platenbonzen en managers. Dus een single droppen op 30 december is feitelijk niet zo heel slim. Maar gelukkig staat er dan een horde betweterige muziekbloggers klaar om te vissen in dat ene bakje met ongelukkige releases. Waar moeten ze anders over schrijven? Het singletje van Martin Forsell (uit Zweden) stak er met kop en schouders bovenuit. En zo zie je maar; slechte timing kan ook precies op tijd zijn.
‘For the last year I’ve been working on my first indie folk vibe solo project, which, I’m proud to say, is now finally done.’ Martin kon dus gewoon niet wachten en dat snappen wij wel. Changes is een uitstekend dingetje; bluesrockerig, met een western-fluitje en het schuurt net genoeg tijdens het refrein. Kom op, Martin. Maak een album. We zullen luisteren.
Het was uitzonderlijk heet die zomer. De Texaanse zon brandde en Caleb Ian Campbell (Ari Roar) zat in zijn tot appartement omgebouwde garage te kijken naar ‘hoe-doe-je-dat’-video’s op YouTube. Hij had de helft van zijn nieuwe EP al geschreven, maar een producer was hij nog niet. Eerst maar eens nieuwe speakers kopen, dacht Caleb.
Karate Again werd niet daar, maar in Miami Beach opgenomen. Daar voltooide hij namelijk zijn nieuwe EP Patch Me Up tijdens een uitzonderlijk warme winter. Hij struinde zo nu en dan over de met hagedissen overspoelde ‘sidewalks’ en haalde inspiratie uit zijn ontmoetingen met Jamaican Jewish Guy Who Sang Hebrew Rasta Songs On A Casio Keyboard en Golden Speedo Mustache Dude.
Die laisser-faire van Caleb hoor je duidelijk terug in Karate Again; het is klein, alledaags en fijn. Wij vielen vooral voor het orgeltje (als het een orgeltje is). Dat doen we eigenlijk altijd. In de video zie je overigens Caleb verhuizen, nu van Miami Beach naar Seattle. Want Caleb doet gewoon wat in hem op komt, zonder plan. En ondertussen schrijft hij mooie liedjes.
