Het is 1980. Elke vrijdagmiddag word ik door mijn oudere buurjongen uitgenodigd om zijn nieuwe aanwinsten op vinyl te komen beluisteren. Hij werkt als DJ in een kroeg en komt wekelijks met een flink pakket aan singles en LP’s thuis. Zo neem ik de eerste schreden op mijn muzikale ontdekkingsreis die sindsdien nog steeds voortduurt.
Dit keer is hij uitermate enthousiast over Empires and Dance, het derde album van de Schotse band Simple Minds. Tot dat moment had ik nog nooit van ze gehoord. Terwijl we samen luisteren naar liedje This Fear Of Gods, geeft hij aan dat ik de plaat wel mee naar huis mag nemen. Dan kan ik hem op mijn gemak beluisteren.
Die avond trek ik me terug op mijn zolderkamer en stap ik vol verwachting het donkere universum van Simple Minds binnen. Een wereld vol observaties gedurende het bezoeken van diverse steden.
Jim Kerr en consorten zijn op dit album zowel beïnvloed door Kraftwerk als door de donkere klanken van de post-punk. De aanwezige contrasten op de plaat geven het geheel een unieke sound. Experiment versus popsong. Subtiele gitaarklanken op een tapijt van dominante sequencers. Titels als Celebrate versus Today I Died Again. Droom en realiteit vechten afwisselend om aandacht. Een donkere, soms bijna Gothic sound op een basis van dansbare beats. Alsof Joy Division optreedt in een disco.
Hoewel de nummers in eerste instantie best moeilijk te verteren zijn, groeit het album na iedere luisterbeurt langzaam maar zeker uit tot een mijn favoriete platen van dat moment. Daarna brengen de Simple Minds nog vier tot de verbeelding sprekende albums uit. Daarna is de koek op en geeft de band zich over aan het grote succes. Terugkijkend is Empires And Dance het meest tot de verbeelding sprekende werk van deze band uit Schotland.
