Simon Lynge: dun papier snijdt het diepst (8.0)

Het is wachten op de winter. Het is wachten op een cumulatieve uitbarsting van alle dingen die je verzamelde het afgelopen jaar. Maar misschien merk je er niks van, dankzij afleiding, of een fles wijn, of drukte op je werk. Dan is de eruptie niet meer dan een plofje in je hart. Erger is dan wellicht de kou op je wangen. En het vocht in je schoenen. Een nieuw jaar komt er hoe dan ook aan. Je moet alleen nog even het donker door. Precies dat (of ongeveer dat) bedoelt Simon Lynge. Skin is Paper Thin.

When you’re in the dark, in the middle of winter
Live ain’t just a spark

Op een Sufjan- of Elliot-achtige wijze zingt Simon over duister en eenzaamheid. En dat kan hij goed, omdat hij opgroeide in het dunbevolkte Groenland, de winters in Denemarken kent en dit nummer schreef in het afgelegen huis van een rondreizende clown in de groene heuvels van Wales (dat van die clown zoeken we nog een keer op). ‘When the darkness of winter and the world wears the spirit out, Paper Thin comes from that place of stress and rumination. It’s a slow moving molasses state of emotional fiction, where dreams seem completely out of reach. But we can help each other, we can hold each other … gently.’

Dan valt het wel mee met die winter.