Het debuutalbum The First Flower (1985) van het Britse Play Dead zorgt begin jaren tachtig voor heel wat opwinding bij liefhebbers van postpunk. Waar tijdgenoten als New Order en The Cure op dat moment de grenzen van het genre proberen op te rekken door aspecten uit de dance en de pop aan het klankenpalet toe te voegen, kiest Play Dead voor een andere weg.
De band uit Oxford integreert elementen uit de metal in hun muziek en voegt daar een vleugje gothic aan toe. Alle kenmerken van postpunk zijn ook aanwezig. Denk aan roffelende drumpatronen en pompende bassen, die een duister fundament neerleggen voor de onheilspellende vocalen van Rob Hickson.
Opener Time klinkt aanvankelijk nog als een variant op Joy Division, vooral vanwege het baswerk. Op het moment dat de gitaren invallen, hoor je het onderscheidende karakter van hun muziek. Steven Green zorgt ervoor dat de gitaarpartijen op de gehele plaat ongemeen stevig klinken, mede doordat ze lekker vooraan in de mix zijn gepositioneerd. The Tenant en In Silence illustreren dit het treffendst.
In Sin Of Sins introduceert Pete Waddleton slapping baswerk. Gecombineerd met de gitaren zorgt het voor een dynamiek die zelfs swingend te noemen is. Don’t Leave Without Me is de meest donkere compositie van de plaat. Met bassen die iets weg hebben van de stijl van The Cure bassist Simon Gallup.
The First Flower wordt oorspronkelijk gereleased als een mini-LP en bevat zes tracks. Tien jaar later volgt er een digitale re-issue. Inclusief singles en B-sides. In 2015 wordt The First Flower voor het eerst sinds 1983 weer op vinyl uitgebracht, als Deluxe Edition in gekleurd vinyl.
Dit bericht verscheen eerder op Luistertips.
