Tijdens het luisteren naar Ovations (2009), het tiende album van Piano Magic, waan ik me weer in de periode dat het 4AD-label schittert in het verkennen van onontgonnen gebied. Bands als This Mortal Coil, Cocteau Twins en Dead Can Dance worden dan groot, door atmosferische en stijlvolle muziek uit te brengen die soms als avantgardistisch wordt bestempeld.
Mijn retrospectie wordt veroorzaakt doordat Brendan Perry van Dead Can Dance op twee nummers van Ovations verantwoordelijk is voor de vocalen. Ik verbaas me erover dat ik nog nooit van Piano Magic heb gehoord. Muziek als deze loopt namelijk als een rode draad door mijn leven. Spannend en intrigerend. Uitnodigend tot een muzikale ontdekkingsreis waar maar geen einde aan lijkt te komen. Een album dat met iedere draaibeurt rijpt en meer waardering oogst. Donker, melancholisch en dreigend. Tegelijkertijd ook beeldschoon.
Glenn Johnson werkt met zijn project Piano Magic op dezelfde manier als This Mortal Coil in het verleden, waardoor de samenstelling van de band bij ieder album weer anders is. Op Ovations is de hulp ingeroepen van Peter Ulrich, die eerder percussie-elementen toevoegt aan het de eerste platen van Dead Can Dance. Hetzelfde doet hij nu bij Piano Magic. Natuurlijk herken je dan veel trucjes en geluiden, die jaren geleden al door de eerder genoemde bands zijn toegepast. Op een of andere manier is dat niet erg. Johnson laat duidelijk horen waar zijn roots liggen, maar voegt er andere invloeden aan toe. Hierdoor weet hij een typerende sound te creëren en boven zijn eigen referentiekader uit te stijgen. Piano Magic zet daarmee een geluid neer waar liefhebbers van This Mortal Coil, Cocteau Twins en Dead Can Dance zich zeker bij thuis zullen voelen.
