Spencer Thomas Smith komt uit Tennessee. En daar kan het nat zijn. Bijvoorbeeld in de Appalachian Mountains en aan de modderige oever van de machtige Tennessee river. Op de een of andere manier lijken we die sfeer terug te horen in zijn liedjes, bijvoorbeeld in Tennessee Mud. Liefhebbers van verhalende liedjes zoals David Ramirez dat ook kan, neem zeker even de tijd voor Spencer Thomas Smith.
Gobsmag Posts
Jarod Grice werd geboren en groeide op in het Zuidwesten van Oklahoma. En daar storte hij zich op zijn 15e op een missie: de blues gitaar! Op liedje Poison Blues is dat goed gelukt, dunkt ons. En als je er dan ook nog eens de soulvolle, warme stem bij doet, dan heb je gewoon een top-liedje.
Goede band: het Deens-Nederlandse Subterranean Street Society. Op 11 februari 2022 verschijnt hun nieuwe plaat Saudade en met de geweldig opgebouwde single One And A Half Men Tent is een eerste voorproefje nu overal te streamen.
Albumtitel Saudade is het Portugese woord voor een mix van melancholische gevoelens, veelal gebruikt in de context met de fado. De liedjes verhalen over een turbulente periode in het liefdesleven van de in Amsterdam woonachtige Deen Louis Puggaard-Müller, die in die fase kort in Portugal verbleef en geïnspireerd raakte door de volksmuziek van het Zuid-Europese land.
Zo blikt het hoofdpersonage in One And A Half Men Tent terug op de romantische start van een gebroken relatie, een periode van prille liefde waarin een roadtrip met een anderhalfpersoons tent genoeg lijkt om gelukkig te zijn. Het kan tevens gezien worden als het startpunt van het narratief van het album, waarin het personage na vele omzwervingen zichzelf uiteindelijk weer terug vindt.
Saudade is de opvolger van het sterke 12 Steps, een vorig jaar verschenen conceptalbum rondom het thema alcoholisme, geïnspireerd door de strijd van zanger, gitarist en songschrijver Louis Puggaard-Müllers vader tegen deze verslaving. Het leverde intense rocksongs en lovende besprekingen in nationale dagbladen en magazines op. Naast Puggaard-Müller bestaat Subterranean Street Society uit Ivo Schot (bas/gitaar/zang) en Joost Koevoets (drums/tape noise/zang).
Op 12 februari 2022 is de albumreleaseshow in Amsterdam (De Melkweg)
Het onvolprezen Public Service Broadcasting, uit Engeland, vermengt al sinds 2012 op indrukwekkende wijze instrumentale progrock / krautrock / dance-punk met historische audio-samples (van in het begin vooral publieke voorlichtingsfilms, vandaar de naam). Zo vertelde het duo geschiedenisverhalen over thema’s uiteenlopend van The Battle of Britain, de introductie van de kleurentelevisie, de ruimtewedloop, de opkomst en ondergang van de Britse kolenindustrie en zelfs over “onze” Elfstedentocht.
Recent verscheen Bright Magic, een album over Berlijn, verdeeld in drie delen: Building A City, Building A Myth en Bright Magic. In vergelijking met de vorige albums is er minder ruimte voor het gesproken woord en is er meer elektronica gebruikt, zoals het eigenlijk ook hoort bij een album over een stad liggend in het land van Kraftwerk, Tangerine Dream en Can. Der Rhytmus der Machines is dan ook een van de prijsnummers van deze plaat die je vooral in z’n geheel moet luisteren voor maximaal effect, als een lange wandeling door die stad met op elke hoek een brok historie. Klasse.
Dikke tip: Public Service Broadcasting speelt 14 november in Amsterdam (Paradiso-Noord)
Julia Shapiro, frontvrouw van Chastity Belt, bracht afgelopen vrijdag met Zorked haar tweede soloplaat in de wereld. Bijzondere titel, die Shapiro heeft bedacht voor een vorm van totale controleloosheid, zoals bij het lavenloos dronken of kneiterstoned zijn. Het klinkt allemaal in ieder geval heel fijn met een shoegazerige gelaagdheid en Sonic Youth-achtige sferen. Recente single Wrong Time blinkt uit en gaat volgens de muzikante over “being cursed, but not fully admitting it—fighting hard to keep your life together, against all odds, and cursing yourself even further in the process.” Allemaal behoorlijk zorked up dus.
Op 12 november verschijnt debuutalbum Julius van Belgische belofte Meskerem Mees, winnares van Humo’s Rock Rally en eigenaar van drie schone hits in het thuisland: Joe, Seasons Shift en Astronaut. Inmiddels scheert de singer/songwriter ook hoge toppen in het buitenland: ze won de prestigieuze Montreux Jazz Talent Award en wond, onder andere, radiostation KEXP in de VS om haar vinger. Laatste wapenfeit voor het droppen van het album is single The Writer. Een liedje met een – volgens platenlabel Mayway – “tijdloze melodie, sublieme, witty lyrics en de stem van een engel”. Grote woorden, maar het klopt wel. Topliedje van een toptalent.
Meskerem Mees speelt 18 december in Utrecht (EKKO) en 19 december in Amsterdam (Paradiso)
Foto: Kaat Pype
Na al die donkere, boze postpunkbands als Idles, Shame en Fontaines D.C. die recent uit het Verenigd Koninkrijk komen, is de sterk opkomende gitaarband The Lathums zeer verfrissend te noemen. Deze jongemannen uit Wigan borduren namelijk niet verder op de doom & gloom van Joy Division, maar hebben hun licht opgestoken bij de vrolijkere, melancholische klanken van jaren ’80 gitaarbands als The Smiths en The Housemartins. Beetje The Kooks en Arctic Monkeys erbij en je hebt met How Beautiful Life Can Be een debuutalbum dat ondergetekende heel het weekend mee loopt te fluiten, net als Paul Weller, Elton John en Tim Burgess naar het schijnt. De Guardian is nog een beetje kritisch en stipt aan dat de boys niet “as lyrically sharp as their forebears” zijn. Dat klopt ook wel, maar jongens, Circles of Faith, Fight On, I Know That Much, I See Your Ghost (Hallo Arctic Monkeys), Artificial Screens en (absolute uitschieter) The Great Escape zijn wel topliedjes, hoor. Afijn, die nummer 1 positie in de UK Album Chart voor een weekje zegt natuurlijk ook wel wat. Ja, mijn oude Britpophart juicht bij elk rondje van deze plaat.
Even leek dreampop net zo groot als elk andere kortstondig populaire muziekstroming te worden. Hoops deinde (met verdraaid goed songs als Rules en Cool 2) lekker mee met de opleving die rond 2008 begon. Zo ook Beach House, Real Estate en The Radio Dept bijvoorbeeld.
Maar bij Hoops ging het nimmer van een leien dakje. In 2018 nam de band al een pauze voor onbepaalde tijd en twee jaar later wordt het bijltje er definitief bij neergegooid, nadat een voormalig bandlid van seksueel misbruik werd beschuldigd. En zo eindigde al snel wat ooit als soloproject van frontman Drew Auscherman was begonnen: nog voordat debuutalbum ‘Halo’ het licht zag bovendien.
Het werd stil rond Drew. Maar plots verscheen een paar weken geleden, op zijn Soundcloud-account waar hij zich Andrew Todd noemt, een prachtige ‘unfinished demo’: I Can’t Even Look At You. Zonder boodschap. Zonder uitleg. Met alleen de tekst:
Did everything that I shouldn’t do
No I can’t even look at you
He’s everything that I couldn’t be
No you don’t want to look at me