Je hebt waarschijnlijk iets tofs gemist. En dat trekken wij ons ook deels aan. Afgelopen woensdag stond Kalle Mattson namenlijk in de bovenzaal van Paradiso en om onverklaarbare redenen komen wij je nu pas op de hoogte brengen van deze fijne band. Mea culpa.
Afijn, Kalle Mattson dus. Een folkrockband uit, niet Scandinavië, maar uit Canada. Onlangs verscheen met het fijne Someday, The Moon Will Be Gold de derde langspeler van de band rondom singer/songwriter Kalle Wainio en de eerste die ook in Europa wordt uitgebracht.
Het is een album over hoop. Hoop op betere tijden. Ooit, ooit zal de maan van goud zijn. Maar, zo benadrukt Kalle, “fundamentally this is a record about death.” Wainio verloor z’n moeder vijf jaar geleden. Z’n grootmoeder vorig jaar. Op zijn website legt hij openhartig uit waarom hij er over moest schrijven en de rol van muziek in het rouwproces:
My mom passed away five years ago. I was sixteen years old, in grade 11, and walking home from school on a Friday listening to a leaked version of Wilco’s Sky Blue Sky, which would come out the following week. For anyone that knows that record, or the song On and On and On, you can understand how hearing my favourite songwriter in the world sing about the exact same thing I was going through at that moment made me feel. It seemed serendipitous. It heightened every emotion I had, all the while comforting me to know I wasn’t alone in this. That record still means a lot to me now.
Grieving is not something that is programmed into anyone at that age, especially grieving for the loss of one of your parents. People usually build up to losing the person who is closest to them throughout their life. I didn’t. In the weeks that followed all I really wanted was someone to relate to, to tell me it would be alright, to know what I was going through. Tweedy (zanger van Wilco, red.) knew. But, I still put off fully dealing with extent of my feelings and grieving for years because I wasn’t ready, I was too young, it was too new and I didn’t know how. Until roughly a year ago.
De grootmoeder van Kalle overlijdt en alleen in het huis van zijn jeugd komt het besef: nu moet ik steun vinden in de muziek. Mezelf moed in zingen. Schrijven over wat er is gebeurd.
Looking back on it now, I grieved through this record and came out the other side. I really feel like I’m ready for people to hear it, for it to hopefully reach people, and if not it doesn’t matter to me. I escaped into these songs, and in a lot of ways they seem like all I have left, but at least I have them.
Het resultaat is het eerlijke album Someday, The Moon Will Be Gold. Een van de mooiste liedjes is A Love Song To The City. Een liedje over hoe je nooit de plek kan loslaten waar je bent opgegroeid. Hoe ver je ook reist, hoeveel je ook mee maakt. En dat is iets wat je moet omarmen. Vergeet nooit waar je vandaan komt. “In a home town, you can’t quit.”
