Gobsmag Posts

Geboren in Nottingham, Jamaicaanse vader, Britse moeder. Uit de platenspeler klonken raggae, punk, R&B en alles wat daar tussen zit. Dit is de beknopte biografie van Liam Bailey.

Zijn eerste twee EP’s bracht hij uit op Lioness Records, het platenlabel van, jawel Amy Winehouse. Dat kwam niet uit de lucht vallen. Schuldige was Salaam Remi, producer en zowel bevriend met Liam Bailey als Winehouse. Amy vond het te gek, drukte op ‘record’ en het resultaat vind je nu op Spotify.

Eigenlijk begonnen als b-side van de in 2012 gereleasede single Please Love Me, maar de track On My Mind is inmiddels (2 jaar later) een echte kneiter van een knoeperd in wording. Compleet met VEVO-clip en wat extra video’s over zijn leven in Brooklyn en hoe hij gitaar heeft leren spelen. Ga er maar eens voor zitten.

Een paar laatste woorden: Liam Bailey heeft een strot uit de jaren ’60, een achtergrond in hiphop en is niet te missen voor liefhebbers van Sam Cooke en Marvin Gaye. En dat alles met een modern jasje dat ook niet zou misstaan bij Benjamin Booker.

Nieuwe muziek

Het kan raar lopen, dat moeten de vijf gasten van het Britse Racing Glaciers ook gedacht hebben. In 2012 kwamen ze bij elkaar om eenmalig, zo dachten ze, een paar nummers op te nemen. Debuut EP Racing Glaciers bereikte de nummer 1 positie in de Bandcamp Alternative Chart. We hebben geen idee wat dat waard is, maar het klinkt indrukwekkend. Wat wel wat waard is is de support van BBC Radio 1 en het oerhollandsche Pinguin Radio.

Kortom, dat smaakte naar meer. Inmiddels is er meer. Laatste wapenfeit is wederom een fijne EP, Don’t Wait For Me. Vier pop/rock-liedjes waar niks mis mee is. Single First Light bijvoorbeeld was al IJsbreker op Pinguin Radio. En terecht, alle ingrediënten voor een hit zijn aanwezig (maar wat weten wij daarvan). Dat geldt overigens ook voor de nummers Carry It On en Animal, afkomstig van dezelfde EP. Houd je radio in de gaten dus.

Kortom, Racing Glaciers maakt alternatieve Britpop, van opzwepend naar sfeervol. Voor ieder wat wils. Liefhebbers van Kodaline en Coldplay zitten dus goed.

Nieuwe muziek

Steve Gunn was voorheen gitarist in The Violators, de band van Kurt Vile. Zelf timmert-ie ook aan de weg als singer/songwriter en met een eigen band. Op 6 oktober verschijnt Way Out Weather en single Milly’s Garden is reeds vooruit gestuurd.

En dat is een goed liedje. Niet geheel ontoevallig past het ook perfect in het straatje waar ook Kurt Vile en The War On Drugs wonen. De platenmaatschappij omschrijft het anders. In de bij de plaat meegestuurde bio lezen we het volgende:

The record is an elliptical but seductive travelogue, more engaged with navigating foreign (“way out”) emotional landscapes, and with grasping at universal threads of language and narrative, than with bemoaning rising sea levels.

Juist ja. Afijn, luister maar gewoon.

Nieuwe muziek

“An emphatic slice of folk blues Zeppelin might have been proud of.” Kijk, dat is nog eens een binnenkomer. Het zijn de woorden die Clash Magazine onlangs gaf aan Kill It Kid. Zelf noemen de Britten zich overigens een blues/grunge/americana formatie.

Wat andere mooie woorden: “If Jack White is looking to form yet another supergroup, he could do a lot worse than give Kill It Kid a call.” En: “Black Keys-esque riffs and colliding vocals… It really is sublime stuff.” U begrijpt dat onze aandacht is getrokken.

De waarheid zal ergens in het midden liggen. Het eerste wat bij ons boven kwam drijven bij het horen van single ‘Caroline‘ waren Kings of Leon en Go Go Berlin. Stevige stem, prima gitaren.

‘Caroline’ is overigens een vooruitgestuurde single en een voorproefje van hun derde volledige studio-album. Wil je toch alvast wat meer horen van de band, probeer dan de track ‘Run‘ eventjes. Afkomstig van hun vorige album, maar volgens ons prima in de sfeer van wat de recensies hierboven beloven. Southern blues rock.

De heren van Kill It Kid verloochen hun inspiratie overigens niet. De bandnaam verwijst namelijk naar het nummer Kill It Kid van oude bluesbaas Blind Willie McTell.

Kortom, Kill It Kid is killing it op de Gobsmag-redactie. (Jij zag wat we daar deden.)

Nieuwe muziek

“The soundtrack for your midnight ride”, althans volgens de heren van Evil Eyes zelf. En daar kunnen we ons eigenlijk best goed in vinden.

Evil Eyes zegt u? Inderdaad. Evil Eyes, uit San Francisco, is het resultaat van jaren van muzikale samenwerkingen tussen Greg Mabry en Joe Frabotta. De sfeer die hun muziek bij ons oproept is die van nostalgie, verlaten snelwegen en donkere avonden. Het doet ons wat denken aan Allah-Las (maar dan wat opzwepender), Temples (qua tempo) en de sfeer die bands als Midlake en Local Natives neer weten te zetten. Niet de minsten dus.

In 2013 verscheen het debuutalbum Borderlines. De aanrader van die plaat is Shake The Dust. We zien ons al rijden over verlaten wegen in Amerika, Evil Eyes uit de speakers en het gaspedaal indrukken. Dit geldt eigenlijk ook voor Johnny Said, een van de tracks van hun onlangs uitgebrachte EP ii. En we horen er ook een beetje War On Drugs in. Aanslingeren dus!

Nieuwe muziek

Hollis Brown is een bezige bij. Na twee snel achterelkaar verschenen platen is er nu ineens, vanuit het niets, single Wait For Me Virginia. En ja, dat is weer een goed liedje.

In 2013 bracht deze band uit Queens, NYC afkomstige groep studievrienden hun debuutalbum Ride On The Train uit. Geen megahit of DWDD, maar wat een plaat. Heerlijke southern rock met een sterk retro randje. Houden wij van. Hoogtepunten was ons betreft? De ballad (soort van) Faith & Love en het bluesy When The Weather’s Warm.

Nog geen jaar later bereikte ons Gets Loaded, een plaat waarop Hollis Brown een ode brengt aan The Velvet Underground. Ook helemaal goed.

Op deze twee platen hadden we eigenlijk nog wel een tijdje door gekund, maar ineens verscheen daar de single Wait For Me Virginia. Of er een nieuw album aankomt of dat dit “slechts” een stand-alone single is: wij hebben geen flauw idee, maar we houden je op de hoogte van de ontwikkelingen.

De track gaat over -jawel- wachten. “Waiting has always fascinated me. Waiting on line for coffee, waiting in traffic, waiting do this and that, it seems like a lot of our time is spent waiting for the next thing to happen.”

Nieuw album of niet, Hollis Brown gaat in ieder geval gewoon door waar hij gebleven was. Bluesy, southern rock met een heerlijk rauw en retro randje. Combineer The Stones, Neil Young en Creedence Clearwater Revival en je komt in de buurt van het geluid van Hollis Brown. Hatsa.

Nieuwe muziek

Ze zijn al een tijdje bezig, Ivan Howard en Kelly Crisp van het Amerikaanse The Rosebuds. Begin deze maand verscheen met Sand + Silence namelijk hun zesde album sinds 2003. Liedje In My Teeth is een pareltje.

“The Rosebuds make some of the most important music in the world,” liet Justin Vernon (mister Bon Iver) zich al eens ontvallen in een interview. De liefde was zo sterk dat hij het duo uitnodigde om de nieuwe plaat live in te spelen in z’n eigen studio in Wisconsin. En ach, dan kon hij net zo goed een moppie mee doen. Bon Iver drummer Matt McCaughan werd ook gebeld en bassist Nick Sanborn (uit de band van Sylvan Esso) sprong eveneens in de auto.

Het resultaat is een bijzonder fijne plaat. Sand + Silence barst van de perfecte, melodieuze liedjes met uitschieters als Give Me A Reason, Sand + Silence, Wait A Minute, Esse Quam Videri, Walking en de schitterende opener In My Teeth (mét 80’s gitaarsolo!).


Nieuwe muziek

Charles Bradley is inmiddels een beetje van ons allemaal, na legendarische optredens in Paradiso, bij DWDD en op 3FM. Deze knuffelsoulster is afkomstig uit de stal van het even legendarische Daptone Records, uit Brooklyn, NYC. Eerder brachten ze al platen uit van helden als Lee Fields en Sharon Jones & The Dap-Kings.

Naomi Shelton mag met haar Gospel Queens wat ons betreft zeker aan dit rijtje worden toegevoegd. Ze past moeiteloos in het rijtje souldiva’s als Sharon Jones en Bettye LaVette.

Een aantal jaar geleden verscheen op 66-jarige leeftijd (!) haar debuutalbum What Have You Done, My Brother (het titelnummer moet je zeker even aanslingeren). Vergeet ook de zeer fijne cover van Sam Cooke’s A Change Is Gonna Come niet.

Nu is het 2014 en is Naomi Shelton inmiddels 71 jaar oud. De jaren lijken echter geen invloed op haar te hebben. Met een dosis energie waar wielrenners jaloers op zouden worden, gooit ze haar klassieke soul door je speakers. De single voor het scorebord? Dat is Sinner. Maar dat had elke willekeurige track van het album kunnen zijn. Wat een plaat!

Nieuwe muziek