Gobsmag Posts

En daarom word ik stil

Nu begint het. Nu gaat het van start. Nu. Hier. Het hoofdprogramma. Het leven. Dit verhaal. Hoe vaak heeft hij dat wel niet gedacht. Meestal klopte dat niet en soms ook wel. Bijvoorbeeld toen hij haar zag fietsen door zijn straat, en hij heimelijk keek hoe zij de buren een Veronica-gids bezorgde. Hij wist het niet zeker, maar hij dacht wel dat hij nog veel te leren had. Over haar.

Een paar weken later zaten ze op een bankje.

I wanted to say, ‘There is love here.’
I wanted to say, ‘I am ready to share.’
But I don’t own anything
I don’t own anything
And that’s why I’ll go silent

Dus zoende hij haar.

Peter Broderick (ex-Efterklang) lanceerde in 2012 een website met daarop zijn derde solo-album, http://www.itstartshear.com. Hij had al negen liedjes opgenomen (met hulp van vriend Nils Frahm) toen hij besefte dat een soort single ontbrak. Dat werd It Starts Hear; een hommage aan kleine foutjes, want ‘hear’ moet natuurlijk ‘here’ zijn. Grappig. Maar volgens Peter is het vooral ironisch ‘that one of my happiest sounding songs is, underneath all the fluff, one of the most troubling.’


(Onlangs bracht Peter trouwens het eerste nummer van zijn nieuwe EP uit. Het ook al mooie Colours Of The Night (Satellite Version). Op 25 oktober treedt hij op tijdens Lets Get Lost Live in Zwolle.)

Misschien wel het mooiste liedje van...

De Amerikaanse singer/songwriter Anthony D’Amato brengt binnenkort z’n nieuwe album The Shipwreck From The Shore uit in Europa. Dankzij single Good And Ready houden wij dat scherp in de gaten.

Anthony D’Amato knutselde de afgelopen jaren op zijn kamertje in New York twee albums in elkaar. Met succes, platenlabel New West Records was enthousiast, schoof een contract naar ‘m toe en liet ‘m los in de studio met leden van Bon Iver en Megafaun.

Resultaat is The Shipwreck From The Shore. Een album dat de promotiemachine achter D’Amato de volgende zin deed opschrijven in hun communicatie: “De Leonard Cohen van de 21ste eeuw is opgestaan.” (Wat eigenlijk best lullig klinkt: de oude baas leeft nog en bracht onlangs met Popular Problems zelfs een prima plaat uit.)

Hoe dan ook, wij zijn er klaar voor.

Nieuwe muziek

Severin Specht en Benjamin Nolle zijn Kids Of Adelaide. Nee, ze komen daar niet vandaan. Integendeel, ze komen uit Stuttgart. Vanwaar dan de naam? Adelaide is een synoniem voor een verre bestemming. Een bestemming die de jongens kunnen bereiken, ongeacht welke obstakels ze tegenkomen. En ‘kids’ staat voor het feit dat ze zichzelf de kinderen van hun eigen dromen vinden.

Je kunt ervan vinden wat je wilt, dus laten we maar snel door naar de muziek. Kids Of Adelaide bestaat uit twee man. Het is dan ook niet verwonderlijk dat twee gitaren en twee stemmen centraal staan. Zoals we dat ook kennen van Mumford en kornuiten. Ze weten hun heimat trouwens goed te verbergen, qua stemgeluid zouden ze prima uit de UK kunnen komen. Radio-vriendelijk dus.

Klinkt goed, maar hebben ze ook albums? Jazeker, in mei kwam hun eerste volledige studio-album (Byrth) uit. Twee tracks die illustreren wat wij claimen? Ache en Old One. Laten we die eerste op het scorebord zetten, met een verdienstelijke 7.6. Kudo’s overigens voor de fraaie videoclip.

Conclusie: niet uniek, wel heel erg fijn. Brits klinkende, Duitse folk (zonder banjo).

Nieuwe muziek

Op 7 oktober verschijnt-ie officieel, het tweede studio-album van Field Report. Wie? Field Report. Een Amerikaanse folk-band rondom Christopher Porterfield. De bandnaam is stiekem een anagram van zijn achternaam, maar dat had je allang door natuurlijk.

Een stukje historie en introductie van de sociale omgeving van Porterfield. Het was in Wisconsin dat hij toetrad tot de folk-rock groep DeYarmond Edison. Overige leden? Justin Vernon (Bon Iver) en Phil + Brad Cook (Megafaun). Niet gek. Afijn, ieder ging zijn eigen weg en Portfield startte dus Field Report. Dat wil zeggen, nadat hij een aantal jaar is gaan oefenen op het schrijven van liedjes.

Het resultaat was te horen op debuutalbum >Field Report (2012). Centraal staan de akoestische gitaar en de folkie stem van Porterfield (die ons wat doet denken aan Dylan). Bijvoorbeeld op I’m Not Waiting Anymore. Mooi, maar niet heel spannend.

Maar klaarblijkelijk maakt de band een zelfde ontwikkeling door als voormalig bandmaatje Justin Vernon. Op de twee nieuwe tracks (afkomstig van het nieuwe album) gaan ze een iets sfeervolle kant op (echt!). Wat we daarmee bedoelen? Iets meer synths, een sfeertje dat niet zou misstaan bij Augustines (single Wings) en Strand of Oaks (zonder de harde gitaren). Exemplarisch is de nieuwste single Home (Leave The Lights On).

Luisteren = snappen wat we bedoelen.

Nieuwe muziek

Ladies and gentlemen, we got him! Nee, Sadam is al binnen. We hebben het hier over de natuurlijke opvolger van niemand minder dan Bill Withers. Deze man is afkomstig uit Engeland en luistert naar de naam Myles Sanko.

Zijn eerste volledige studio-album, Forever Dreaming, is vers van de pers, net twee weken uit. Myles Sanko neemt ons mee naar de vervlogen tijden van Bill Withers en Al Green. Niet alleen qua vocalen, de plaat zit vol met blazers. Het is soul wat de klok slaat, maar ook de mensen die de voetjes liever niet op de vloer houden komen aan hun trekken. Bijvoorbeeld op openingstrack Forever Dreaming.

Doe jezelf een plezier en geef deze plaat een slinger. Ogen dicht en je bent in de jaren ’60. En dan is het mooi meegenomen dat je ongetwijfeld nog een kans gaat krijgen deze man live aan het werk te zien. Afgelopen zomer was hij nog in Nederland (en bij deze onze excuses dat we hem destijds niet tipten). Schrijf maar op: volgend jaar op North Sea Jazz te bewonderen. Althans, dat hopen we.

Nieuwe muziek

Hoeveel tipp-ex je ook gebruikt

Er was een tijd dat ik dacht dat ik alles wist. En dat ik de liefde met watervaste stift verkondigde op de muren van de kelder op mijn school. En dat die uiting niet veel later met tipp-ex ongedaan moest worden gemaakt. En ik deed maar wat, en iedereen deed maar wat, en we waren uitgelaten en we waren ongelukkig en we probeerden erachter te komen hoe dat nou precies werkte, met relaties en zo.

I can not remember
What made us think that we were wise and we’d never compromise

Tussen het overdreven spel om geliefd, gezoend, bemind te worden en het daaropvolgende venijnige hartzeer, wisten we ons best knap staande te houden. Het kwam allemaal wel goed. Brian Vander Ark, zanger en songwriter van The Verve Pipe, maakte hetzelfde toch iets anders mee. In 1991 schreef hij The Freshmen; over die tijd op school, een abortus en vooral over een ex-vriendin die zelfmoord pleegde.

Fictie. Zei Vander Ark eerst. Flarden van een gesprek, opgevangen op een feestje. Maar dat was niet waar. En hoe vaak je er ook over zingt, of hoeveel tipp-ex je ook gebruikt, het blijft altijd bestaan.


Misschien wel het mooiste liedje van...

Wat krijg je als je veel rookt en waarschijnlijk ook de nodige whiskey nuttigt? Je levensverwachting neemt wat af, maar de upside is dat je een prachtig doorleefde stem vormt. Combineer dat met flink wat muzikaal talent en je krijgt Malcolm Holcombe.

Malcolm Holcombe is Amerikaan in hart en nieren en geen onbekende bij liefhebbers wat rauwe country-achtige folk. We horen uiteraard wat Seasick Steve en Tom Waits, maar we zouden ook de onlangs ontdekte Doug Seegers in het rijtje kunnen plaatsen.

Dat Malcolm geleefd heeft hoor je in zijn stem en teksten, maar ook de quotes die hem immer omringen: “Humans are storytellers… Some just damn liars.” En: “True emotions don’t lie.”

Inmiddels alweer zijn tiende plaat (Pitiful Blues, 2014). De doorbraak bleef uit, maar we hebben zo’n idee dat Malcolm Holcombe daar vrede mee heeft. Hij vertelt zijn verhalen. Eenmaal beluisterd, blijf je dat doen. Daar wedden we om. Begin dan eens bij Savannah Blues en titeltrack Pitiful Blues.

Nieuwe muziek

Daniel Woolhouse a.k.a. Deptford Goth brengt 3 november een nieuw album uit: Songs. Eerste single Two Hearts stemt ons bijzonder tevreden.

Songs is de opvolger van het in 2013 verschenen Life After Defo. Een prima plaat met topliedjes als de titeltrack en Union. Vooral liefhebbers van de nieuwe weg die James Vincent McMorrow is ingeslagen, kunnen dit wel waarderen.

Maar als je dan Two Hearts aanzet, zou je na een paar secondes kunnen concluderen dat Daniel die electro R&B vaarwel heeft gezegd. Dit is een mooi, maar weinig spannend pianoliedje met een vleugje gospel. DENK JE. Totdat de handclaps erbij komen. En de synthesizer aanzwelt. Backing vocals. Een subtiel gitaarlijntje. Ja mensen, dit zit goed in elkaar. Zet ‘m na die eerste luisterbeurt nog maar eens op. En weet: Love, love is enough.


Nieuwe muziek