Sorry. Voor alles.
De lichtblauwe Nokia viel met een doffe klap op de natte klinkers. En het was niet eens mijn telefoon. Die nacht in de Rotterdamse haven, de laatste van het jaar, verliep toch al teleurstellend. Het feest, de muziek en het vooruitzicht; het was het allemaal net niet. Terwijl de verwachtingen de middag ervoor nog waren gestegen. Ze had gebeld dat ze ziek was. Ze ging niet mee. En ik loog toen ik zei dat ik dat jammer vond.
You always cared for me
And I pushed you in the dark
De drank werkte ontnuchterend. Net als de decemberwind, januariwind, die door mijn kekke overhemd waaide. En de klap van de Nokia ook. Ik wilde je bellen. Je zeggen dat… Je vragen om… Maar het schermpje lichtte niet meer op. Oh, my bright.
You the sweetest one
Bright Bright Bright van Dark Dark Dark. Voor als je de weg een beetje kwijt bent. Iemand wegduwt die je dicht bij je moet houden. En je fout op fout stapelt terwijl je de eerste nog ongedaan moet maken. Kan dat nog? Nona Marie Invie probeert het met een lied. Ze vraagt geen begrip en ze vraagt niet om vergiffenis. Ze zegt eigenlijk op haar manier sorry. Voor alles.
