Gegrepen door God
Als laatste liet ik hem de zolderkamer zien en wees ik hem op de zelf gelegde vloertegels. ‘Kun je ook overnemen. Liggen er nog geen jaar.’ Simon keek goedkeurend. Het kwam hem wel goed uit; een gestoffeerd appartement als hij over een half jaar terugkwam uit de kibboets.
I can’t sleep when I think about the times we’re living in
I can’t sleep when I think about the future I was born into
Simon hield van stappen, van drugs, van rotzooi maken. Slapen kon hij niet en het provinciestadje was hem eigenlijk veel te klein. Maar op een ochtend, aan het einde van het illegale feest, kwam hij tot inkeer. Hij liep langs een synagoge en herinnerde zich zijn Joodse afkomst. Hij zag het licht, hoorde een lied en werd gegrepen door God.
It’s a new year, I’m glad to be here
It’s a fresh spring, so let’s sing
Het bureau, de kledingkast en het wasrekje. Simon schreef mijn rekeningnummer op een papiertje. Tweehonderd euro. Voor alles. ‘Wat een verhaal,’ zei ik nog, toen ik hem de hand schudde. Hij haalde zijn schouders op. Herboren. Maar ik zag zijn potje met pijn al in mijn oude boekenkast staan.
And the pain that we left at the station will stay in a jar behind us
We can pickle the pain into blue ribbon winners at county contests
(Over 2080 zei de ene leadzanger (Anand Wilder) dat de andere leadzanger (Chris Keating) een ‘carpe diem sort of thing’ voor ogen had. Maar ook een pamflet tegen het leven zoals wij die leven. En het biedt de geruststellende gedachte dat we het einde der tijden (2080) toch niet meemaken.
Ik moet bij dit liedje denken aan Simon, die net op tijd zijn eigen einde aan zag komen. Hij vond God en een appartement met een boekenkast. Waar hij voor even zijn pijn kon achterlaten terwijl hij in een kibboets zat.)
