Terschelling
Weet je nog? Die zomer op Terschelling? De dagen die we versleten in het zand, met een voetbal bij de hand en een radio op batterijen. Killing me softly. Een t-shirt van Radiohead. Norbert en zijn poncho. En een Nederlander die Wimbledon won.
And if it makes you sad
Remember all the things you have
That can’t be bought
Het was daar eigenlijk niet veel anders dan thuis. Niet de onderwerpen waar we over spraken en niet de dansvloer waar we op stonden. We kenden het al, we zagen het overal. Inwisselbaar. En er waren wel andere gezichten bij, maar ach, we hadden elkaar.
The dancing lights across a crowd
Remind us of another town
That’s dead and gone
Spraken we over dromen? Natuurlijk. Dat kan niet anders. Want toen we weer op het vasteland stonden fladderde iedereen een andere kant op. Om te leren. Om volwassen te worden. Het was tijd om die fantastische dromen waar te maken. Weet je nog? Die zomer op Terschelling?
And though the fun has past
Those mythic dreams would never last
Have no fear anymore
And if it makes you cry
To look ahead well dry your eyes
It can be done
(‘You remember the summer of ’91?’ Die vraag inspireerde …And You Will Know Us by the Trail of Dead tot een nummer waarin ze het experimentele even lieten varen om terug te denken aan het gras van Syvester Park in Olympia, Washington. Al die dingen die ze gezegd of gedaan hadden kunnen hebben. It’s just dead and gone.
Terschelling. Die eerste vakantie met ons allen, de laatste voordat alles zou veranderen en de mythische dromen die we hadden.)
