Even voor eeuwig
Ze liepen door de sneeuw naar de Statenlaan. De wereld was wit en de vlokken zegen neer. Als je goed naar haar keek kon je het zien. In haar ogen, aan haar lichaam. Maar niemand keek, want er was niemand op straat. Ze waren alleen, min of meer. Hij fotografeerde haar, haar stralende lach en de onbeschreven grond waar voetstappen even voor eeuwig bleven staan.
And all the roads we have to walk are winding
And all the lights that lead the way are blinding
Toen was het modderpaadje nog gewoon een paadje en het afgebrande huis nog gewoon een huis. Toen schreeuwde hij nog niet in het tunneltje om een echo te horen. Op de terugweg sneeuwde het nog steeds. Hij maakte foto’s van het donker en het wit. Voor later. Misschien. Want twee maanden na de sneeuw zou alles anders zijn.
(Ryan Adams is niet vies van een cover. Wonderwall is misschien wel zijn meest geslaagde. Dat vond Noel Gallagher ook. Het staat op het album Love is Hell pt. 1.
De titel Wonderwall komt van de gelijknamige, weinig succesvolle film uit 1968, die enkel in herinnering wordt gebracht door de soundtrack van George Harrison. Het gaat over een bijzonder sterk ontwikkelde affectie voor een meisje aan de andere kant van een huiskamermuur, de ‘wonderwall’, waarin geleidelijk steeds meer kijkgaten komen. Als het meisje een overdosis neemt, blijkt die wonderwall haar redding. En misschien ook wel die van hem.)
