Van Berlijn tot de Schatbergstraat
Het vakantiehuisje was leeg en verlaten, op een enorme rotzooi en een immense kater na. Ik stond op, keek uit het raam en zag de skipiste in de verte. Zag ik daar Mark afdalen? En waar was Dave eigenlijk?
Come down
And waste away with me
We verspilden uren, nachten, jaren. Van Berlijn tot de Schatbergstraat. Enschede, Terschelling, Arnhem, Vlaardingen, Kroatië, het Balatonmeer, Winterberg. En daar, gisteren, in die verlopen discotheek, werd dat prettig verspilde verleden nog eens goed gevierd in een rockkelder van het donkerste soort. Met meer bier dan goed voor ons was. En Everlong.
1997. Dat klotejaar. Wat een toeval. Plots waren we volwassen. Soort van. Totdat we weer Everlong draaien, snoeihard, zingend met elkaar;
And I wonder when I sing along with you
If everything could ever feel this real forever
If anything could ever be this good again
(Ik weet het. David Grohl schreef Everlong op het diepste punt in zijn leven; gescheiden van zijn eerste vrouw, slapend op de vloer en Foo Fighters was op sterven na dood. En toen werd hij verliefd op Louise.
Maar ik denk bij Everlong aan mijn oude trouwe vrienden. Aan de vakanties, de feestjes en het verdriet.)
