Een man, een begrafenis
Zwijgend zat een man op het balkon te kijken naar het spel dat de Oostenrijkse zon met de schaduw speelde. De bergtoppen kon hij bijna aanraken. Het was de ochtend na een onverwacht en uit de hand gelopen feest. Hij dacht aan de dood. Ruim 900 kilometer verderop werd de begrafenis van een dierbare geregeld.
His only advice was that he died
While I did a little dance
‘Ik ga niet,’ zei een man in ondergoed, wiens moeder die dag begraven werd. De stilte die viel was ongemakkelijk, maar de overtuigingskracht gelukkig groot. Ze waren vertraagd, dat wel.
He should have known
I’d be the last, to be there first
Er stond een huilende man voor de kerk. De klokken bewogen nog een beetje, maar de uitvaart was al begonnen. Hij stapte weer op zijn fiets. Morgen zou hij zich misschien beter voelen. Hopelijk. Right as rain.
This is where the story ends
And this is where it goes
(Vader Barman was 63 jaar toen Tom geboren werd. Zo vreemd was het dus niet dat de frontman van dEUS de nacht weg danste in club Paradox toen zijn oudeheer overleed. Right as Rain gaat over het schuldgevoel achteraf en over zijn relatie met de man die eigenlijk nooit echt zijn vader was. Maar geen verwijten. Ieder zijn eigen manier.
En zo is het met verdriet ook. Het verdriet dat zich uit in onbezonnen vluchtgedrag, in lamlendige dwarsheid en in hartverscheurende eenzaamheid. Ieder zijn eigen manier. Het liefst de snelste manier. Zodat alles weer gaat zoals het ging.)
