Franse zuchtmeisjes, het beste van new wave, een beetje punk en een volle emmer bossanova. Dat was Nouvelle Vague. Vriendelijke studentenmeisjes en jongens die daar verliefd op waren kochten en masse een album vol covers. (En ja, hij staat ook hier in de kast.)
Juniore doet ons dus een beetje denken aan Nouvelle Vague, maar skipt de bossanova en schrijft haar eigen new wave. Maar dan wel met die fijne Franse vocals en een prima orgeltje. Vernieuwend? Vast niet. Maar je hoort het niet vaak en gaat erin als koek. Ergens in 2017 verschijnt het debuutalbum.
Zelf zegt Juniore over de muziek: un univers contemporain, à la Tarantino, peuplé d’histoires de filles, de fantômes, de villes et de voitures. Daar kunnen we ons best in vinden. Maar we missen die studentenmeisjes wel.
