Dat meisje dat van jou was, of eigenlijk ook niet (en dat jij ooit van het meisje zou zijn was al helemaal een utopie). Dat meisje, die beste vriendin, die zo goed met je kon praten (maar zoenen zat er niet in). Dat meisje, dat bleef kletsen, over de liefde en haar vriendjes (en jij ging ’through hell and back’). Henry schreef daar een verhaal over. Denken we. Through A Glass.
God god goddamn the girl was fine
Henry Jamison (uit Vermont) kreeg een Korg 8 en een gitaar van zijn pa, trok rond met een koor, speelde viool in een plaatselijk orkest en ging op tournee met enkele bebaarde vrienden. Toen kwam hij weer thuis, haalde die oude Korg 8 van zolder en begon te schrijven aan zijn nieuwe EP. The Rain verschijnt in oktober.
Through A Glass is een ode aan de waanzin; de onbeholpen verliefdheid van een broekie. Zo’n kalverliefde waar je nu met enige schaamte aan terugdenkt. Of zoals Henry zelf zegt: ‘I guess it could be seen as an early rumbling of a future maturity, though it is for the most part incredibly immature.’
En natuurlijk, natuurlijk, gaat ze uiteindelijk met een ander:
She said “he is very fragile”
I said “I don’t give a fuck”
