Ghost Music: zo warm, zo nostalgisch en zo introvert (7.8)

Dat je zit te scrollen door aantekeningen op je iPhone en dat je dan een prachtig liedje als Strange Love tegenkomt, een liedje dat je drie jaar eerder schreef, in een opwelling, omdat je liefdesverdriet had en dat je dat dus helemaal vergeten bent en dat je het dan op het debuutalbum van je nieuwe band zet. Dat gebeurt ons dus nou nooit. Lee Hall van Ghost Music wel. Gelukkig maar.

In de jaren ’90 speelde Lee nog in Beatglider. Dat zegt je misschien niets, maar John Peel was een fan. Dat zegt wel wat. Ook Matt zat in die band en in hometown Southend vonden ze Roy en Leighton om Ghost Music compleet te maken. Het idee is; de liedjes zijn geesten. Het zijn oude nummers waaraan ze ooit begonnen waren. Afgestoft en opgestaan uit de dood.

Maar het klinkt zo warm, zo nostalgisch en zo introvert. Het is helemaal niet spookachtig, koud of mystiek. De subtiliteit doet denken aan de allerbeste popbands uit de muziekgeschiedenis, toch? Beetje lo-fi wel en met behoorlijk wat spijt, maar verleidelijk tot de laatste van de 142 seconden. Jammer dat John Peel het niet meer kan horen. Maar wij zijn fan. Ook al zegt dat misschien niet veel.