Er was niemand

Bij de muntjesautomaat zei ik: ‘De laatste keer dat ik hier was, moet ook bij een concert van The National geweest zijn. Drie jaar geleden?’ Ik vond het nogal een constatering. Op de terugreis, googlend in de trein, bleek het zelfs nog een jaartje verder terug te zijn. Nooit een liefhebber geweest van de Heineken Music Hall. Ik heb mijn bandjes liever iets dichterbij.

Maar The National heeft een uitzonderingspositie. Dat gaat soms best diep. Zo’n band wiens platen je als laatste inpakt bij een verhuizing en als eerste in de uitdagend lege nieuwe Ikea-kast zet. De band waarmee ik steeds minder jong ben geworden en vooral nog veel meer ouder mee hoop te worden.

Het blijft groot, dacht ik bij binnenkomst en ik vond het grappig dat ze voor een volle zaal openden met Nobody Else Will Be There. Maar knap, dacht ik, het voelt dichtbij. Hoe doen ze dat?

Zeven jaar geleden, of misschien wel acht, kon ik het niet laten om de zanger aan te raken toen-ie al zingend z’n gebruikelijke rondje door het publiek deed en voor ons langs wankelde. We stonden best achteraan in het zaaltje, de brandweer had de deuren gesloten, het festival had niet zoveel aanloop verwacht. En ik raakte ’m aan. Een impuls. Misschien omdat ik dacht hem nooit meer zo dichtbij te kunnen zien. In principe konden we nu naar huis.

‘Daar gaat-ie,’ mompelde ik ook deze avond in 2017, en aan het boven de hoofden getilde microfoonsnoer en de oplichtende mobieltjes te zien moest hij weer onder ons concertbezoekers zijn. Maar waar precies, ik zou het je niet kunnen zeggen.

Ik vergat de zaal en vergaf de soms slordig gezongen liedjes. Rommelig bij vlagen, perfect is het nooit. The National is altijd vallen en opstaan geweest. Misschien is dat het wel wat me zo aantrekt, die echtheid, dat “un-innocent, elegant fall into the un-magnificent lives of adults” gevoel uit Mistaken For Strangers. Ook wij doen maar wat.

Ik maakte een foto, vervloekte me zelf daar om, stopte m’n telefoon diep weg, en haalde ‘m even later weer tevoorschijn omdat de lichtshow zo waanzinnig mooi was. Goed vastgelegd kreeg ik het niet. Een drietal foto’s met dezelfde bijsluiter: ‘Ik denk dat je er bij had moeten zijn’.