Fred Thomas heeft de gave om in één zin duizend beelden en duizend verhalen op te roepen. Dat deed ‘ie al in het redelijk geniale nummer Bad Blood, dat heel snobistisch door het jongste Gobsmag-redactielid als het beste van 2015 werd bestempeld. Maar hallo. Zo iets als dit in dat liedje: ‘You remember this whimpering, thick, nauseous feeling? From your step-brother chasing you around with a staple gun. It was fun and then suddenly pain became a very real thing. Do you remember that feeling?’ Fantastisch toch?
Het is een beetje zoals Spinvis doet; vraagtekens zetten, surrealistische situaties schetsen en absurde gedachten spuien. Sprookjes uit een nieuwbouwwijk, over alledaagse dingen. Fred doet het ook. In het scherpe Mallwalkers bijvoorbeeld. ‘At night you watch your friends dance around, feeling weird about fucking each other and you wonder, do I even need to be here? And why does this hurt?’ Daar vallen wij dus keihard voor. Want dromers (of fantasten), dat zijn we. En we kennen het verhaal, want we hebben het meegemaakt. Misschien. Min of meer. (Het voelt wel zo. Huisfeestje in Westervoort, 1999.)
Mallwalkers is muzikaal dwars en tekstueel een feest. Het gaat over die eenzaamheid die je kunt voelen in de drukte en de tijd die dan zo verschrikkelijk langzaam gaat. Het gaat over ellendige zomers op de HAVO en het besef dat het eigenlijk nooit veel beter is geworden. Nog eentje dan. Uit Mallwalkers:
All the lonely lights on these frozen cars, every broken-wrist handstand in some best friend’s yard, and every ugly part of everything that people keep telling you you are… They aren’t yours. They’re just wrong.
