De schaduw van Fantastic Negrito (8.2)

Man o man, weet je nog toen we fan waren van Fantastic Negrito? En dan met name van kneiter Lost in a Crowd? Alweer meer dan twee jaar geleden. En fan zijn we nog steeds. Daarom staat sinds afgelopen vrijdag The Last Days of Oakland vrijwel op repeat. Geen nieuwe plaat (hij won er in 2016 al een Grammy mee, maar sinds afgelopen week in Spotify). Een van de fijnste nummers van die plaat vinden we The Shadows. De intro lijkt wat op Moby. Voor de rest nog steeds blues met een punk-attitude, en de groeten van The Heavy.

Goed, nog even terug naar wie hij ook alweer was. Hij werd geboren als Xavier Dphrepaulezz. Grootgebracht in een traditioneel moslim-huishouden met een Somalisch-Carribische vader. Op zijn twaalfde verhuisde hij naar Oakland. Nadat hij de cultuurschok te boven was, begon Xavier naar muziek te luisteren (Leadbelly, R.L. Burnside) en zelf te maken. Dat ging fantastisch, want binnen no time had hij middels een demootje een platendeal bij het legendarische Interscope Records te pakken. Maar zoals dat kan gaan flopte het album en besloot hij te stoppen met muziek.

Tot het jaar 2008. Na een bijna-doodervaring (auto-ongeluk) en vier weken in coma vertrekt hij weer richting Oakland. Zijn zoon wordt geboren en hop, daar is de creativiteit weer. Met eerdergenoemde The Last Days of Oakland won hij dus een Grammy. Sinds afgelopen week staat de plaat gelukkig in Spotify.