Hier, op de burelen van Gobsmag, zijn we een beetje verdrietig geworden. Een beetje verdrietig van een wonderschoon liedje, dat tegen sluitingstijd door de ruimte schalt en ons voor eventjes muisstil maakt. We sluiten computers af, ruimen paperassen op en wassen koffiemokken af. We luisteren naar het verlies van M.T. Hadley.
She was diagnosed in the summer
And she died a year later
Janet is de moeder van de Britse singer/songwriter. Ze overleed aan kanker. Een jaar later pakte M.T. Hadley zijn pen en schreef een liedje zonder opsmuk, wars van vals sentiment en afkerig van beeldspraak. Gewoon, een liedje voor haar. ‘Hoping it will serve to both honour her memory, and grant me some catharsis.’
En nu kunnen we je vertellen dat het een soort synth-pop met een beetje falsetto is, maar who cares? Dit gaat over Janet. A good woman.
‘Janet is an optimistic celebration: the unseen procession of a brass band, quietly led by me.’
Zet je schrap en luister.
