De droomplaat van Lo Moon (8.2)

De band Lo Moon zweeft al een tijdje rond in de “blogosfeer”, dankzij het droppen van een paar fijne singles in 2016 / 2017. Vorig week verscheen dan eindelijk het titelloze debuutalbum, uitbracht bij het grote Columbia Records.

Het Amerikaanse Lo Moon bestaat uit Matt Lowell, Christina Baker en Sam Stewart (Leuk popquiz-weetje: Sam is de zoon van Eurythmics man Dave Stewart). Het begon destijds allemaal met een demo voor eerste single Loveless, gemaakt door Matt in een New Yorkse kelder. Hij liet ‘m horen aan Christina en die werd gek, vertelde ze bij NPR: “The first time I heard it, I was, like, screaming. and everyone in the other room was like, ‘What is going on in there?’ The big fills came in, and I was just excited because it sounded like Phil Collins.” Vervolgens kwam Sam erbij na een jamsessie, in de schuur in de achtertuin.

Met die single, geproduceerd door Chris Walla van Death Cab For Cutie, ging het hard. Veel views en streams, shows en voorprogramma voor bv The Temper Trap, Lemon Twigs en London Grammar.

Het vorige week verschenen debuutalbum kan inmiddels al rekenen op goede kritieken. Twee woorden die veel vallen: melancholy atmospheres. Noemen wij een droomplaat. Prijsnummer moet Thorns zijn, met dat sfeervolle Talk Talk trompetje. Prachtplaat.