De dromerige, herfstige indiepop van Pale Grey (8.0)

En dan valt de regen en dan glinsteren de bladeren en dan waait de wind door je haren en je achterband is zacht en je wordt ook aldoor ouder en het wordt ook telkens kouder, elke winter weer. Maar het maakt allemaal niet zo heel veel uit. As long as she will stay (maar, verdorie, daar ben je dus een beetje bang voor). Daar gaat Seasons van Pale Grey over. Denken we. En ook al is het niet zo, dan vinden wij het fijn dat te geloven. Want dat is waar wij aan denken als we de dromerige, herfstige indiepop van deze Luikse band horen.

Niet dat wij nu met betraande ogen uit het raam naar de verlichte stad zitten te turen. Welnee (of stiekem wel). Album Waves (de tweede) heeft ook wat lichtvoetiger werk te bieden. Niet veel. Maar wel wat. Pale Grey is namelijk groovy (af en toe), atmosferisch (dat zeker) en eclectisch (zou best kunnen). Die termen verzinnen we natuurlijk niet zelf. Maar op die momenten schuiven de Belgen een beetje richting Alt J, bijvoorbeeld. Zoals in Billy. Of in Blizzard. Ok, echt vrolijk wordt het nog altijd niet. Maar hé, kijk eens naar buiten. En luister Seasons. Veel mooier wordt het deze herfst toch niet.