Categorie: <span>Misschien wel het mooiste liedje van…</span>

Kruškovac

Het was een slecht plan. Maar wat moest ik? Ze was weg. Voorgoed. En de voetbalkantine ging dicht en ik wilde niet naar huis. We reden het dorp in, dronken tot sluitingstijd en ik had nog niet genoeg. Sander gelukkig ook niet. In de kelderkast vonden we een fles Kruškovac.

Two days have passed
And all I want is to feel better

Ze was weg. Voorgoed. De valse hoop op verzoening had niets opgeleverd, behalve een immense kater. De volgende dag bleek het plan namelijk nog slechter dan de avond ervoor. Ik kroop tot huilens toe naar het toilet tot ik niets meer had. En daarna nog een paar keer. Ik had het kunnen verwachten, ik had het allemaal kunnen verwachten.

It was profound
Like the piano I was humbled by

‘The Second Part’ gaat over afscheid. Voor korte tijd of voor eeuwig, van vriendschap of van liefde. Maar vooral over de zwaarmoedigheid ervan en de radeloosheid die sluipt in alle dagelijkse dingen. Geen sigaretten meer. Geen geld. Geen eigen regenjas.

Murray A. Lightburn, zanger en songwriter van The Dears, geeft eerlijk toe dat hij het vaak zwartgalliger ziet dan het is. Maar soms voelt bijna alles als een ‘life and death situation’. En dan grijp je dus naar een mierzoete pijnstiller. Dan grijp je naar de Kruškovac.

Ook mooi:

Sorry. Voor alles.

De lichtblauwe Nokia viel met een doffe klap op de natte klinkers. En het was niet eens mijn telefoon. Die nacht in de Rotterdamse haven, de laatste van het jaar, verliep toch al teleurstellend. Het feest, de muziek en het vooruitzicht; het was het allemaal net niet. Terwijl de verwachtingen de middag ervoor nog waren gestegen. Ze had gebeld dat ze ziek was. Ze ging niet mee. En ik loog toen ik zei dat ik dat jammer vond.

You always cared for me
And I pushed you in the dark

De drank werkte ontnuchterend. Net als de decemberwind, januariwind, die door mijn kekke overhemd waaide. En de klap van de Nokia ook. Ik wilde je bellen. Je zeggen dat… Je vragen om… Maar het schermpje lichtte niet meer op. Oh, my bright.

You the sweetest one

Bright Bright Bright van Dark Dark Dark. Voor als je de weg een beetje kwijt bent. Iemand wegduwt die je dicht bij je moet houden. En je fout op fout stapelt terwijl je de eerste nog ongedaan moet maken. Kan dat nog? Nona Marie Invie probeert het met een lied. Ze vraagt geen begrip en ze vraagt niet om vergiffenis. Ze zegt eigenlijk op haar manier sorry. Voor alles.

Wanneer er is niets meer te zeggen is

Met een bonzend hart vluchtte hij de Slegte in. Vlak daarvoor was hij haar in die drukke winkelstraat gepasseerd. Er was oogcontact. Er was herkenning. Natuurlijk. En het had allemaal nog geen 10 seconden geduurd. Zij zei ‘hé’ en hij zei ‘hoi’, maar ze liepen allebei door. Hoeveel jaar was het geleden? En hoeveel pijn deed het nog?

God, that was strange to see you again

En hoe vaak had hij niet gedacht dat hij haar zag? Bij dat curieuze optreden in die obscure kelder. In dat Duitse filmpje op internet. In de stadsbus naar het station (meer dan eens). Hij ontweek haar zonder reden; want ze was het niet. Achteraf bedacht hij wat hij zou zeggen als hij wel het lef had gehad.

I’m not sorry I met you
I’m not sorry it’s over
I’m not sorry there’s nothing to say

Torquil Campbell, zanger van de Canadese band Stars, schreef over een ongemakkelijke ontmoeting tussen geliefden van weleer. Zo zwaar dat het wel waar moet zijn. Maar hé, live through this, and you won’t look back... Hoop je.

Want er is niets zo deprimerend als goed advies

Op de trap naar de zolder, waar ik uren zat, deed ik heel erg mijn best om niet teveel na te denken. Want het was allemaal al erg genoeg. Ik danste maandenlang de Foxtrot, de Salsa en misschien zelfs de Horlepiep, maar mijn gênante inspanningen werden niet beloond. Die avond werd er ‘afgedanst’ en ik was er niet bij. Maar erger nog; zij was er wel. En hij ook.

“But I get so lonely
No one’s around to hold me
Hold me”

Er was niemand. Het huis was leeg en al mijn vrienden stonden te zwieren in Diny’s Dansschool. Behalve die ene, die niet inzag dat ik liever alleen was. Met mijn verdriet en in eenzaamheid. Want er is niets zo deprimerend als goed advies.

Het Farfisa-orgeltje van The Growlers danst vrolijk rond dit deerniswekkende onderwerp. De zwelgende stem van Brooks Nielsen slaat echter elke helpende hand af. En Good Advice wil je meebrullen, woord voor woord. Want heb je niet het recht om je alleen en miserabel te voelen?

O ja. Zij en hij. Mooi wel hè. Na het afdansen, op het schoolplein. Waar ik al bang voor was.

Wat Sarah zei

Dat nooit meer. Winter in West-Vlaanderen. Het huis was oud en het waaide binnen nog harder dan buiten. Oma zat dat hele weekend in haar winterjas op de bank. Ik reed haar naar Ieper, voor The Last Post, die we tot afgrijzen hoorden schallen op 500 meter van de Menenpoort. Ze was niet zo goed ter been meer. Op de terugweg werden we geflitst. In de regen. Zo’n dag. Maar voor haar was elke dag er één, omdat het aftellen eigenlijk al was begonnen.

Die avond liet ik mijn familie een liedje horen. Ben zong over wat Sarah zei.

“That love is watching someone die.”

En dat deden we. Gelukkig pas zo’n 1200 dagen later. We stonden aan het ziekenhuisbed, as each descending peak, on the LCD, took you a little farther away from me.

Die uren voor dat fatale moment worden door Benjamin Gibbard, frontman van Death Cab For Cutie, beschreven in What Sarah Said. Het is gebaseerd op een anekdote van een vriendin, die aan de zijde van haar geliefde tot een overdonderend en droevig besef kwam. Dat er een dag zou komen dat de één de ander dood ziet gaan. Pijnlijk. Maar toch ook mooi. Zoals de liefde zelf.

En dan stelt Ben je die wrange, confronterende vraag:

“Who’s gonna watch you die?”

En daarom word ik stil

Nu begint het. Nu gaat het van start. Nu. Hier. Het hoofdprogramma. Het leven. Dit verhaal. Hoe vaak heeft hij dat wel niet gedacht. Meestal klopte dat niet en soms ook wel. Bijvoorbeeld toen hij haar zag fietsen door zijn straat, en hij heimelijk keek hoe zij de buren een Veronica-gids bezorgde. Hij wist het niet zeker, maar hij dacht wel dat hij nog veel te leren had. Over haar.

Een paar weken later zaten ze op een bankje.

I wanted to say, ‘There is love here.’
I wanted to say, ‘I am ready to share.’
But I don’t own anything
I don’t own anything
And that’s why I’ll go silent

Dus zoende hij haar.

Peter Broderick (ex-Efterklang) lanceerde in 2012 een website met daarop zijn derde solo-album, http://www.itstartshear.com. Hij had al negen liedjes opgenomen (met hulp van vriend Nils Frahm) toen hij besefte dat een soort single ontbrak. Dat werd It Starts Hear; een hommage aan kleine foutjes, want ‘hear’ moet natuurlijk ‘here’ zijn. Grappig. Maar volgens Peter is het vooral ironisch ‘that one of my happiest sounding songs is, underneath all the fluff, one of the most troubling.’

(Onlangs bracht Peter trouwens het eerste nummer van zijn nieuwe EP uit. Het ook al mooie Colours Of The Night (Satellite Version). Op 25 oktober treedt hij op tijdens Lets Get Lost Live in Zwolle.)

Hoeveel tipp-ex je ook gebruikt

Er was een tijd dat ik dacht dat ik alles wist. En dat ik de liefde met watervaste stift verkondigde op de muren van de kelder op mijn school. En dat die uiting niet veel later met tipp-ex ongedaan moest worden gemaakt. En ik deed maar wat, en iedereen deed maar wat, en we waren uitgelaten en we waren ongelukkig en we probeerden erachter te komen hoe dat nou precies werkte, met relaties en zo.

I can not remember
What made us think that we were wise and we’d never compromise

Tussen het overdreven spel om geliefd, gezoend, bemind te worden en het daaropvolgende venijnige hartzeer, wisten we ons best knap staande te houden. Het kwam allemaal wel goed. Brian Vander Ark, zanger en songwriter van The Verve Pipe, maakte hetzelfde toch iets anders mee. In 1991 schreef hij The Freshmen; over die tijd op school, een abortus en vooral over een ex-vriendin die zelfmoord pleegde.

Fictie. Zei Vander Ark eerst. Flarden van een gesprek, opgevangen op een feestje. Maar dat was niet waar. En hoe vaak je er ook over zingt, of hoeveel tipp-ex je ook gebruikt, het blijft altijd bestaan.

Een kleine ontdekkingsreis

Op de veerboot naar het eiland Valantia hoopte ik stiekem daar een beschaving te ontdekken waar ik en de liefde van mijn leven voor altijd zouden blijven. Dat lukte bijna, want het was een fantastische dag op een uitzonderlijk mooie plek. We schreven onze namen in het zand en schuilden voor een bui in de subtropische tuinen. Vlak voor het donker werd namen we de veerboot terug.

Zijn we niet allemaal ontdekkingsreizigers?

Zoals John Evans. Hij hoorde over Madog, een prins uit Wales die al in 1170 Amerika ontdekte en een Welsh sprekende indianenstam aan de oevers van de Missouri achterliet. Geruchten natuurlijk en een mythe volgens velen. Maar John vertrok in 1792 naar Amerika om drie jaar later de rivier op te gaan. De afstammelingen van Madog vond hij niet, maar hij liet wel een mooie kaart achter en een reis voor alcohol en fantasie.

I´m so delirious I´m oblivious to previous,
hallucinations of a fool, that deceived us.

Over die reis scheef Gruff Rhys, ooit frontman van Super Furry Animals, een boek. En hij maakte een app. Maar bovenal bracht hij een conceptalbum uit, een meesterwerk, waarop het Beatlesque ‘The Last Conquistador’ staat. Luister. Een kleine ontdekkingsreis.

Gruff Rhys staat op 7 oktober in Bitterzoet, Amsterdam