De film waarin hij speelde

‘Goed hè? Van de Nuon geweest!’ Triomfantelijk stelde Paulus het kanariegele bestelautootje aan mij voor. De ramen waren beslagen, de asbak was al vol. We reden door de sneeuw naar het noorden. Ik stak een sigaret op en we luisterden naar Smalfilm op de radio.

Voor ik vergeet
Koninginnedag en wie toen mijn vrienden zijn geweest

‘Nee, een tasje is niet nodig.’ Het cd’tje verdween gelijk in mijn discman en ik wilde niet langer schuilen. De stad glinsterde inmiddels van de regen en de druppels vielen op mijn schouders terwijl ik naar het station liep. In de trein rook het naar natte hond. Ik luisterde naar Limonadeglazen wodka.

En dat ik zo iemand was die van alles wou
En niets begreep van de film waarin hij speelde
En de lafbek die hij was

‘Ik hou van jou,’ en ik luisterde nog een even naar die rustgevende piepjes nadat ze opgehangen had. Ik legde mijn verliefde hoofd op het kussen en deed de oordopjes weer in. Zoals elke nacht. Pa pa pa, pa pa pa, pa pa pa. Maar toen overviel de angst mij. De angst voor de dag dat.

Ik jou vergeet
Jou vergeet
En nog alleen maar lijk te dromen

(Het debuutalbum van Spinvis ligt ergens op zolder. Kapot gedraaid. En met een beetje waterschade. Maar dat maakt niet uit. Het is uitermate geruststellend dat ie er nog ligt.

Het nummer gaat over herinneren en vergeten. En juist daarom is het zo geschikt om deze serie mee te beëindigen. Al die liefdes, al die absurde situaties, de feestjes, het verdriet, het geluk en vooral de muziek. Dank voor het lezen, dank voor het luisteren. Ik deelde het met plezier. Zodat ik niet vergeet.)

Terschelling

Weet je nog? Die zomer op Terschelling? De dagen die we versleten in het zand, met een voetbal bij de hand en een radio op batterijen. Killing me softly. Een t-shirt van Radiohead. Norbert en zijn poncho. En een Nederlander die Wimbledon won.

And if it makes you sad
Remember all the things you have
That can’t be bought

Het was daar eigenlijk niet veel anders dan thuis. Niet de onderwerpen waar we over spraken en niet de dansvloer waar we op stonden. We kenden het al, we zagen het overal. Inwisselbaar. En er waren wel andere gezichten bij, maar ach, we hadden elkaar.

The dancing lights across a crowd
Remind us of another town
That’s dead and gone

Spraken we over dromen? Natuurlijk. Dat kan niet anders. Want toen we weer op het vasteland stonden fladderde iedereen een andere kant op. Om te leren. Om volwassen te worden. Het was tijd om die fantastische dromen waar te maken. Weet je nog? Die zomer op Terschelling?

And though the fun has past
Those mythic dreams would never last
Have no fear anymore
And if it makes you cry
To look ahead well dry your eyes
It can be done

(‘You remember the summer of ’91?’ Die vraag inspireerde …And You Will Know Us by the Trail of Dead tot een nummer waarin ze het experimentele even lieten varen om terug te denken aan het gras van Syvester Park in Olympia, Washington. Al die dingen die ze gezegd of gedaan hadden kunnen hebben. It’s just dead and gone.

Terschelling. Die eerste vakantie met ons allen, de laatste voordat alles zou veranderen en de mythische dromen die we hadden.)

Misschien omdat ik ouder werd

Ik sliep tussen pennen en papier, met een hoofd vol vuur en een lichaam zonder kracht. Mijn slaapkamer was klein, klein genoeg. Veel groter moest het niet zijn. Ik maakte buiten die muren ruzie met mijn vader. Maar verdomd, wat leek hij op mij. Of andersom. En dat verweet ik hem lang, totdat ik mijzelf een beetje leerde kennen.

I was mean to my dad
cause I was mean to myself

Ik rook de sigaretten nog eens, elke zondag, onder de douche. Ik waste de alcohol van mijn polsen en las de dwaze woorden terug. Ik hield van mijn vrienden. Ik zag ze graag. Soms was ik alleen. Dan fietste ik met een bidon vol water langs de boerderijen en deed ik alsof ik een wedstrijd won.

I’m getting older everyday
still living the same mistakes

Maar ik verloor heel wat. Misschien omdat ik ouder werd. Mooie tijden, donkere tijden. En toen, na verdrietig nieuws en een kaasschaaf in mijn duim, stond ik even heel verloren in dat kleine kamertje. In de onwennige armen van mijn vader, die mij vasthielden, omdat dat toen het hardst nodig was.

Either get out or stay in
I won’t let these dark times win

(Thimothy Showalter luisterde als tiener naar de bitterzoete tonen van Jason Molina (JM) terwijl hij het leven lijdzaam onderging. Het resulteerde in een meeslepend relaas op het fantastische album HEAL. Coming of age lethargie.

Zoals ik die ook ooit voelde. Lang geleden. Maar die dagen, die nachten schud je niet zo maar van je af. Daar moest ik aan denken toen JM overweldigend over mij heen rolde op een strand bij een safaripark.)

Hypotheek

‘We hebben een probleem.’ Ik stond in de vergaderruimte waar zojuist duidelijk werd dat er na 7 jaar geen geld meer was. De karige beloning waar ik voor werkte was al te veel. Ik moest haar bellen. Ik moest de makelaar bellen. Maar ik staarde liever nog even uit het raam.

Well, it would’ve been
Could’ve been worse than you would ever know

Op een decembermiddag gaf ik de directeur een hand. Met een kartonnen doosje onder mijn arm. Mijn relaties kregen een mailtje. Iets over een verhuizing. Nieuwe ambities. Nieuwe uitdagingen. Terwijl ik vervolgens maandenlang de was streek en televisie keek.

Well, the windshield was broken
But I love the fresh air ya know

In februari liep ik met mijn liefde door een leeg woonhuis. Ik keek vanuit de slaapkamer naar de lichtreclame in de verte. Dit zou thuis worden. En het zou goed komen. Het kwam allemaal wel weer goed. De hypotheekverstrekker wist van niets.

Well, we scheme, and we scheme, but we always blow it
We’ve yet to crash, but we still might as well enjoy it

(In de film Planes, Trains and Automobiles rijdt John Candy in een uitgebrande auto en zegt tegen de politieman die hem van de weg haalt; ‘However, the radio still works.’ Het verhaal gaat dat Isaac Brock, zanger van Modest Mouse, daar aan dacht toen hij de tekst schreef bij een riffje van Johnny Marr.

Want het kan altijd erger. Alleen bedenk je je dat pas als de ellende voorbij is. Dus kun je in de tussentijd beter vasthouden aan de triviale dingen die nog wel goed gaan.)

Van Berlijn tot de Schatbergstraat

Het vakantiehuisje was leeg en verlaten, op een enorme rotzooi en een immense kater na. Ik stond op, keek uit het raam en zag de skipiste in de verte. Zag ik daar Mark afdalen? En waar was Dave eigenlijk?

Come down
And waste away with me

We verspilden uren, nachten, jaren. Van Berlijn tot de Schatbergstraat. Enschede, Terschelling, Arnhem, Vlaardingen, Kroatië, het Balatonmeer, Winterberg. En daar, gisteren, in die verlopen discotheek, werd dat prettig verspilde verleden nog eens goed gevierd in een rockkelder van het donkerste soort. Met meer bier dan goed voor ons was. En Everlong.

1997. Dat klotejaar. Wat een toeval. Plots waren we volwassen. Soort van. Totdat we weer Everlong draaien, snoeihard, zingend met elkaar;

And I wonder when I sing along with you
If everything could ever feel this real forever
If anything could ever be this good again

(Ik weet het. David Grohl schreef Everlong op het diepste punt in zijn leven; gescheiden van zijn eerste vrouw, slapend op de vloer en Foo Fighters was op sterven na dood. En toen werd hij verliefd op Louise.

Maar ik denk bij Everlong aan mijn oude trouwe vrienden. Aan de vakanties, de feestjes en het verdriet.)

Hij vroeg zich af

Hij keek hoe haar hoofd dan weer rechts, dan weer links op haar schouder lag. Hoe haar pols schijnbaar zorgeloos over het papier bewoog. Vanavond zou ze bij een ander zijn.

Well I wonder
Do you hear me when you sleep?
I hoarsely cry

Ze wilde er niet meer over praten. Niet nu, niet hier, niet vlak voordat de tekenles zou beginnen. En hij had weg moeten gaan. Hij had zonder iets te zeggen het lokaal uit moeten lopen. Misschien de deur dicht moeten smijten. Wellicht dat ze dan nog een keer omgekeken had. Maar alles leek hem toen erger dan niet meer bij haar te zijn.

Please keep me in mind

Jaren later kwam hij haar nog eens tegen. In een discotheek. Uit fatsoen sprak zij hem aan. En hij vroeg zich af of zij nog wel eens aan hem dacht. Maar in plaats daarvan vertelde hij dat Jaap dood was gegaan.

‘Wie?’

Gasping – dying – but somehow still alive
This is the final stand of all I am

(Please keep me in mind; een smeekbede zoals alleen Morrissey die kan prevelen. Maar alleen op plaat, want live werd het nummer nooit gebracht. Die ene keer dat ik hem toch live hoorde, gespeeld door een tribute band, klonk de regen als brandend hout. En toch was het mooi.

Well I Wonder. Volgens mij over een niet te bevatten plotselinge breuk en de aanhoudende wens dat het toch enige betekenis had. Maar meestal is dat niet zo.)

Een man, een begrafenis

Zwijgend zat een man op het balkon te kijken naar het spel dat de Oostenrijkse zon met de schaduw speelde. De bergtoppen kon hij bijna aanraken. Het was de ochtend na een onverwacht en uit de hand gelopen feest. Hij dacht aan de dood. Ruim 900 kilometer verderop werd de begrafenis van een dierbare geregeld.

His only advice was that he died
While I did a little dance

‘Ik ga niet,’ zei een man in ondergoed, wiens moeder die dag begraven werd. De stilte die viel was ongemakkelijk, maar de overtuigingskracht gelukkig groot. Ze waren vertraagd, dat wel.

He should have known
I’d be the last, to be there first

Er stond een huilende man voor de kerk. De klokken bewogen nog een beetje, maar de uitvaart was al begonnen. Hij stapte weer op zijn fiets. Morgen zou hij zich misschien beter voelen. Hopelijk. Right as rain.

This is where the story ends
And this is where it goes

(Vader Barman was 63 jaar toen Tom geboren werd. Zo vreemd was het dus niet dat de frontman van dEUS de nacht weg danste in club Paradox toen zijn oudeheer overleed. Right as Rain gaat over het schuldgevoel achteraf en over zijn relatie met de man die eigenlijk nooit echt zijn vader was. Maar geen verwijten. Ieder zijn eigen manier.

En zo is het met verdriet ook. Het verdriet dat zich uit in onbezonnen vluchtgedrag, in lamlendige dwarsheid en in hartverscheurende eenzaamheid. Ieder zijn eigen manier. Het liefst de snelste manier. Zodat alles weer gaat zoals het ging.)

Treurig hoofd

Een schuurfeest, midden jaren ’90. De avond had niet slechter kunnen beginnen. Nog geen uur binnen en Joost had al gezoend met dat leuke meisje met die korte haren. ‘Je weet wel, dat meisje uit de bus.’ Ja. Dat wist ik wel. Dat meisje waar ik stiekem een oogje op had.

Er waren plots niet veel opties meer. Dus zat ik de rest van de avond op een vochtige kringloopbank met alcohol binnen handbereik. Guns n’ Roses op een cassettebandje. En ik luisterde half naar een gebed zonder eind; het eindeloze gezever van de profeet die naast mij zat. Hij had een treurig hoofd.

Black tar living room, couch professor

Het schuurfeest. Een vochtige kringloopbank. Het treurige hoofd. Maar alcohol binnen handbereik.

Everyone’s so lonely, I dig it
But I’m afraid I can’t share this with you

Op de terugweg, tussen de weilanden, brak de ketting van mijn fiets en eenmaal thuis moest ik overgeven. Het kwam er allemaal uit, uit dat treurige hoofd.

I nod my broken head
I’m not too amused with humans

(Lou Barlow krabbelde aardig overeind nadat hij in 1988 door J Mascis uit Dinosaur Jr. werd gezet. Sebadoh was invloedrijk en Not Too Amused werd, als ik sterk overdrijf, een lijflied voor de jaren ’90. Er wordt beweerd dat het over J Mascis gaat. De tekst geeft ook reden om dat te geloven. Maar feit is dat het werd geschreven door bandlid Jason Loewenstein en dat het gaat over drie stoners in een smerige woonkamer.

Ik denk aan die schuurfeesten in de jaren ‘90, aan de drank, de meisjes en dat oeverloze gelul van mij en iedereen. Over de wereld en over de liefde. Ik werd te dronken om op te staan. Te dronken om nog ruzie te zoeken met dat treurige hoofd. Maar bovenal was ik niet zo geamuseerd met mijzelf, denk ik.)